Notes

Allah'ın cezası diyerek konuya girmek istiyorum, bu benden göreceğin en son yazıydı hani uzun olanından. Şimdi bunu yazarken kalp krizi geçiricem şerefsizim öyle bi kastı ki şuan, lan şaka bi yana ölürsem ve bu ekran açık kalıp ailem görürse diriltip yine öldürürler felna aslgksldh aman ciddi olucam kes. Neyse ne diyordum onu unuttum şuan. Neyse ciddi ciddi başlıyorum :p İlk olarak benim sorunum şu, içim hiç boş gezmedim ben kaybettiğim günden beri. Hani nasıl diyim koşarsın yorulursun o kalp boğazından çıkacak kadar hızlı atar ya, için bi hoş olur. Ben her gün o vaziyette geziyorum irem, unutayım diyorum olmuyor. Yerini insanlar doldurmuyor tamam unutamam onu anlarımda ulan amk yeni insan bile edinemiyorum. Kızlardan nefret ediyorum o ayrı bi dert, erkekler desen fazlasıyla cıvıklar. Abi cidden bilmiyorum psikiyatri'ye gittim kaç kez adam kendini dinlendir bulunduğun ortamlardan uzaklaş insanlardan uzaklaş diyip durdu. Ben ise yalnız olmaktan bunaldım, dibimizde kocaman sahil var. Turistik için yapılmış yerleri bile var, altımız'da Bar'lar dolu normal birisi olsam gram canım sıkılmaz ama yok abi öyle bi isteksizliğim var ki aşağıya inemiyorum bile. Sana yemin ediyorum şu tatil boyu şu odadan çıkmadım. Bedenim buz gibi soba/klima yakmıyorum, yemek yiyemiyorum kansızlığım var o yüzden. Sıvı ile besleniyorum 3 haftadır bildiğin sadece sıvı kahvaltı da 2-3 şey yerim ama inan canım artık yemek bile istemiyor. Dolapta şuan bi bakayım, 17 Ice Tea (Litrelik) 4 2.5 litrelik kola ve 7 meyvesuyu var. Bak yemeklerim işte, millet depresyona girer yemek yiyip kilo alır ben her zaman ki gibi yine sorunluyum. Abi zor cidden, insanların seni anlamaması mı dersin, attığın çığlıkları senden başkasının duyamaması mı dersin. Elin yanında olurum dedi, çok aşırı bir samimiyet gösterdi hiç beklemiyordum hatta. Hayal bile kurdu ileride hacker felan oluruz felan dedi ama onu bile bıraktım, anlaşamıyorum kimseyle. Ne bi istediğim birisi var, ne de yapmak istediğim birşey. Ki böyle birşey dediğimde şuan çok saçma oldu aslında bilmiyorum kafam o kadar karışık ki inan ne düşüneceğimi bile bilmiyorum. Ulan sen git türkiye'de doğ, var mı böyle bi şansızlık? Ulan avrupa insanları bile hayvan gibi değer veriyor ben bunun gramını göremedim. Bunun dışında borderline sorunum da var düzen tutmuyorum bir türlü. İlk okuldayken 3 arkadaşımı kaybettim, aynı gün aynı yerde. İzcilik için öyle düzenlemeler yaparlardı okulda gezilere giderdik, orman gezisine gittiğimizde bizimkiler yüzücez diye girmişlerdi ve 3'ü de o su'dan sağ çıkmadı. Hayatımın tamamını kaybetmekle geçirdim ben, çoğu zaman insanlar, çoğu zaman hayvanlar. 