Notes

"Boşluktasın ve birinin seni kurtarmasını bekliyorsun." dedi fısıldayarak. Kafamı kaldırıp gözlerine baktım. Beni çok az zamandır tanıyan birisi nasıl bu kadar güzel özetleyebildi tüm sorunumu.. Boşluktaydım, o boşluk beni kaç kez yuttu sayamamıştım. Sahi, kaç kez düşüncelerimde, hislerimde boğmuştu beni o boşluk? Yanıma oturdu yavaşça, gözlerini gözlerimden ayırmıyordu. "Ve birinin seni kurtarmasını bekliyorsun." diye devam etti. "Herkesi seni o boşluktan kurtaracak kişi sanıyorsun. Ama her seferinde hayal kırıklığında boğuluyorsun." Kaç kişiye güvenmiştim, kaç kişiye sebepsiz yere sempati beslemiştim, kaç kişinin yerine koymuştum kendimi, kaç tane hayal kurmuştum.. Gözyaşlarıma engel olmak için kafamı yukarı doğru kaldırdım. Kirpiklerimin üzerine düşen bir kar tanesi görüşümü buğulandırdı. Gece ne kadar da güzeldi. O boşluk gibi zifiri karanlık değildi gökyüzü. Arada bir parlayan yıldızlar vardı. Boşluktayken, beni çıkışa ulaştırabilecek bir ışığım olsa ne güzel olurdu.. "Bir ışığa ihtiyacın var." dedi. İçimi okuyor gibiydi, şaşırıp bakışlarımı ona çevirdim. "Çıkışı bulmak için bir ışığa ihtiyacın var. Ama o ışık başkalarında değil ki.. İhtiyacın olan ışık avucunun içinde." Neden ayağa kalkabilmek için başkalarına ihtiyaç duymuştum şimdiye dek? Neden bu kadar çevreme bağımlı yaşamıştım? Neden canımı yakan insanlara daha çok yaklaştım? Hepsi şu ışık için olmalı. Avuçlarımın içine kaydırdım gözlerimi. Demek ışık başından beri buradaydı. Işık o kadar yakınımdaydı ki görememiştim. Avuçlarımı birleştirip gözlerimi ona çevirdim. Hafifçe gülümseyip parmak uçlarını yüzümde dolaştırdı. Canı yanıyor gibiydi. Derin bir nefes aldı, gücünü toplayıp son kez fısıldadı. "Çabuk toparla kendini olur mu? Çünkü benim avucumun içindeki ışık sensin."