Notes

Genelde eksik ve yalnız büyüdüm. Ailevi sebeplerden ‘normal’ bir ergenlik dönemi geçiremedim ve kendimi kronik mutsuz ettiğimi farkına vardığımda, ömürlük sağlık sorunlarımı da öğrenmiştim.
Aile o kadar büyük ve kronik sorun haline gelmişti ki.. Ne kadar gizlemeye çalışsam da eksik kalışlarımı, kendimden gizlemeyi başardığım söylenemez. Ve bu yüzden mutlu bir aile ortamı düşledim hep. Olgun bir eş ve didaktik bir baba profili istiyordum.
Sonunda evlendik seninle, 2 yıllık bir beraberliğin ardından. O kadar mutsuzluk odaklıklı yaşıyordun ki! Hem seni bundan uzaklaştırmak, hem de bundan uzak kalmak gibi hayatın bana biçtiği zor bir rolle başa çıkmaya çalıştım. Tüm bunların üstüne ‘kafanda yarattığın beni’ bana empoze başlayınca ‘çöküş’ başlamıştı.
Önce sen kendini öldürüyordun, sıra bana geliyordu. Verdiğim sözler ve istediğim hayatı düşünüp bir can daha yüklüyordum kendime. Olmuyordu.. Ufak ve anlamsız tartışmalar kavgaya dönüşüyordu.. Sen sürekli bardağın boş tarafını görüyordun. Daha dün kurduğun cümle yaşadığımız evliliğin özeti gibiydi:
‘2 yıldır bana değer vermiyorsun, aşağılıyorsun beni ve üzüyorsun’…

Oysa sen hep kendine iki ihtimal çıkartıyorsun mutlu olmak adına. Farkında olmadan iki ihtimalde seni mutsuzluğa çıkarınca isyanın başlıyor. Senin mutluluğa çıkan ihtimalin yok ki! İçinde kronik mutsuz, büyümemiş, ilkel almış kalmış ve baskılayan bir çocuk var.. Çocuk dediğime bakma sen. Olabildiğince kötü ve olabildiğince sevimsiz…
Psikologa gittiğinde bunları anlattın mı acaba? Yoksa anlatmak istediğini anlatıp, duymak istediklerini duyup çıktın mı oradan? Peki, söylenilenler seni ‘haklı’ etti, ama ‘mutlu’ etti mi? Peki sen gerçekten hangisini istiyorsun; hayatında haklı olmak mı, mutlu olmak mı?
Evliliğimiz boyunca neredeyse benden hiç özür dilemediğin gibi, kendini hep haklı gördün. Mutsuz biri oldun. Oysa geneline bakarsan fotoğrafın hem haksız, hem mutsuzdun.. Senin mutsuzluğun, benim mutsuzluğuma dönüşüyordu nihayetinde.
Ben sürekli bana sorun yaratan, kendisi ile barışık olmayan, ufak şeyleri büyük sorunlar haline getiren ve sürekli ‘mutsuzluk odaklı yaşayan’ bir eş istemiyorum.
Zamanla insanlar, sürekli tükettikleri şeylerin değerini bilemeyecek hale gelirler. Benim sana karşı olan tahammül noktam, olgunluğum, sevgim ve saygım tükenmeye başlıyor. Artık kendime yükleyecek yeni ‘can’ bulmakta zorlanıyorum. Ben hayallerle avunmam, gerçeklerle yaşarım. O yüzden başkalarının yaşadığı hayat asla kriter olmaz benim için. Ama senin gözünde sen hep eksik yaşıyorsun, biz eksik yaşıyoruz.
Eminim çevrende evliliği çok güzel giden imrenilecek insanlar var. Eminim yaşamak istediğin hayat bu değil. Eminim işinden de memnun değilsin. O kadar çok sorunun var ki.. Hatta mutlu olmak için sebebin yok. Anlayışsız, sana değer vermeyen, seni kullanana hatta vakti gelince sana şiddet uygulayacak bir eşin var! Bak işte, az önce bahsettiğim içinde olabildiğince kötü ve olabildiğince sevimsiz olan sesi bu!

Hep sahip olamadıklarına ah ederken, her geçen gün sahip oldukların senden uzaklaşıyor aslında.. Bana babamın yarattığı o pis hissiyatı yaratmandan, sürekli üstümde istediğin profile girmem için yaptığın baskından, ilkel tavırlarından yoruldum. Sen ağlıyorsun diye dünya ağlamaz.. Ama sen gülüyorsun diye bu adam dünyanın en mutlusu yapar kendini!

Konuşmak varken yazıyorum, sana benziyorum. Sigaram yok, içkim yok, kumarım yok. İşimden evime giden kendimce bir tipim ama.. Gel gör ki eşim hala aldatılmaktan korkuyor. Olsun, psikolog sen normalsin dedi!
Yine öldüm ve bu kez bir can daha yüklenecek mi bilmiyorum. Hayat mutsuz olmak için, üzülmek için kısa.