Notes

İçimde büyük bir boşluk var.

Bunun sebebi insanların sahteliği.

İnsanların sahte olduğunu lisede düşünmeye başladım, üniversite de bütün ilişkilerin çıkara dayalı olduğunu öğrendim, kendi teorimi kendime kanıtlamış oldum

Hayat oyun gibi geliyor, insanlar da o oyunun geçilmek için yaratılmış etapları gibi, hayatı ancak bu kadar ciddiye alabiliyorum.

Hayatımın amacını sorguladığımda ise tek amacım bir amaç aramak oluyor.

Bazen bambaşka biriymişim gibi hissediyorum, başka birine dönüşmüş gibi, hatta ona ''Berk'' adını verdim, onu içeren bir hikaye bile yazdım, yazdığım hikayeler içinden en tutanı Berk'in olduğu hikaye oldu. Berk narsist, sarkastik, kadınları çok iyi tanıyan ve oldukça edepsiz bir kişilik, şeytanın silahını dolduracak derecede sinsi. Hatta o kadar sinsi ki insanların bedenine değil, ruhlarına zarar veriyor, bunun daha büyük bir darbe olduğunu düşünüyor. Birine düşman kesildiğinde zayıf noktasından vuruyor yahut travmalar yaşatıyor, çok zeki ama olgun biri değil. Eski kız arkadaşım benim Berk değil, Barış olduğumu söylüyor veya öyle düşünmek istiyor bilmiyorum ama objektif olarak söylediği bu. Ve Berk'e birden dönüşmüyorum, yavaş yavaş o oluyorum, olduğumda ''Şu an Berk'im'' diyebiliyorum. Kimlik bozukluğu mu yaşıyorum yoksa aslında Berk gibi biriyim de vicdanım yüzünden Berk'i kendimden ayrı biriymiş gibi mi görüyorum bilmiyorum ama ikinci ihtimal olsaydı bunun farkındalığına varmış biri olarak Berk'i çoktan kendime katmış olmam, ayırmamam gerekirdi. Berk hala benden ayrı biri, alter benliğim gibi.

Son olarak çok hissizim, ağlayamıyorum.