Notes

Sevgili Okuyucu,


Bu yazıyı okuyorsan Playboy'u okumuşsun demektir, kendini kocaman tebrik et, çünkü hayvani boyutta bir hikaye bitirdin, ben olsam okumazdım (:

Playboy bu zamana kadar beni hem fiziksel, hem de ruhsalolarak en çok yoran hikaye oldu. Çünkü hikaye yazdığım zaman o karakterin yerine geçer ve onu 3 boyutlu olarak zihnimde canlandırır veya fiziksel olarak uygularım. Misal, Berk'in rıhtımda oturup Esin'i aradığı sahne için kanepeye umursamaz bir adam gibi oturup sağ elimde bir şişe olduğunu hayal etmiş ve ayaklarımı oradaymış gibi aşağı sarkıtıp sallamıştım. ''Anı betimlemediğin sürece bunun hikayeye ne katkısı olabilir ki?'' diye düşünebilirsin, ama burada önemli olan ''o karakter'' olabilmek. Anlamayanlar için Galip Derviş'in 19. bölümünü tavsiye edebilirim, siz tabii ki izlemeyeceksiniz.

Açıkça söylemek gerekirse Berk kadar narsist bir canavar yaratabileceğimi düşünmemiştim ve arada ciddi ciddi Frankenstein gibi hissedip uzun duraklamalar yaşadığım oldu. Kimi zaman 3 gün, kimi zaman 5 gün ara verdim yazıya, çünkü öyle bir yaratığı bünyede yetiştirebilmek kolay değil. Yoksa 4-5 günde yazabileceğim bir hikaye niçin 1.5 ayı bulsun? Bunun yanında zamanla ''Ben böyle bir karakteri yazıyorum ama, nasıl bir tepki göreceğim?'' diye düşünmekten de alıkoyamadım kendimi, çünkü yazdığın karakter senden çıkan bir karakter. Artık soldan gelen feministini mi beklersin, yazar-karakter ilişkisini bilmeyen insanlardan gelecek ''Barış sen ne biçim bir erkekmişsin'' yorumunu mu ararsın, inanın hepsine hazırlanmıştım.

Bir gün tüm bu baskıyı bir kenara bırakıp ''İnsanlara yüklemek istediğim düşünceyi bir bölümde ayrıntılı şekilde anlatacak ve neden bu karakteri yarattığımı kesinlikle belli edeceğim'' dedim ve o motivasyonla yazmaya başladım. Beyinlere enjekte etmek istediğim fikri doğru şekilde ifade ettiğime de eminim, peki ne enjekte ettim?

Keşke bunu açıklamasaydım da, direk bilinçaltınızda küpe olarak kalsaydı, ama şartlar böyle gerektiriyor dostum. Kafası bu denli dolu olan bir adam, bir tüy parçasının verebileceği baş ağrısını bile istemiyor şu aralar.

''Bu hikaye niçin yazıldı?'' sorunun cevabı, Playboy'un sonda yazdığı mektuptur. Toplum öyle yanlış bir algıya kapıldı ki, kendisini ilgisiz bırakan her insanın peşinde koşmaya başladı. Olduramadığı hemen her şeye ''Aşk'' dedi ve alamayınca acısını çekti. Yıllar hem güvenebileceğimiz, hem de aklı başında birini aradık, ama akıllı-güvenilir ve akıllı-piç arasındaki ince çizgiyi hiçbir zaman göremedik. Dikkat ediyor musunuz, her defasında bu fikre uyuyor, onaylıyor, ''Bir daha olmayacak'' diyor ama yine tekrarlıyorsunuz. Size kanat olan gücü ararken, ezilmeye aşık oluyorsunuz. Playboy'un mektupta bahsettiği ''pişmanlık'' olgusu da tam olarak bu. Pişman olduğunuzu sanıyorsunuz, ama hiç pişman olmuyorsunuz, çünkü pişman olan biri, pişman olmasına sebebiyet veren şeyi bir daha asla tekrarlamaz, peki sen?

Ve sonra devam ediyor Playboy, ''Ama sen pişman olma olur mu? Çünkü sen pişman olmadığın sürece ben uslanmamaya devam edeceğim'' diyor, onu beslediğinizi söylüyor. Burada tek gecelik ilişkiler yaşayan insanları bile tenzih ediyorum, onların bile bir duruşu var, ama hikayedeki Berk pek kaçık bir karakter ve bu kadar kaçık olmak için itibara veya paraya ihtiyacınız yok, içimizde böyleleri var, emin ol, bilmesen de var.

Ne umursuzlukları için dalkavuklardan saltanatı olan insanların peşinde koşun, ne de onlar kadar hastalıklı insanlar haline dönüşün. Ha bunları hiç yapmadıysanız onlardan biri olmanızı tavsiye ederim, çünkü bu oyunda o 2 karakterden biri olmadıkça normal bir insana dönüşemiyorsunuz.

O evreyi aşı gibi düşünün, virüsü yemedikçe bağışıklık kazanamazsınız. Ateşte yanmamış veya suda nefesi kesilmemiş biri, ''Onlardan niye kaçayım ki?'' der, böyle bir şey. Bunu iki tarafta da bulunmuş bir insan olarak söylüyorum.

Hikayeyi yazarken her ne kadar Leonard Cohen ile gitsem de, Esin'i anlamak için sonlara doğru Rengin'den Aldatıldık'ı dinlediğim de oldu. Hepimiz aldattık ve aldatıldık, bunu birileriyle basmak olarak algılamayın, ben de birini biriyle yakalamadım, ama çok yalan duydum, tıpkı sizler gibi ve yalan duymak da aldatılmaktır, haliyle hepimiz aldatıldık. Bu acıyı bilen insanlar olarak, Berk'e dönüşmenin, yani ibneliğin lüzumu yok.

Anlaşılmayan bir şey var mı?

Olabilir, merak ettiğiniz bir şey de olabilir, bir şey danışmak istersiniz vs. Eylül'e kadar dm'yi herkese açacağım, o kadarını da yapayım artık.

Gözlerine sağlık, o hikayenin üstüne bunu da mideye indirdiğin için, her daim düşünebilenlerden ol, melekler seninle olsun :)



B'ir Deli