10 yaşında olan bir köpeğimiz vardı 6 yaşımdayken almışlardı. Yürümeye ilk başladığım zamanlardı, küçüklüğüm ise ameliyatlarla geçti yürüyebileyim diye. Şimdi ise 4 platin ile birlikte yürümek zorundayım, herneyse bir insanı kaybetmekden daha çok koydu o köpeğimin ölmesi. Karbeyazıydu terrier cinsiydi. Sonrası ise Ecrin öldü, yine yine aynı depresyon. Şimdi ise insanlardan uzak duruyorum, selam bile vermiyorum. Uzaklaştığım insandan ciddi anlamda uzaklaşırım ben, sadece sana yakın oluğum için bu huyumu farketmedin çünkü yediremeyip her seferinde döndüm. Her neyse, bir insandan uzaklaşıyorsam tam anlamıyla uzaklaşmam gerekiyor. Eğer bunu başarabilirsem, unutabilirdim. Ve unuttum da çoğu insanı, Elin'i örnek vereyim, git dedikçe gitmedi. Böyle durumlarda ise kendimden soğuturum insanı gitmesi için, eline gram trip atmazdım vurdumduymazlık ederdim. Kendimden uzaklaştırmak için hep bahane arıyorum şimdi ise, hani 2 dakika da 1 cevap alıyorsam 2 dakika 1 saniseyi geçtiği anda tribe başlarım ben. Böyle yapa yapa kendimden soğuttum, sonra yine haberi olmadığı bir gece engelledim onu bir daha da yazmadı. Ve bunun dışında ise uzaklaştığım insanla aynı ortamda da bulunmam ben sen farketmişsindir zaten :p Bunun nedenini sana yönelteyim yani seninle ilgili olsun istedim. Seninle konuşmadığım zaman yanımdan geçer ya da ben geçerken hep şunu içim içimi yiyerek kendiliğimden söylerim "Abi nolur bana bakmasın, nolur birşey sormasın" bu yolla ilerledim hep. Cidden bilmiyorum ben ya içim bi hoş insanlar bi hoş. Ne yapacağımı bilmiyorum tedavi almaya çalışıyorum adam uzaklaş diyor herşeyden, ulan amınakodumun evladı uzaklaştıkta ne oluyor sanki. Bilgisayar oyunlarına adadım kendimi, sabah oyunla uyanıp gece oyunla yatıyorum artık. Çizimlerle uğraşıyorum, her gün 3 kişinin illustratör halini çiziyorum. Bilgisayar ortamında işte, çok gereksiz bir insanım. Margot Robbie'nin resimlerini editliyorum, resimlerin üzerine müzik spectrum (Hani müziğin ritmine göre çubuklar hareket eder ya o işte) ekliyorum. Tüm günümü böyle geçirmeye çalışıyorum herkesten uzaklaşmayı böyle başarıyor "gibiyim". Çünkü değer'i normal karşılayan birisi değilim ben, al merak ettiğin konuya geldim sonunda. Değeri karşıya çok yanlış anlaşılacak şekilde yansıtıyorum istemsiz, birisi olduğu zaman hayat daralıyor benim için. Tek bir bakış açısıyla bakıyor oluyorum dünya'ya, konuştuğum insan içime işliyor. Sebebi ise çok basit, hayatımda kimse olmadığı için veyahut bana tek cazip gelen insan o olduğu için. Bu yüzden kendi kendime psikolojik baskılar yaratırım. Saçımı kestirme nedenimde buydu, şuan ki saçım rahat avuçlanabilir değil. Uzun olduğu zaman saçlarımı yolmaya çalışıyorum sinir/stres'den dolayı. Şimdi ise zarar verecek başka şey arıyorum henüz bulamadım. Kene gibiyim be irem, bir kez bağlanırsam bir türlü çıkamıyorum. Ben ister miydim böyle olmasını? İster miydim huzursuz olmanızı? Ama yok elimden gelen hiçbirşey yok intihar etmekten başka. Ben gülemeyecek miyim be irem? Neden böyle insanlar? Neden hep kullanmak için yanımdalar? 4 aylık onlara yaptığım yardımı, harcadığım zamanı tek 1 gece'de hiçe saydılar. Arkadaşlarımı kaybettim, erkekleri bile. Proje yüzünden yok sen millet'e gelince yardım ediyorsun bize gelince böyle. Sınıfta yargılanır oldum o kadar hocayla muhattabın var bizi aldırmadın diyorlar. Orospu cocukları hepsi yemin ediyorum orospu cocuğu. 