Notes

Soğuk bir Eylül sabahı Türkiye'de kasvetli bir hava vardı. Ülkede yolsuzluğun son noktasıydı. Halkın açlık, hiperenflasyon ile uğraştığı dönemlerden biriydi ve 2047 yılında 21 yıllık "Türkiye Katlama Partisi" iktidarının son zamanları hissediliyordu. Ülkede seçime gidilecek ve o dönem faaliyet gösteren 4 partinin yüzdelik derecesi yakın oy alacağı düşünülüyordu. Halk bu kez 21 yıllık Sosyalist iktidarı düşürmeye kararlı bir şekilde sabahın ilk saatlerinde seçime yani sandıklara gidiyordu. Katılımın yüzde yüz olması bile beklenen bir seçimdi bu. O dönemin 4 siyasi partisinin ideolojileri hepsi birbirine zıttı ve 65 yıl önceki olan sağcı-solcu kavgaları yine baş göstermişti. Halkın çoğunluğunun desteklediği bir parti yoktu ve bu durumda tek başına iktidar olacak kadar oy alacak bir parti görünmüyordu. Durum böyle olursa koalisyon kaçınılmazdı ve şuan ki iktidar bile belki gelecek durumdan daha iyiydi. Çünkü ülke ortamında iç savaşa yol açabilecek haller gözüküyordu. Saatler akşamüstü 16.50'yi gösterirken halkın yüzde doksan yedisi sandıklara gitmişti. Saat 17.00'da da sandıklar kapanmış ve artık ülkenin geleceği verilen oylarla belli olacaktı. Hava kararmaya başlamış, sokaklarda insan sesleri yerini, rüzgarın sesine bırakmıştı. Halk heyecanla evlerinde televizyon başında sonuçları bekliyordu. Altı civarlarında seçim yasağı kalkmış ve devletin tek resmi kanalı olan Milli TV'de sonuçlar açıklanmaya başlamıştı. Sonuçlar çok şaşırtıcı ve garipti. Çünkü hiç beklenmeyen bir şekilde "Militarist Türkiye Partisi" seçimden yüzde elli dörtlük bir oy yüzdesi almış ve tek başına iktidar olabiliyordu. Parti başkanı Mehmet KARALI eski GenelKurmay Başkanı ve Hükümet Başkanı'ydı. Ülke içi bu kadar ideoloji savaşı varken tek parti nasıl olur iktidar olacak gücü kazanabilirdi? Halk bunları düşünürken iyi mi kötü mü olduğunu kestiremiyordu. Ankara'dan 101 pare top atışı duyuldu. TBMM'nin önüne 25 zırhlı makam aracı ve 15 askeri motosiklet çapraz konvoy halinde geldi. Onlara havadan eskortluk eden 5 tane T29 Atak helikopteri de bulunuyordu. Haberi alan Ankara halkı yavaş yavaş TBMM'nin bahçesine doğru dolmaya başlamıştı. Ankara ayazında hava iyice kararmış ve saatler 19.20 civarıydı. Bahçeye sığmayan halk sokaklara ve anayola taşmıştı. Sadece balkon konuşmasını bekliyor ve ne olacağını merak ediyorlardı. Yarım saatlik bekleyişin ardından halk söylenmeye başlamıştı ki meclis binasının ışıkları açılmaya başladı. Balkonda korumalar etrafa bakarken partinin Genel Başkan Yardımcısı çıkıp etrafı gözlemledikten sonra içeri girdi. Makam koltuğunda oturan başkana dönüp; "Halk heyecanlı başkanım, konuşmanızı bekliyorlar." dedi. Başkan, yardımcısına dönüp kafayı hafifçe salladı ve silkelenip oturduğu deri koltuktan kalkıp balkona doğru yürümeye başladı. Başkan balkona çıkıp halkın olumlu-olumsuz tepkisini beklemeden konuşmasına başladı.
"En değerli varlığımız sizler, HALK! Sizler gibi bizde bu sonuca şaşırdık. Beklemiyorduk. Ancak sizler, ülkenin geleceğini bize güvenip bizi destekleyerek bu gayede yanımızda oldunuz. Ülkenin kaybolan refahını, çöken ekonomisini, ordunun dağılan gücünü en kısa zamanda düzene sokacağıma emin olunuz. Verilen güven boşa çıkarılamaz. Bizler ülkenin ne durumlardan ne durumlara geldiğini çok iyi biliriz. Kısa zamanda çok şey yapmayı hedefliyoruz. Dünyada ekonominin ilk 5 ülkesi arasına girmeyi, eğitimde ilk 3’e girmeyi, refah seviyemizi en yükseklere taşımak için çalışmalara hemen başlayacağız. Bizden önceki kara lekeyi temize çıkarıp, kaybettiğimiz birlik olma ruhunu yeniden ateşlendirip birlikte yükseleceğiz. 7 yıllık görev süremde en iyi şekilde hatırlanmak ve başarılar elde etmek için çok çalışıp sizlere doğruluğu göstereceğime söz veriyorum. Hepinize iyi akşamlar."
