Notes

U ranim fazama razvoja računarskih mreža, većinu računarskih sistema su činili Unix mainframe računari sa priključenim korisničkim terminalima. Međutim, takva mreža se ne može smatrati punom računarskom mrežom zbog nedostatka računske moći terminala. Veza između terminala i mainframe-a je služila za prenos korisničkih instrukcija do mainframe-a i rezultata obrade do terminala. U toj situaciji, samo jedan proizvođač je imao ekskluzivno pravo na razvoj hardvera, softvera i komunikacionih kanala, što je rezultiralo nekompatibilnošću između rešenja različitih proizvođača.

Pad cene računske moći i sve jeftinije tehnologije za razvoj mikroprocesora i računarske opreme su doveli do pojave većeg broja proizvođača računarskih sistema. Ovaj razvoj je omogućio decentralizaciju računske moći i ukazao na potrebu za kompleksnijom komunikacijom između radnih stanica. Takođe, veći broj proizvođača je ublažio različitost i nekompatibilnost njihovih rešenja, što je brzo dovelo do prepoznavanja potrebe za univerzalnim komunikacionim standardima.

Krajem 70-ih godina dvadesetog veka, Internacionalna Organizacija za Standardizaciju (ISO) je razvila model za komunikaciju između raznorodnih sistema, koji je objavljen 1984. godine pod nazivom Open System Interconnection Basic Reference Model ili OSI model. Ovaj model se sastoji od sedam slojeva i omogućava fazno prevođenje formata podataka. Prihvatanjem ovog ISO standarda, proizvođači su mogli ostvariti potpunu komunikaciju sa sistemima bez potrebe za uvidom u internu specifikaciju i format podataka tih sistema.

Jedna od glavnih mana OSI modela je njegovo nepotrebno zalaženje u interne delove računarskih sistema, tj. definisanje komponenti koje nisu direktno zadužene za među-sistemsku komunikaciju. Kao rezultat toga, pojavio se veći broj korisničkih aplikacija koje nisu u potpunosti poštovale OSI standard, ali su ipak bile sposobne da nesmetano komuniciraju korišćenjem nižih slojeva modela. Ova tendencija je dovela do pojave jednostavnijeg Internet modela (TCP/IP), koji pruža veću slobodu pri izboru arhitekture aplikativnog softvera.

Ovaj model apstraktno gleda na najniže slojeve OSI modela, koji se najsporije razvijaju, uglavnom od strane velikih organizacija.