Notes

Dağınık yine darmadağınıktı odam.
Bu sefer hiç olmadığınca dağılmış bertaraf bir hal almıştı odam.
Çarşaf ve battaniyenin düzgün bir şekilde ranzanın üzerinde olması gerekirken zeminin üzerinde kırış kırış bir halde duruyorlardı.
Odamda her ne mevcutsa hiçbiri olması gereken yerde bulunmuyordu.
Elbiselerin gardıropta, kitapların rafta, oyuncak ve malzemelerin sepette olması gerekirken hepsi zeminin üzerinde karman çorman bir halde duruyorlardı.
Ne var ne yoksa her şey zeminin üzerinde birikiyordu.
Yatağıma uzanıp kollarımı sıkıca birbirine doladım, sardım.
Anlamsızca ve belki biraz korku ve endişe içerisinde zeminin üzerinde biriken karmaşıklığa doğru bakıyordum.
Odamı çoğu defa toplamama rağmen yine bir şeyler oluyor ve dağılıyordu odam.
Gözlerimden umut perdeleri kalkmıştı artık, ya da sadece ben böyle düşünüyordum.
Anlamadığım, ya da sadece benim anlamak istemediğim tek şey, her şeyin zeminin üzerinde birikiyor olmasıydı.
Sanki hepsinin odak bulunma noktası zeminin üzeri gibi görünüyordu.
Ne de olsa en geniş, ve bir şeylerin birikilmesine elverişli bir alanı kapsayan tek yer zeminin üzeriydi.
Zeminin rengini dahi hatırlamıyordum.
Hiçbir şey bilmiyordum, ya da bilmek istemiyordum.
Tek bildiğim şey, üzerinde karmaşık bir birikimi bulunduran zemini mi ortadan kaldırmaktı, yoksa her şeyi tekrardan toparlayıp yerli yerince düzenli bir şekle mi sokmaktı?
İkinci seçenek uygun gibiydi.
Hem zaten zemini nasıl ortadan kaldırabilirdim ki?
Pek meşakkatli bir iş olacağına benziyor gibiydi.
Henüz nereden başlayacağımı dahi bilemiyordum.

Üstelik kendimi oldukça yorgun ve bitkin hissediyordum.
Odamı çoğu defa toplama amacı ve gayreti içerisine girip de hiçbir sonuç alamamamın bitkinliğiydi bu.
Galiba o biriken karmaşıklıkla bir bütün olmuştum.
Ben de artık, üzerinde karmaşıklığı ve bilinmezliği bulunduran zeminin üzerindeyim.
Gözlerimi sis bulutları sarmıştı.
Beyhude gözlerle, duvarları rutubet tutmuş odamın tavanına doğru bakıyordum.
Tavanın tam köşesinde bir örümcek ağ örmekteydi.
Bir süre örümceği izledim.
Ne güzel ağ örüyordu öyle.
Ağını sağlam ve esnek ördüğü gibi hafif ve güzel örüyordu.
Adeta gerçek bir sanat eseri yaratıyordu.
Odamın en ücra köşelerinde, güzel şeyler icra eden bir örümcek.
Onu izlediğimi fark etti sanki. Yere doğru alçaldı, ağından doğrularak naifçe burnuma kondu.
Bir çift iri gözlere sahip, şirin mi şirin tüylü bir örümcekti bu.
Sadece birkaç saniye sonra meşgalesine gördü.
Ne de olsa üzerinde uğraş gösterdi birikimlerin neticesi yatmaktaydı.
Güzel, şirin örümcek. Dilerim ki içinde biriktirdiğin maddeyle sağlam ve güzel ağlar örmeye, içindeki yaratıcılığı ve güzelliği bir sanat eserine dönüştürmeye devam edersin.
Ve ben yine yalnız, ben yorgun, karmaşıklıkların ve birikilmişliklerin içinde kaybolurmuşcasına yok olmaya mahkum.
Sadece kitaplarımla başbaşa kalmıştım. Rafları toz tutmuş kitaplarım....
Göz perdelerimin kornişleri de yoktu artık.
Pencereden dışarıya doğru baktım.
Gökyüzünü siyah, simsiyah bulutlar kaplamıştı.
Birazdan kopacak fırtınanın habercisi gibi görünen siyah bulutlar...ve ardından bardaktan boşanırcasına bir sağanak.
Olsun. Her fırtınanın, her sağanağın ardından bir güneş doğar illaki.