10. sınıftan beri neredeyse aynı kadro, hepsinin ortalaması benim sayemde yüksek. Sadece arkadaşım olsun istedim irem, konuşacağım birisi olsun istedim. Son sınıftayız şuan, programa dersimiz yok. Hangisi yanımda? Geçici bile olsa, insan ihtiyaç duyuyor birine. İster istemez, kim olursa olsun. Yalnızlığı seviyorum diye birşey yok, bunu çok iyi biliyorum. Bana fazlasıyla yazan oluyor Tumblr'da takipçi sayım fazla ve üzerine attığım post (gönderiler) popüler olduğu için. Ancak yine kendimi tumblr'da anonim olarak tutuyorum. Adımı bilmiyorlar kendimi makine gibi hissediyorum. Neden böyle birisi olduğumu soruyorlar, yalnızığı seviyorum diyip geçiyorum. Ama kim seviyor ki yalnız olmayı? Çok mu iyi birşey, sen acı çekerken başkalarının gülmesi. Abi cidden benim hücrelerimde bozuk bak ciddiyim, ulan birisi üzülür anlarımda sen niye üzülürsün be adam? Sanane milletten, sanane abi sanane. Neden böyle birisiyim lan, karşıdaki acı çeker. Acısını sonuna kadar ben hissederim, ama yardım edebilir miyim o kişiye? Tabikide hayır, o an kursağım düğümlenir. Zor bile yutkunurum, yazacak birşey bile bulamam. Beklerim 2 - 3 dakika, aynen şöyle;
+Nasılsın?
-İyi değilim
+Noldu?
- (anlatır işte felan)
işte tam burada, o acıyı hissettiğim an duraklıyorum. 10 bin adet karınca sanki tüm organlarımı yemeye başlıyor gibi hissediyorum. 2-3 dakika duraklayıp verdiğim cevap şu.
-Peki.

Hiç iyi değilim, hemde hiç.

Seninde ağzına sıçayım irem, ilk başlarda sen beni uyardığın kadar, bende seni uyardım lanet karı (kadın -.-).
Sen buzdan duvarım var dedin, ben hissizim dedim.
Sen silerim dedin, ben bağlanırım dedim.
Sen uzaklaşırım dedin, yakınlaşırım dedim.

Bazı şeylerde bana benziyorsun diyorsun ya, onu onaylamaya başlar oldum biliyor musun? Yol gösterecek birisi olmadı bana, yanımda olan biriside. Ya öldü'ler ya da gittiler, kalan olmadı. O yüzden sana yakın olmayı seviyorum ancak ters giden huylarım var. Her ne kadar yakın olursan, o kadar bağlanmaktan korktum ve korkarak hiçbirşey sonuç elde edilmiyormuş. Kaybetmekten korktum, herkes gibi. Daha fazla bağlanmak istemedim. Çünkü aşırıya kaçırıyorum bağlanınca, yanlış anlaşılmalara neden olucam bu gidişlede. Benim tek kontrol edebildiğim şey, rüyalarım. İlginç değil mi? Rüyamda ne istesem yaptırabiliyorum, karşıdakinede kendimede. Rüya benim akışımda bildiğin, o yüzden tek mutlu olduğum yer Rüyalarımdır. Şuan klavyeye rastgele basıp birşeyler saçmalayasım var bilmiyorum. Ne zaman bildim ki :d Keşke hiç yakın olmasaydın be irem, keşke bana anlattığın gibi olsaydın banada. Benden de nefret etseydin, benimle konuşmasaydın, değer vermeseydin. Seni ilk gördüğüm günü hatırlamıyorsundur tabiki balık hafızalı gerizekalı, hocayla konusurken bile dedim. Eğer proje de bu kız varsa konuşmak zorunda kalacağım, ben sadece 10 kişi olacağımızı biliyordum. Sonra öğrendim 30 kişi olduğunu, seninle felan tanıstırdıktan sonra öğretmenler odasına gittik kimin nereye gideceğini ayarlamak için. O gün orada ilhan hoca'ya projeden çıkmak istediğimi söyledim, ben hiç kimseyi