Notes

27. Błędy i porażki
Zacznij od początku

Z pokoju pielęgniarzy wybiegł Jake.

- Grayson! Kurwa! Uspokój się!

W naszą stronę biegli mężczyźni, a ja z szokiem wpatrywałem się w krew, która spływała po mojej ręce. Zostałem uderzony z pięści w twarz, upadłem na podłogę. Zobaczyłem jak mężczyźni szarpią się z nastolatkiem, który zdążył jeszcze podciąć nożem nogę dla Jake'a, który wrzasnął z bólu i kopnął w twarz schizofrenika. Grayson zemdlał, a ja rozpłakałem się jak dziecko. Nie chciałem źle, chciałem z nim tylko porozmawiać. Dlaczego zawsze musi się dziać coś takiego!? Czemu zawsze mam takiego pecha? Czemu zawsze ja? Dlaczego muszę mieć takie pokręcone życie? Damienie Ronsonie, no właśnie czemu?

Obudziłem się w nieznanym mi pomieszczeniu, wszystkie ściany były białe, a przez kremowe zasłony przebijały się promienie światła. Zerknąłem na lewą dłoń, która były cała obandażowana, a w niektórych miejscach przebijała się krew. Łzy spłynęły po mojej twarzy gdyż nie chciałem denerwować chłopaka. Powinienem pamiętać, że jest chory. Jednak ja uniosłem swoją dumę, i rozwścieczyłem go. On zwierzył mi się o swojej rodzinie, a ja ten fakt wykorzystałem w tak okropny sposób. Jakim debilem i idiotą jestem! Ja pierdole! Doprowadziłem do szaleństwa schizofrenika! Mojego przyjaciela! Kogoś, kto mi ufał. Kogoś, komu sam ufałem! Cóż ja najlepszego uczyniłem!?

- Jak się trzymasz? - dopiero teraz zobaczyłem, że obok mojego łóżka na krześle siedzi Emilia Ossen-Blide. Miała na sobie dobrze skrojony, niebieski żakiet i dopasowaną kolorystycznie spódnicę. Wory pod oczami wskazywała iż nie spała ostatniej nocy. - Przyjechałem najszybciej jak mogłam, gdy tylko Jake zgłosił mi co się wydarzyło.

- Co mu jest? - zapytałem.

- Jake na rozciętą nogę i naderwany mięsień - odparła, choć zgaduję, że doskonale wie, o kogo pytałem. - Natomiast jeśli chodzi o Graysona, to został zamknięty w izolatce w piwnicy. Nie chciał się uspokoić, a nie pierwszy raz tam trafia...

- Ja nie chciałem... - głos mi się załamał.

- Nie musisz przepraszać, ani się tłumaczyć - powiedziała twardo kobieta. - To ja powinnam przewidzieć tą sytuację, doskonale zdawałam sobie sprawę, że chłopak potrafi być nieprzewidywalny. Nie pierwszy raz zrobił taki burdel, ale od kiedy zaczął o tobie mówić uspokoił się. Wydawało mi się, że terapia przynosi wreszcie jakieś skutki! Jednak on tylko czekał na ciebie...

- Pani doktor, skąd on o mnie tyle wie? - spytałem się, choć bałem się odpowiedzi.

- Grasyon powiedział ci wczoraj, że zna ośrodek jak własną kieszeń. Nie trudno się temu dziwić, mieszka tu ponad rok. On jest chory, bardzo chory. Schizofrenia to straszna choroba, ale u niego... Sama nie wiem jak to powiedzieć. Na prawdę bardzo dużo wiedział o tobie, czy nawet o innych kuracjuszach gdy przybywali...

- Włamał się gdzieś?

- Nie - oznajmiła. - Wiem, że często wychodzi z pokoju, włóczy się po terenie ośrodka, ale nigdy nie wszedł do pomieszczeń pracowników. Jedynie Jake'a jakoś toleruje, choć z strony starszego to się tak nie objawia. Na przykład wczoraj gdy Ross go uderzył. Michael, bo to jego drugie imię nie jest zbyt delikatny...

- Zdążyłem zauważyć - rzuciłem krótko.

- Po wczorajszym wypadku nie wiem, czy nie wypuścić cię wcześniej z ośrodka - powiedziała. - Jack i Livia zaakceptowali moja decyzję. Uważam twoją terapię za zakończoną, i mam nadzieję, że sam również czujesz się lepiej po pobycie w Dessex.

- Tak - odparłem zgodnie z prawdą. Może nie tyle terapia co poznanie Graysona, rozmowy z nim wpłynęły na mój światopogląd. Stał się kimś bliskim dla mnie, niczym mój dobry przyjaciel. Sam pobyt nie był zbyt udany, ale cieszyłem się, że choć na chwilę mogłem zapomnieć o masie moich problemów prywatnych. Ochłonąłem z tych wszystkich wydarzeń, spojrzałem na nie z innej perspektywy. Teraz inaczej patrzę na świat, mam nadzieję, że bardziej dorośle, a to wszystko dzięki Graysonowi i Ossen-Blide. Te dwie osoby zmieniły moje podejście do życia. Nie wiem czy branie przykładu z chorego psychicznie chłopaka jest dobre, ale wbrew pozorom nauczył mnie wielu rzeczy. Choć siedzi tutaj bardzo dobrze zna świat, i w jakimś stopniu nauczył mnie w nim przebywać. To była cudowna lekcja, i teraz z perspektywy czasu cieszę się, że trafiłem do Dessex. Moja próba samobójcza przyniosła mi taki efekt, z którego chciałem wyciągnąć wnioski i dalej żyć. Stać się tym kim, którym chciałem być od samego początku. Normalnym nastolatkiem...

- Czy mogę jeszcze ci w czymś pomóc? - zapytała. - Poranny obchód, sam rozumiesz...

- Zostanę ten tydzień - wyjaśniłem. - Chciałbym również z nim porozmawiać...

Spojrzała na mnie przenikliwie spod okularów. Westchnęła i poprawiła żakiet.

- Narazie nie jest to możliwe - orzekła - Jednak gdy jego stan się ustabilizuje, pozwolę wam chwilę pogadać. Nie dłużej niż pięć minut.

Pożegnała się i wyszła z sali. Znów zostałem z swoimi przemyśleniami, które niestety nie były zbyt pozytywne. Co ja mam teraz robić? Przede wszystkim chcę pogadać z Graysonem, i choć bardzo możliwe, że będzie to nasze ostatnie spotkanie to chcę go przeprosić, i sprawić, że mimo wszystko zapamięta mnie pozytywnie. O ile taka opcja jest w ogóle możliwa.

--»۞«--

Witam w dwudziestym siódmym rozdziale Nobody Can Save Me Now.

Nie może być nudno! Sprawy się bardzo pokomplikowały, bo choć Damien miał być ostatni tydzień w Dessex to jeszcze ucierpiał. Co o tym sądzicie?

Jak podobała się Wam historia Derecka?

Liczę na szczere opinię w komentarzach - piszcie wszystko co Wam w duszy gra.

Z informacji ogólnych, do końca pierwszej części trylogii 'Nobody Can Save Me Now' zostało nam około 7 rozdziałów, ale ta liczba może ulec zmianie. Wszystko zależy jak wyjdzie mi z opisywaniem wątków.

Dziękuję za Waszą obecność!

Nic tak nie motywuje do pracy, jak świadomość, że mam dla kogo pisać, i że ktoś to docenia <3

DRAGON