Notes

yavaş yavaş tükenmek
bu aralar yaşadığımı hissettiğim duyguların adı, kişisel tarihimde, kendimi bildiğim günden bugüne kadar geçen sürecin tarifi olan haykırışımın fiil hali.
yoruldum. yaşamaktan yorulma klişesine girmeyeceğim. zaten hissettiğim şey bu değil. yaşamayı seviyorum, nefes almayı, hayattan tat almayı, doğanın döngüsünü izlemeyi seviyorum.
bana dayatılan hayatı dayatılan şekilde yaşamak tüketiyor beni. işin acı tarafı şu an olduğum yere 'kendi isteğimle', tırnaklarımla kazıyarak gelmiş olmam. en çok bu acıtıyor canımı. kendi hayallerim sandığım şeyler bile bana dayatılmış. ulaşınca mutlu olacağımı sanarak, hayatı ertelemek pahasına emek verdiğim noktadayım ve şimdi bana deniyor ki; mutlu olmak istiyorsan daha çok çalışmalısın, hak etmelisin. kırk kapıyı açıp kırk odadan geçebilirsem özgür olacağım bir kabusun başrol oyuncusuyum sanki. her odaya girdiğimde bu son oda özgürüm diyorum ki karşımda bir kapı daha. odaların penceresinden bile bakmam yasak ve zaman kaybı, oysa hayat akıyor ve her geçen gün bize ayrılan sürenin sonuna yaklaşıyoruz.
28 yaşındayım, hayatı boyunca sistemin yürümesi, çarkların dönmesi için, sürekli yüceltilmiş, kendisini özel hissetmesi sağlanmış, her şeye gücünün yeteceği öğretilmiş milyonlarca sıradan insandan biri olduğumu farkedeli 2-3 sene oluyor. sıradan, önemsiz olmak hoşuma gidiyor. huzur veriyor.
beni yavaş yavaş tüketen şey boşa geçirdiğim, hakkını veremedigim yaşlarım ve yıllarım degil, geçmişe mazi dendiğini de öğrendim bu süreçte.
ruhumu acıtan esas şey bu döngüyü kıramıyor olmak, en iyi ihtimalle bir otuz yıl daha bu şekilde yaşayacak olmak.
sanki ben çoğalmasam insanlığın sonu gelecekmiş gibi ''pek degerli, eşi bulunmaz'' genlerimi yeni nesile nakletmek üzere ortaya yeni hayat işçileri çıkaracağım. onlara bu çarklar arasından ekmek çıkarmak, daha iyi çark olmaları için bu döngüde dönüp duracağım. aynı ana-babamın yaptıgı gibi. zinciri kırmak için neslini sürdürmeme kararını bile tek başıma verme hakkım yok, çünkü hayat iki kişilik, yersen. bu da öğretildi bir şekilde.
sıkıştım dünyaya ve düzenine çıkamıyorum, ve hala bunu güya kendi irademle yapıyorum.
velhasıl kelam yavaş yavaş tükeniyorum.