tanımak istemiyorum felan dedim. Proje de oldukça iyi insanlar var dedi hiçbirinden sana zarar gelmez dedi. Seni sordum nereye gidiyor diye, ilhan hoca'da o tutturdu italya diye diye onu italya'ya yazasım gelmiyor sen olduğun için dedi. Çünkü senin olduğun ekibi iyi bir yer yapmaya çalışacağım bana istediğin yeri adam akıllı söyle dedi. O an aklımdan bin türlü şey geçti, italya'yı istiyordum başından beridir. Ama italya'ya gidersem, seni başka yere yazacaktı. Bunu seni tanımıyor olsam bile, sana yapamazdım. Hocaya beni portekiz grubuna yazın dedim, o günden beridir seninle ilgileniyorum. Takıntım var'dı sana, programlama notun benden yüksekti kıskandım bayağı felan neyse. Sen bana o gün yardım için yazmasaydın, ne beni yakından tanıyacaktın. Bana en fazla koyan ne oldu biliyor musun? Eğer sana yardım etmeseydim, proje'den çıkartacaktı. Buna izin veremezdim be irem, Dilek teyze bile nasıl teşekkür etmişti sırf 4 saatte seninle uygulamaları yaptığımız için. Hayatımda sana ciddi ciddi yemin ederim ilk kez o kadar tuhaf hissettim. O teşekkür bile benim için ne kadar önemliydi ki anlatamam, ailem'den görmediğim taktiri başkasından görmek duygulandırıyor be, dilim düğümlendi sadece "Estağfurullah" diyebildim :) Adnan bey teşekkür etmedi ama olsun :P Zamanı geriye alma gibi bir şansım olsaydı pişman olacağımı bile bile bu yaptıklarımın aynısını yapardım. Hiç yaşamadığım duyguları yaşadım, iyi kötü farketmedi. Seni istemiyorum neden biliyor musun? İstemiyorum derken bunun nefretle alakası yok. Tek kişi bile olmadığı için yanımda kimseden görmediğim ilgiyi gösteriyorsun. İrem ruhumu kontrol edemiyorum ben, bak diğer insanlardan farkım şu işte. Bağlandıkça kopamam ben, ama diğerleri öyle değil. Çok insan tanıdım ben, tanımaya çalıştım doğrusu. Arkadaş bile olsa niyetini hemen öğrenirim, bu olayları hep onlardan gördüm. Sevgilisiyle gece gündüz konusurdu bi arkadasım (erkek) bırakmam felan birşeyler diyordu konusmasına sahit olmustum çocuk baktım daha güzel birisini buldum diyerek kızdan ayrıldı var mı böyle bir kafa ya? Millet sevgilisinden ayrılıyor ben daha arkadaş seçemiyorum :D, neyse konuya gelecek olursak benim farklı yanım bu. Çevremi geniş tutamıyorum tutarsız biriyim, paylaşamıyorum. Birisiyle konusurken başka birisiyle konusamıyorum. Çok cinsim lan, dediğim gibi dünyaya bakış açım daralıyor. Burada özet geçecek olursam, daha fazla bağlanmak istemiyorum. Beni bu konuda anlamıyorlar, anlamak istemiyorlar. Bilmiyorlar yalnızlığın ne demek olduğunu. O yüzden her şeyde senden uzaklaşmaya çalıştım çalışıyorum da, belki unuturum diye. Hem tavırlarım bile saçma sana karşı neden hala yanımda olduğunu da bilmiyorum. Dediğin gibi sevgili olsa bu kadar laf yapmaz abi stalklamak banane ki niye uzaklaşmak istediğim insana yapayım onu bile bilmiyorum. İrem cidden zor zamanlar geçiriyorum. Bir yerden unutmaya çalışırken bilinçaltım karşıma hep seni çıkarıyor. Rüyayı kontrol ediyorum felan ama neden her seferinde sen çıkıyorsun? Neden siyahi birisini görünce sana