Notes

   Merhaba Dila.
Sen bilmezsin ama, uyuşturucu gibidir seni sevmek. Kalpte başlar, tırnak uçlarıma kadar sürer. Ne bileyim virüs gibidir seni sevmek, bir damarda başlar tüm vücudu kaplar. Seni sevmeyi ne örnekler, ne kitaplar, ne şiirler, ne bilimsel saçma terimler ve ne Jennifer Lawrence filmleri ile anlatsam yerini bulmaz ki bende bulamadım ya sende bir yer.
   Kayboldum vücudunda. Saç tellerinden ayak parmaklarının tırnak uçlarına kadar arasalar bulamazlar beni. Öyle bir yerde saklıyım ki, ne sen bilirsin ne de tanrı. Ha bir de " Bende yer bulamazken nasıl olur da içimde kayboluyorsun?" diye sorabilirsin. İşte onu ben bile bilmiyorum.
   Ah Dila, sana ne sözler, ne şiirler yazdım. Hiçbir yerde duymadığın, bir benzerine şahit olmadığın, asla okumadığın ve asla okuyamayacağın. Ne hayaller kurdum, asla hayal edemeyeceğin ve ne geceler yaşadım, asla yaşanmamış, yaşanmayacak. Halen de yaşıyorum. Tabii buna da yaşamak denirse. Yaşamaya çalıştım,  göz altlarında yavaş yavaş morlaşan o dokunmaya özlem ve hasret çektiğim güzel tenine bir dirhem dokunabilmek için. Bu şey hayal de olsa mutluluk veriyordu bana. Ama gerçekten mutlu değildim. Sen, her acı çektiğinde feryadını gören gözlerim, hayata veda edercesine son sözünü söylerken, sözlerinden damla damla yaş akıyordu. Sükunet elden gelmiyordu. Haykırdığım geceler, haftalara, aylara, yıllara hatta asırlara bile sığamaz olmuştu. İçim parçalanıyordu. Ne yapabilirdim? Çoğu kez bir mesaj olsun göndermeyi denedim. Korkak ellerim cesaret edemedi buna. Ya bu zor gününde prim yapmaya çalışan "salak" gibi görseydin beni, ya "abaza, menfaatçi" diye aşağılasaydın beni. İşte o zaman tam anlamı ile ölürdüm. Bu sebeptendir bunca zaman sessiz kalışım. Ellerimin, her gün tuşları ile sana harikalar yazdığım kirli klavyeye gitmeyişi bundandır.

   Sonra hayata yeniden dört elle sarıldığın zaman, yeni doğan çocuğunu ilk defa kucağına almış bir baba gibi mutlu olmuştum. Göz kapaklarımın arasından şelale gibi mutluluk gözyaşları akıyordu. Sen mutlu isen ben zaten mutluyum. Ama bir yanım hala sana duyduğum hasret ve özlem ile kavrulurken ancak bir kaç gün mutlu kalabildim. Hasret ve özlem mutluluğa baskın gelmişti. -Bir insan hiç kavuşmadığı birini özler mi hiç? Ben özlüyorum.- Sonraki günlerde ise her zamanki gibi yine acı, yine revan, Yine seninle ne yapacağımı bilemeyerek yaşamaya devam ettim. Hem zaten sana açılsam ne olacaktı ki? Her gün sana çıkma teklifi gönderen 3-5 salak listesinde bulunmuş olacaktım ve abazalar grubuna girmeye hak kazanacaktım. Başka bir şey değildi bu. Ama sen diğerlerinden farklı sevdiğimi, daha doğrusu gerçekten sevdiğimi nereden bilecektin ki? Farklı olmalıydım bir iki cümle ile seni sevdiğimi söyleyemezdim. Bu hem sana hakaret olur hemde benim dünya görüşüme. Yani, Seninle flört etmek istediğim için "seni seviyorum","sana ölürüm" yalanları bana ters. İşte hem bu sebepten hem de cesaret edemediğimden sana bir türlü açılamadım.

    Nasıl açılabilirdim? Nasıl diğerlerinden farklı olduğumu sana kanıtlamalıydım? Cevabı "kendim olarak"tı.

