Notes

Bazen yükselir bazen düşersin işte sen böyle bir paradokssun zep

Sağlam delirdik zamanla
Ya da zaman kendi deliliğini haklı çıkarmak için bizi kullanıyor.

Bir şekilde kafayı yiyoruz, ve kafayı bulduğumuz bazı anlarda aslında zamanın iğrenç gereksinimlerini egale ediyoruz..

Biz insanlar zavallıyız. Bir şeye tapmak için can atıyoruz, sıraya giriyoruz, savaşlar veriyoruz, kanlar döküyoruz, kurbanlar kesip tanrı denen varlığı eğlendiriyoruz

Onun iğrenç eğlencelerinin kurbanı oluyoruz. Onun istekleri doğrultusunda yaşıyoruz, ona göre hareket edip, ona göre doğup şekilleniyoruz

Ve kimse de 'biz ne yapıyoruz?' demiyor. Bilime savaş açıyoruz, bilgiliğe kusuyoruz, cahili sevip sayıyoruz, saygı duyuyoruz, boyun eğiyoruz.

Bir kaç kitabın ardına sığınıp sığınıyoruz, insanları din adına katledip buna cihat diyoruz, en güzel zamanlarımızı ziyan ediyoruz.

Bütün imkanları daha büyük binalar yapıp, tanrı denilen olgunun zirvesine ulaşmak için çaba harcıyoruz. Biz onu en tepede sanarken! Ben; ayaklarımın altında eziyorum.

Bir kaç devrimci'nin savaşını hiçe sayıp, bilimle ters düşüp kaos ile beslenen siyasetçileri, kafa kesen insanları koymuza alıyoruz.
Cahilliği övüp maskülen duyguları bir kaç konjektörü besliyoruz, bir ordu büyütüp milis ile cima ediyoruz..

Komutan deyip dinci bağnazları adam sayıyoruz. Biz tanrının zararlı varlıklar diye nitelendirdiği, ve bizi onun kölesi ettirmek isteyen bir kaç peygamber'in ruhani duygularına gark olup kılıç kuşanıyoruz.

Hayalleri olan bir kaç kızı, din kisvesi adı altında karı ilan ediyoruz, yanına kuma dediklerini hediye ediyoruz.
Korkularımıza yenik düşüp acizce bir şeye sığınma ihtiyacı duyuyoruz

Karanlıklar yeniyorken aydınlığı, biz aydınlıkları aciz bırakıyoruz. Bir kaç asır geçince bile bilmediğimiz bir dinin adetlerini hevesle yapacak delaleti kendimizde buluyoruz, töre cinayetlerine alkış tutup, yolunda giden iyilikleri günah diyerek taşlıyoruz. Başımıza taş yağmayacak.

Tanrı korkularımızdan beslenen birisi olabilir, bana göre insanın bir itiraf edemediği bir tesadüf eseri ihtiyaç duyulan bir hayalden öte değil!

Ve böyle basit bir hayali anlamamak için. İnat ediyoruz. Aşağılık denilen insanlık görevini efendisine itaat ederek geçiriyor..

Olduk olmadık zamanda ona sığınmayı matah görüyoruz. Adına şiirler dizip meşk ile sarhoş oluyoruz, için için yok olurken var oluyoruz. İmgesel olan nesnellik ile bağlantısı olmayan hayale tutunup tırmanıyoruz..

Ağaçlara koşup adaklar adayıp ümit ediyoruz, şükür edip aç kalıyoruz. Zenginden arta kalan pisliklerle geçinip gidiyoruz...