Notes

Cebelitarık Karanfili

Gemiler suda yüzmese, insanlar acıkmasa, ateş bulunmasa, Fenikeliler satmasa çıkmazdı ortaya gerçekler; ağaca bakmasa insan ve düşünemese kendi kendine.

Her gidişinde bu kadar kararlı olamazdı kimse ve pek tabii dönemezdi böylesi şevkle. Üç yüzyılın sözüne uzun süre karşı gelinemezdi ve Gepetto’nun ‘’asla yalan söyleme’’ sözü dikkate değerdi. Bir yalanın savunması şüphesiz ‘’seni kandırmayı istemedim’’ idi ve acı bir aldanış Julius Sezar’ın ‘’sen de mi çocuk?’’ sorusunda gizliydi.

Hainlik miydi yalan söylemek sana güvenen bir insana? Ve affetmeli miydi iyi bir insan? Haksız çıkarılamazdı “Bu dahil, bütün genellemeler yanlıştır.” diyen Nietzsche, böylelikle ne sen haindin ne de ben iyiydim yeterince. Yeterlilik göreceliydi ve Albert Einstein yaşasaydı muhtemelen şimdi söz alırdı. Ben, Goethe sebepti diyorken tanışmamıza; sen, şiddetle karşı çıktın buna. Sana kalırsa, bin yıllar önce bir koç daha az beslenmişti ve sahibi bunu inkar ederek söylemişti ilk yalanı.

Her gidişinde yüzün kızarırdı ve bir daha gelemem derdin. Yalan söyleyen sendin ama bendim inanan da, bu beni de ortak yapardı yalana. Kızamadım sana bu yüzden ve haklıydı Emile Zola “Gerçeği yer altına gömseniz bile, o yine büyüyerek patlayacak ve her şeyi yok edecektir.” derken.

İki martıyı seyrediyorum ve sen kendinden bahsetmeyi seviyorsun. Bu son bahsedişin, bilemiyoruz. Bu kadeh Fransızların şerefine: imbecile heureux*! Ve ben kesinlikle mutluyum. Sen bir Cebelitarık karanfiliydin ve şimdi bu bir yalan…

Bir nefes.

Soruyorum.

- Yalan değil mi?

- Yalan.

Diyorsun.

Bir nefes.

Cebelitarık karanfilleri uçurumlarda yetişir ve sen ovadasın.

Bir nefes.

Üzgünmüşsün oysa ben daha üzgünüm.

Bir nefes.

Af diliyorsun.

Hiç kimse, affettiği zaman olduğu kadar yükselemez, diyor Goethe ve ben affediyorum.

Bir nefes.

Goethe öldü.