    Ah Dila, her şeyini biliyorum; Leauge of Legends, Jeniffer Lawrence, samimi olduğun tüm arkadaşların, The Hunger Games, Dila Lawrence ve Thg Dila Lawrence önceden kullandığın facebook isimlerin, hayata bakış açın, yorumlayış şeklin, dinlediğin müzikler, izlediğin tüm yabancı filmler. Hatta hiç unutmam bir ara kedinin öldüğünü sanmıştın (Yaratıcı gecinden versin) ve çok üzülmüştün. Her şeyi biliyorum Dila bunlar sadece küçücük bir kısmı...

   Güzelliğin, bir kuşun kanat çırparken çıkardığı narin ses kadar şehvetli, rüzgarın yavaş yavaş beni benden alırken kullandığı şifreler kadar gizemli ve kainatın yaradılış hikayesi kadar düşündürücü, güzelsin Dila'm hemde çok.

   Okulda ağladığını öğrendiğim gün sabaha kadar ağlamıştım. 1 hafta okula gitmemiştim. Ask.fm'deki tüm her şeyi takip ediyorum. Wattpad'deki hikayelerini okudum. Çok güzeldi. 

   En acı veren tarafı da ne biliyor musun? Hiçbir zaman benden haberdar olmaman. Gerçekten filmlerdeki arşiv psikopatlarına döndüm. Belki de şu an sende bile olmayan onlarca fotoğrafın var. 2009 yılında ulaştığım bir fotoğrafın bile var. Eskileri yad edelim buyur: http://i.hizliresim.com/OZ9Vg3.jpg"

   Kimse bilmiyor seni, bir sır gibi saklıyorum seni herkesten. Her şey yaratıcı ile aramızda yani. Şimdi sen de dahil oldun buna değerini bil.

   Ah Dila, ben neler neler atlattım bir tek başıma. Kimseler yoktu yanımda. Sığınacak birilerini aradım yoktular. Bir sarılan bile olmadı. Belki de bundandır hep tökezleyişim. Bir tek sen vardın. Ben seninle hayata tutundum. Her ne kadar farkında olmasan da, senin sayende varım. Bana söyleyeceğin tek söz tüm yaşanmışlıklarıma bedel. İntihar denemesinde bile bulundum. Bana sen yardım ettin. Senin varlığın ile ayakta durdum. Belki bir gün o da sever diye avunup durdum. Belki...

   Senden beni sevmeni istemiyorum. İsteyemem de. Bir insandan bir yabancıyı sevmesini nasıl isteyebilirsin ki?

   Of Dila, ne yapacağım? Böyle nereye kadar  gider? Bir tek yaratıcım seni ne kadar sevdiğimi bilebilir. Ben bile bilmiyorum. Sadece sevdiğimi biliyorum. Seni öyle delicesine seviyorum ki. Sana tam olarak nasıl sevdiğimi anlatmak isterdim ama buna kelimeler yetmez. Anlayacağın bir şekilde tercüme etmeye çalışıyorum sadece. "Sen kâbuslar görüyorsun, insanlar gerçek kılıyor." der Franz Kafka buradaki "insanlar" sen oluyorsun galiba.  

   Ah Dila, saçlarının kokusu rüzgarlara değdiğinden beridir her rüzgarı, saçının her bir telini okşarcasına akciğerlerimle nüfüz ediyorum.  Sen, ruhumu saran battaniyem.

   "Herkes bekleyişi kadar büyüktü. Biri olabilecek olanı beklediği için, diğeri daimi olanı beklediği için büyüktü. Oysa imkansızı bekleyen herkesten büyüktü." diyor Soren Kierkegaard. Ben hep seni bekleyeceğim Dila.

   Oğuz Atay - Tutunamayanlar kitabını okudun mu? Okumadıysan tavsiye ederim güzel kitap. Biraz beni biraz da seni anlatır. "Lara Fabian - Je t'aime live"ve "Michel Fugain - Une belle histoire" Çok güzel Fransızca şarkılardır.


      Şimdilik Hoşçakal.