Öyle de olmuştu.
Gökyüzü siyah bulutlardan arınmış, yerini mavinin en güzel tonları almıştı.
Hem de bir gökkuşağı ! Yedi renginin yedisini de görebiliyordum.
Şiddetli sağanak sebebiyle ağaçların dallarına, yapraklarına sığınan kuşlar tekrardan cıvıldayarak kanat çırptılar.
Yağmurla toprağın birleşimi sonrası oluşan hoş bir koku burnuma kadar geliyor, zihnimde olumlu etkiler uyandırıyodu.
Güneş yine görkemini belli ediyordu.
Bu havada dışarı çıkmamanın bir saçmalık olduğu kanaatine vardım.
Ayakkabımın bağcıklarını bağlayıp, kendimi içine kapattığım odamdan dışarı biraz yürüyüş yapıp, havanın tadını çıkarmak için çıktım.
Yürüyüşüm sırasında gül yüzlü bahtiyar bir teyze yaptığı elmalı turtasından bana ikramda bulundu.
Pek iştah kabartan bir kokusu olduğu kadar, lezzeti de dayanılmazdı.
Teyzeciğime teşekkür edip oracıktan ayrıldım.
Fırtına sonrası yıkılıp, harabeye dönüşen bir kulübe dikkatimi çekti.
Kulübenin yanına doğru gittim, biraz irdeledim.
Yavru bir köpek vardı. Sırılsıklam olmuştu yavrucak. Masumane bakışları vardı. Fırtınadan etkilenmiş gibi görünüyordu.
Kıyamadım, onu oradan aldım ve evin yolunu tuttum.
Odamın bir köşesine koydum. Uykusu var gibiydi, üzerini battaniyeyle sardım.
Uyanınca da karnını doyurması için önüne bir kap yemek ve su koydum.
Derken, zaman adeta bir su gibi akmaktaydı.
Daha ne kadar odam dağınık ve tertipsiz bir halde durmaya devam edecekti?
Gözüme en dikkat çeken eski bir karyola vardı odamda.
Üzerine oturunca sinir bozucu bir ses çıkaran, demirleri paslanmış eski bir karyola.
Üstelik kullanmıyordum da. Ne diye kulllanmadığım bir şeyi odamda barındırıyor, gereksizce yer kirliliğine sebep veriyordum?
Annemin de yardımıyla karyolayı dışarı çıkarıp, çöp konteynerinin yanına koydum.
Uzun süren metanetimin ve uğraşlarımın sonrası odamı toplamıştım.
Evet, artık odam dağınık değil toplamıştım odamı .
Meğer unuttuğum zeminin rengi de beyazmış!
Üzeri karmaşıklık ve birikilmişlikle boyanan bir beyaz...

Kuçu kuçu uyanmış, kuyruğunu takip edercesine kovalıyordu kendini.
Hayat dolu gözlerle bana bakıyor, içindeki sevinç ve mutluluk yüzüne yansıyordu.
Evet, uzun uğraşlarımın ve metanetimin sonrası artık odamı toplamıştım.
Odamı toplarken kimi zaman gözleriminden umut perdelerinin kalktığı, zeminin rengini dahi hatırlamayıp unuttuğum mecralarım oldu.
Ne diyordu filozof? Hayatın çeşitli güçlüklerine karşı üç şey hediye edilmiştir: ''Ümit, uyku ve gülmek.''
Bu üç şey benim asla hiçbir zaman unutamayacağım hayat kavramlarım olacak.
Belli mi olur? Belki de beni başka, bambaşka boyutların kapılarını aralayacak anahtarlar bile olabilir.