Notes

Konuşmamız gereken ciddi ve önemli bir şey var. Ben yine de buraya yazacağım çünkü bilmeni istiyorum. Bunlardan önce hayatımda neler olup bittiğine dair ufak bir özet geçmem gerekirse; ailem uyuşturucu kullandığımı öğrendi, direkt ben söyledim, biraz da görmüşlerdi zaten. Bilmedikleri şey değil de hani, senin bildiğin kadarıyla o şekilde anlattım. Annemle o çok yapmak istediğim ama yaparsam yine her şeyin yalan olduğunu düşünücem, kimle konuşsam o haklı geliyor herkes birbirini yalanlıyor ve çok haklı nedenleri var diye içinden çıkamayıp kimseye güvenemeyeceğimi düşündüğüm o aile olaylarını en sonunda annemle konuştum. Sonuç hüsrandı. Beni ankarada öğrendiğimden 1 gün sonrası nasıl bir halde gördüysen ondan 10 kat daha beter bir haldeydim. Ama o zamanımda sen yanımda değildim en çok aradığımda, tek başımaydım. Bu da haklı olarak bana çok fazla düşündürdü, kafayı yedirdi, çok soyutlaştırdı ve uzaklaştırdı her şeyden. Telefon, bilgisayar, sosyal medya bile kullanmadım. Sadece ben, işe git gel, kafamla başbaşa ol, düşünmeye başla. Ve attığım bu 2 videoda açıklanan durumu yaşadığımı anlarsan bunun neden bu kadar ciddi ve etkili bir şey olduğunu, nelere neden olabileceğini çok iyi anlayabilirsin. Yerleri geldiğinde videolara değineceğim. Her neyse. Bu süreyi geçirdim ve çok da yeterli oldu. Bilmeni istediğim şeyler hakkında konuşacak olursak: depresyondan kurtuldum/veya bir yolunu buldum. Peki bundan bana ne diyeceksin, evet, artık umrunda değil. Ama senle ilişkimi bitiren, sana bunları yaşatan, seni böyle ağlatan ve o "çaresizliğimin sesiydi" muhabbetleri hep benim depresyonumdan, hayatımın kötü olmasından şikayetçi olmamdan, ve sana iyi bir erkek arkadaş olamamamdan, büyüyemememden ve hayatımı yaşayamamamdan kaynaklıydı. Bunlar olmasaydı veya depresyonumdan zamanında kurtulabilseydim/kurtulabilecek olsaydım, bunların hiçbiri yaşanmamış olurdu, hiç ağlamamış olurdun, seni hiç hayal kırıklığına ve hüsrana uğratmamış olurdum, çok sağlıklı bir ilişkimiz olabilirdi ve beraber iyileşebilirdik.

Depresyonum, kendimi soyutlamama, kendimden nefret etmeme, yaşadığım travmatik hayatım kendimden iğrenmeme, atlatamadığım şeylerden dolayı ağlamama, seni üzmeme, sana güven vermememe, seni kendimden uzaklaştırmama, senin gözünde kendimi düşürmeme, gözünde kendimi küçük düşürmeme, gözündeki profilimi çizdirmeme neden oluyordu. Bunlardan beni çoğunlukla oyunlar uzaklaştırıyordu. Oyun bağımlılığı videosunda da bunun bizim ilişkimizi nasıl etkilediğini anlayabilirsin. Bu yüzden sen "ben hayatındayken bir şey değiştirebiliyormuşum gibi hissetmiyorum, yine aynısın" diyordun. Bunu işe başladığımda yıkmış oldum, ama senle aramız bozuktu veya görüşemiyorduk ikimiz de bunu beceremediğimiz için, o yüzden yeterli bir seviyede değildi depresyonumdan kurtulup bizim çok güzel bir ilişki yaşamamız için. Benden kalıcı bir şekilde ayrıldığını, sana son duygularımla güzelce konuşmaya çalışırken kalbimi kırışını, gerçekten bu sefer gittiğini öyle bir hissedip kabullendim ki. Gerçekten geri dönmeni beklemiyordum, döneceğini düşünmüyordum. Bununla beraber kendimle başbaşa, sosyal medyadan, bilgisayar ve