Notes

Merhaba. Ben bugün bir şey kaybettim, fakat ne kaybettiğimi bilmiyorum. Bu aslında nasıl bir insan olduğumu kendime tekrardan hatırlatıyor. Kim olduğumu, ne olduğumu yine sorguluyorum. Sanırım galiba buldum. Hep özel bir çocuk olduğunu düşünen biriydim. Elindeki en güzel şeylere zarar verip yok eden bir insan özel bir çocuk olamaz. Her şeyin en güzeline, en doğrusuna sahip olduğumu düşünürdüm ama gördüğü şeylerin en beğendiği özelliklerini alan, toplama bir varlıktan başka bir şey değildim. Kendime özel hiçbir şeyim yoktu. Ne gördüysem, onların sevdiğim özelliklerini alıyordum. Yazdığım şeylerde dahi böyle oldu. Duygularımı yansıtmak istediğimde sözlerimi bile sevdiğim ve benim için anlamlı olan şarkıların sözlerinden topladım. Kendi duygularımı çok güzel ifade ettiğimi düşünüyordum, fakat duygularımı sadece başkalarının eserlerinden alıntılayarak ifade edebiliyormuşum. Sadece yuvadan uçtuğumu, fakat yuvamdan uçarken bir parça alıp götürdüğümü söylemek istemiştim. Bu bile "i took a piece of you the day i left the womb" dan alıntı. Çok fazla şey geliyor içimden, sanki çok önemliymiş ve çok da ilgi görecekmiş gibi hep insanlığa bir şey bırakmak istemiştim arkamdan. Düşüncelerimi, sözlerimi bırakmak istemiştim. Unuttum, insanlığın değil. Bunları sadece tek bir kişinin önemseyeceğini unuttum. Benim insanlarım, aslında sadece tek bir kişi miydi? İnsanlık kavramı benim için tek bir kişi miydi?

Bütün duygulardan ve aile kavramlarından mahrum büyüdüm. Duyguları tek başıma öğrenmek zorunda kaldım. Özel bir çocuk değildim, sadece yetişememiş, büyüyememiş, hiçbir şeyin farkına varamamış büyük bir çocuktum. Çocukmuşum. Büyüyememiş, büyük bir çocuk. Bugün ben neyi kaybettim? Bundan daha az üzüldüğüm şeylere hıçkıra hıçkıra ağlayabiliyorken, neden şu an ağlayamıyorum? Yani neden gözlerim ıslanmıyor demek istiyorum. Çünkü ağlıyorum aslında, sessiz, sakin, duygusuz bir biçimde. Hayatım boyunca ben ağzımı açmadan beni anlayabilecek bir "varlık" hayalini kurarken, bunu bulduğumda neden nankörleştim? Nereden geldiğimi neden unuttum? Gerçekten soruyorum, kötü bir insan değilken neden en büyük kötülükleri ben yaptım, en çok canları ben yaktım? Bu kadar fazla terk edilmişken, bu kadar ağır şeyler yaşatılmışken hayatıma giren insan benim haksızlığa uğradığımı mı düşünüyordu? Yoksa çoğunluğun haklı olabileceğini mi? Hak etmiş miydim insanların bana böyle davranmasını? Bence hak etmişimdir. Fakat o insanı kaybettiğimde bunu anladığını düşünüyorum. Belki de şu an gözyaşlarını silerken "bana bahsettiği insanlar haklıymış, gerçekten böyle yapılmayı hak eden bir insanmış" diyordur içinden. Önceden belirtmiştim oysaki. Bu benim bir lanetim. En çok üzerine düştüğüm şeylerin, en çok sevdiğim insanların, en çok değer verdiğim her şeyin, herkesi, her şeyi ben üzüyorum. Elimi, en çok üzerine düştüğüm şeylerde yüzüme bulaştırıyorum. En çok zarar vermekten korktuğum, çekindiğim şeylere istesem dahi veremeyeceğim zararları veriyorum. Hep kırmak istedim bu laneti, her seferinde kırdım zannederken bu laneti, yine yeniden buldu beni. Yine mahvetti her şeyi, yine elimi yüzüme bulaştırdı. Yine beni kendi karanlıklarımla yalnız bıraktı. Yine beni kendi zihnimde yalnız bıraktı. Yine beni kendi sesimle yalnız bıraktı. Yine beni kendi düşüncelerimle yalnız bıraktı. Yine beni kendi yaşadıklarımla yalnız bıraktı. Yine beni kendi hislerimle yalnız bıraktı. Yine beni... Yine beni...

Ben neden böyleyim? Sadece sevgi isterken, gördüğüm sevgiyi yok ediyorum? Herhangi bir şey olduğunda açıkça konuşmayı önerirken, konuşmaktan ben kaçıyorum? Gerçekten, ben neden düzgün bir insan olmayı hak etmiyorum? Çok tatlıydı oysaki, çok güzeldi gözleri. Çok güzel gülerdi, çok tatlıydı elleri, çok da lezzetliydi de. Her iki şekilde de, elinden çıkan yiyecekler de lezzetliydi, elini öptüğümde ağzımda kalan tat da lezzetliydi. Her şekilde lezzetliydi eli. Hele ki sesi, hayatımda en çok huzur veren ses onunkiydi. Aylarca sadece onunla konuşurken uyuyabildim. Sadece onu dinlerken uyuduğumda kabus görmüyordum. Sadece onu dinlerken uyuduğumda ağlayarak uyanmıyordum. Uykudan kaçan, aylarca uykusuzluktan bayılır noktasına gelene kadar uyumayan ben, saat 22:00 civarı onu aramak istiyordum bir dönem. Sırf huzurlu bir şekilde erken saatte uyuyabilmek için. Fakat bu hiç hatırlanmadı...

Çok zor, kendi yaşadıklarım falan değil. Onunkiler. Benden daha ağır şeyler yaşıyor/yaşatıyorum ona. Onu hak ettiğimi hiç düşünmüyorum. Şans eseri bulabilmişken onu, şans eseri hayatımda kalmasını sağlamışken yalvar yakar, ağlayarak, ölüm tehditleriyle, biliyordum eninde sonunda hayatın bir gün onu elimden alacağını. Bilseydim bugün olacağını, son 2 haftamızda kapatmazdım kendimi içime. Son 2 haftamızı güle eğlene geçirirdim, o gün beni aradığında yaptığımız gibi. "Son gülüşümüzün öyle olduğunu bilseydim, o şekilde heba etmezdim". Yine bir alıntı daha. Kendi duygularımı ifade etmek için yaptığım bir alıntı daha. Fakat bunun söyleyeni benim bu sefer, kendimden alıntıladım. Ama geçmişimden alıntıladım. Aynı sözü, başka bir yerde daha söyledim.