Halk bu konuşmaları sessiz ve şaşkın bir halde dinledi. Başkan balkondan içeri girerken halkın alkışları arasında yüzünde ufak bir tebessüm ve mutlulukla halka dönerek sağ elini kaldırıp halkı selamladı ve içeri girdi. Saat 20.35 gibi halk bu konuşmalardan sonra biraz daha alkışlayıp oradan ayrılmaya başladılar. Türkiye'de bir seçim sonrası ülkenin yeni rejimi militarizm olmuştu ve sonrası ne olacaktı? Başkan vaatlerini yerine getirebilecek miydi hepsi şimdilik soru işaretiydi...
Eski iktidarın toparlanmasını bile beklemeden kısa sürede görevi eline alan başkan, aynı zamanda kendi kabinesini de kurmaya başlamıştı.
Başkana ilk tebrik(!) mesajı, seçimde yüzde yirmi yedi oy alan ana muhalif parti “Ulusal Sosyalist Partisi” başkanı Remzi SOLAK’dan geldi. Mesajda “Hiç zaman kaybetmeden göreve gelmişsiniz. Koltuk sevdası böyle bir şey galiba. Nasıl rahat mı koltuk deri mi?” diye bir alay konusu geçiyordu. Başkan, muhalefetin anarşist olduğunu biliyordu ve ne yapsa yaranamayacaktı. O yüzden bu durum başkanın uygulayacağı sert yönetimin ilk adımlarıydı. İşe öncelikle, kapanan sendikalar, dernekler ve özelleştirilmiş devlet kurumlarını yeniden canlandırmakla başladı. Ülkenin kalkınması için gerekli olan “Türkiye Cumhuriyeti Savunma Sanayi ve Endüstri Fabrika Sendikaları”nı düzene sokup, “Özel İşçi Derneği” ve “İşçi Kurumları”nı da faaliyete soktu. Ülkede işsizlik oranı yüzde kırklardaydı ve başkan bunun farkında olduğu için devletin kasasını canlandırmak adına, önceki iktidar yöneticilerinin yaptığı yolsuzluk ve örtülü ödenekten yaptığı harcamaları tespit ettirip geçmiş başbakanın ve “Türkiye Katlama Partisi” üyelerinin tüm mal varlığına el koydurttu. Bunu yasal yollardan yapmak yerine kendi yöntemleriyle illegal bir şekilde ordu ve silah zoruyla yaptırdı. 3 ay süren bu yolsuzluk operasyonu sonunda devlet kasasına tam 124.766.098 milyar dolar bakiye girdi. Devletin bu sıcak para akışına ulaşması başkanın işine gelmiş ve gelen paranın tamamını ülke için “Türkiye Cumhuriyeti Bilim, Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı”na vermiş ve bakanlıktan 2 yılda 150’den fazla fabrika üretmesini emretmişti. Eğer plan tıkırında işlerse 2 yıl sonunda ülkede, diplomalı mimarlar ve mühendisler devlette yer edinip işsiz kalmayacaktı. Aynı şekilde yoksul halkta fabrikalar için gereken insan gücünü sağlayacak ve işsizlik oranı yüzde beşlere kadar inecekti. Başkanın, “Köy Enstitüleri” için de planları vardı. Köylerde ki nüfuslar çok çok azalmıştı ama halen mevsimlik işçiler vardı, bunlar da yeterli değildi. Başkan bu sorunu çözmek için “Çiftçi Desteği Teşvik Yasası”nı çıkarmış ve köylerde ki çiftçilerin gübre, mazot, tohum vb. İhtiyaçlarını karşılamaya başlamış bunları da “Köy Enstitüleri”ne bağladı. Başkan ve halk için şuanda her şey iyi şekilde işliyordu ancak başkanın Misak-ı Milli sınırlarını kazanmak için savaş ekonomisine geçmeli ve bunu en profesyonel halde uygulamaya getirmesi gerekiyordu. Bu sırada 6. yerli araba markamız olan “TepeMOTOR” devlete bağlanmıştı ve Avrupa’ya yılda 150 milyon araba ihracatı yapılıyordu. Sevkiyattan gelen gelirin yüzde kırk dördü kasaya gitmeye başladı. Kasaya sıcak para akışı, teşvikler ve bakla ihracatı arttıkça, artıyordu. Vergileri arttırmaya şimdilik ihtiyaç görünmüyordu. Her şey güzel giderken karlı bir Ocak sabahı Amerika’nın, Musul-Kerkük sınırımızı işgal ettiği haberi meclise geldi. Amerika o bölgeyi 2019 yılında Suriye’den tamamen almıştı ve Türkiye’de ki -İncirlik Üssü dışındaki- tüm askeri üslerini oraya taşımıştı.