Notes

   Saat henüz 23.40 şu cümleyi bitirince 23.41 olabilir ama 23.39 olabilir mi? Satırlar, zamanı geriye alabilir mi?  Ya da bunu, satırları yazan ben mi yapabilir belki de yazdığım insan...

  Neden hep kaybettik moruk? O kadar kaybettik ki kaybetmenin ne olduğunu bile unuttuk çünkü onu da kaybettik. Aslında biz her şeyi kaybettik sonra da kendimizi, kendimizi kaybetmeseydik kaybettiklerimize de bir şekilde sahiptik ama kendimizi kaybedince bir şeye sahip olacak bir ben kalmayınca, o hissi de kaybettik.

 Ne güzel diyordu Serhat oysa,

"(...)Seveceğim seni,

Terli terli doğana dek güneş.

O doğarken belki ölürüm sevgili..." Oysa, güzel Serhat dememişti oysa, oysa.
  

  Karışık  bir şeyler saçmaladım yine, ne tema belli ne duygu. Karışık çok şeyler yaşıyorum, ne yarını belli ne de dünü. Ya bu günü? Ölüm pazarından birkaç ceset almak istiyorum. Ölüme alışmalıyım, alışmalıyım ölüme, ölümlere, öldürenlere, ölenlere, gömenlere; her şeye alışmalıyım. 4 yıl oldu hâlâ alışamadım. Her şeye alıştım; sessizliğe alıştım, sonsuzluğa alıştım, onsuzluğa alıştım, yalnızlığa alıştım, kalabalığa alıştım, fazla uzatmayalım velhâsılıkelam, alıştım. Ölmeye alışamadım, her sene üç kere ölüp doğuyorum. İlk o doğuyor, doğduğu gün geliyor; ölüp, doğuyorum. Sonra  benim doğum günüm geliyor; ölüp, doğuyorum. Daha da sonra onunla konuştuğum ilk gün (3 yıl önce) geliyor, doğup, ölüyorum. Tabi her doğduğum zaman da ölüyorum, bu dünyada yaşanılır mı? Neden doğdum diye yine ölüyorum... Çokça ölüyorum değil mi? 4 yıl üzerinden hesap edersek, 24 gibi bir şey oluyor tabi bu resmi ölümler bir de gayriresmi ölümler var. Onları saysak da bitmez saymazsak da.

Şimdi ben seni seviyorum, sen beni sevmiyorsun. Gökyüzü bunu bilse sana küserdi. Hatta geçen  "Bir sıkıntın mı var?" dedi. Anla işte, sen sevmiyorsun ama o çok seviyor beni. Rüzgarları bizim tarafa yolluyor, meltemler falan hep buralarda takılır. Neyse, Meltem de ters esti ve üzdü bayağı onu da göğe şikayet edeceğim.
 
"Söz ve anlam sanatlarını iyi kullanıyorsun, yazı falan yazıp Wattpad diye bir yer var orada yayımla." dedi bir 'arkadaşım' ha-ha! Günlerce, tonlar yazı yazdığımı bilmiyor tabi. Her yazım sen, mürekkebi sen, kağıdı sen, yazan sen, yazılan sen... Bunları da bilmiyor, bilmiş bilmiş konuşuyor. Sence ben kıymet verdiğim şeyleri yayımlar mıyım? Onlar senin için, başkaları okusun diye değil...

Geçen gün ne oldu biliyor musun? Yazılarım silindi. Onlarca şey denedim olmadı, geri gelmediler. Sen şimdi belki sevinirsin. Ama benim gibi Edebiyat ve sen aşığı birisi için bu şey çok kıymetli ve öldürücü. Yazılarım silindi kriz geçirdim. Ölmek istedim. Öldürmek istedim, tüm her şeyi. "Daha iyisini yazarsın." dedi Doğa, ama onlar gibi olmayacaktı. Bunu o da biliyordu ben de, sen de bilmelisin. -teşekkürler Doğa- Hani bahsettim ya 24 ölüm falan. Onlar bir gecede oldu o zaman biliyor musun?

Çarşıda bir çocuk gördüm. Parasını almıştılar. Gözlerini görmeliydin. Ben gibi; korkulu, endişeli, kaygılı, üzgün, kırgın, bekleyiş içinde... Bir de mâsum -ben öyle değilim- O an onunla konuşmak geldi içimden, Suriye'liydi. Bilindik bir Kürtçe ile anlaşmaya çalıştık. Babası orada kalmış, yaşı da küçük olduğu için işe alınmıyor ve annesi de gebe 4. çocuğa. En büyükleri de oymuş, kardeşlerden. 7-8 yaşlarında. "Paranı kim aldı?" dedim. Çocuklar aldı, kaçtı. Ben kötü bir şey yapmadım" dedi Kürtçe. Devamını anlatmaya gerek yok bu bile içimi burkuyor bayağı. Ha ben elimden geleni yaptım canım çocuk için. Ya sen? Ne yaptın benim için? Sevgiye açım ben. Ben de kötü bir şey yapmadım. Köprücük kemiğini sevdim senin.  Bayağı bayağı sevdim. Öp, öp, öp, öp, öp(...) doyamam. Ama köprücük kemiğin çok güzel. Bunu ilk defa duyuyorsun benden çünkü köprücük kemiğin çok güzel!

Velhasılıkelâm gamzen ve köprücük kemiğin ve sen; çok güzel...