benzetiyorum. Şimdi kızar mısın bilmiyorum ama fotoğrafların duruyor, grafik çizimleri yapacağım zaman şablon olarak seni kullanıyorum bazen. Kısacası sketch olarak bazı resimlerini çizdim diyelim. Evde 5 laptop 1 masaüstü 2 tablet ve 1 telefonum var, resimleri her bilgisayarda tutuyorum kaybolmasın diye. Ama ne yapayım, çizecek başka birşey bulamadım. İnsanlar cazip gelmiyor hayvanlar sıkıcı, aklıma geldikçe çiziyorum işte. Konuşmadığın zamanlar, öyle yetiniyorum. İlk kez bu kadar karmaşık hissetim ben, ilk kez. Yardım alacağım biride yok, aman geçer dediler hep. Abi bu nasıl bi yardım etme şeklidir, içini döküyorsun döküyorsun. "Boşver, bu da geçer." şuna bak küfür gibi bunu duymaktan bıktım. Şimdi gelip belki sende hayatının geri kalanını böyle yaşamayacaksın diyeceksin, anlamıyorsunuz diyip geçicem bende. Alıştım artık, nasılsın diye soranlarada iyi diyorum, prensip oldu artık. Bunun yanında konuşmayıda unuttum sanki, cümle kuramıyorum uzun bi cümle. Ya tıkanırım, ya da cümleyi yanlış kurarım, ağzımdan yanlış birşey çıkar diye korkarım o yüzden. Sırf seninle de bu yüzden konuşmuyorum, sen yazarsan yazıyorum. Sen konuşursan konuşuyorum, hatta ben kısa kesiyorum sen uzun konuş ki seni dinliyeyim diye. Bilmiyorum, iyi hissettiriyorsun. Saat 01.57, şuan bu saatte oyun oynuyor olmam gerekiyordu değil mi? Allah'ın cezası. Ama her ne olursa olsun sana tek 1 kez bile bela okumadım ve okumamda. Sen ne kadar iyi biri değilim diyip inat ettikçe, ben sana hep iyi birisi olduğunu söyleyip sinir edece(ktim). Böyle işte gözüm doldu ara vereyim dedim, yazacaklarımı unuttum.

"Sonra,kimseyi üzmemek için hayatlarından çıkıyosun.Canın yana yana onlardan kaçıyosun.Varsın ben yanayım başkası yanmasın diyosun.Büyüyosun."
-https://twitter.com/sezenablan/status/694547133542760448

Böyle be irem, ne diyim. Kalbi temiz olanın, gözünden yaş eksik olmazmış. Kurtulmak elde değil, her çıkış sana tekrar varıyor. Hani bazı özel şarkılar vardır, ya çaresizken dinlersin ya da ağladığın zaman. O şarkılar gibi geliyordun be. Neyse daha fazla yazamayacağım, kendine iyi bak irem. Böyle bir mesaj ile günaydın demek istemezdim, ama başka çarem yok. Sana herşey için, bir kez daha ve son kez teşekkür ederim. Kendi sorunlarını bırakıp benimle ilgilendiğin için, kursta o soğukta dışarıya çıktığın için ve daha neler neler. Herşey için, çok ama çok teşekkür ederim. Bundan sonra hucam olmayacak, beni anlamamaya devam edecekler, zor günümde yardım edende olmayacak, hep asık bir şekilde gezicem, ses atma dedikçe atan biriside olmayacak. Yerini kimse dolduramayacak, dolduracak kimse de olmayacak direkt kimse olmayacak. Unutması biraz zor olacak gibi görünüyor, zor olacak evet. En çok ihtiyacım olan şeylerden vazgeçtim, bu yüzden kaybediyorum belkide. Ama seni düşündüğüm için böyle yapıyorum. Ağlayarak yazması zor oldu be, sanırım boşluk tuşu çalışmıyor ve ekran klavyesi kullanmak zorunda kalıyorum bunun yüzünden aman neyse. Hepsini dök dedin ama dökemediklerim var, bunlarla idare et işte.

Kendine iyi bak...