telefondan, dış dünyadan uzak kalmam, işime ve hayatıma, kendime odaklanmam çok şey değiştirdi. Sen hayatımdan çıktığında asıl bunun yarattığı gözümü açış veya aydınlanış daha da harlanmış oldu. Hayatın aslında nasıl farklı olduğunu gördüm, ne istediğimi gördüm, etrafımdaki sevdiklerimin benim için gerçekten öneminin ne olduğunu, beni nasıl hissettirdiğini, ve onlara gerçekten ne yaşattığımı (sana) anlamamı sağladı. Bir de bu süreçte annemle olan yüzleşmem, aileme her bokumu da anlatmam, sana anlattığım ve beni artık tanıdığını söylediğin şeylerle beraber ve sana anlattığım travmatik anılarımla beraber her şeyimi kavga ederek anlatmış olmam sabahın 5inde herkes uyuyorken, beni bu dönemde çok ama çok derin, acil, değiştiren, ve bir o kadar da kötü hale itti. Gecelerce ağlayarak seni aradım, gecelerle yalnızlığımla ve savunmasızlığımla boğuldum. Gecelerce desteğini, elini, sesini bekledim. Gecelerce kendimi başka şeylerle kandırmaya alıştırmaya çalıştım. Gecelerce aklımı uzaklaştırmaya çalıştım. Gecelerce acı çektim, ve hiçbirinde orda değildin. Ben seni ararken bu sefer sen orda değildin. Ve yaralı kalbime keskin bir bıçak gibi saplandı senin bu sefer olmayışın. Çünkü bu sefer kendi limitlerimle, benim dengesizliğimle, benim problemlerim yüzünden, travmam, depresyonum, hayatımın rezalet olması ve yaşadıklarım yüzünden yanımda değildin değil, kendi isteğin üzerine yanımda değildin. Bu keskin bir bıçak gibi yaramın içine yara açtı işte. Ama bu süreçte gözümü de açtım. Şu an bana sorarsan ne uzatmak isterim ne de bitirmek, sadece aklımdan geçen tek şey şu an, eğer erkenden fark edebilseymişim, seninle hayal ettiğim geleceğimde teknokojiden uzak veya kölesi olmayarak sosyal medya kullanmayarak, hayatın her şeyini her yerini gezerek kendimiz görerek. Sosyal medyada her şeyin en iyisini görüp her tecrübenin, arkadaşlıkların, daha yakışıklı erkeklerin, daha güzel kadınların, daha iyi şehirlerin, daha iyi kafelerin, daha iyi ülkelerin, daha iyi kıyafetlerin ve telefonların olduğunu görmeyerek, elimizdekilerin değerini azaltmayarak, kendi yaşam tecrübemiz ve kendi hayatımızı yaşayarak her şeyi öğreneceğimiz "gerçek bir hayat" yaşamak isterdim. Bunun da nasıl olduğunu "Hepimiz Uyuşturucu Bağımlısıyız" adlı videodan bağlantılayabilirsin. Mesela porno bağımlılığı, küçük çocukların oyun ve telefon bağımlılığı, insanların gerçekten sosyalleşmesini, o eski kafe ortamlarını, gençlerin grupların kaynadığı ortamları yok ettiğini, gerçek hayatın, kitap okumanın, kafelerin, imgenin, gerçek hayat tecrübesinin yaşanmasına engel olduğuna değiniyor. Bu şekilde anlayabilirsin ne demek istediğimi. İşte bu engellerin ve durumların olmadığı "minimal ama gerçekten yaşıyoruz" dediğimiz hayatı yaşamak isterdim. Beni depresyonumdan bunları düşünürken elde ettiğim çıkarımlar, gözümü açtırışı, beni düşündürmesi, neler yaptığımı fark ettirmesi çıkarıyor veya çıkaracak. 1 yıldır seninle gerçek bir ilişki tecrübesini bu yüzden kaçırdık, benimle beraberken benimle beraber olamamana neden oldum, sana hep zarar verdim, seni hep arada bıraktım, en zor zamanlarını yaşattım, bana aşıkken beni çok severken bunu inkar etmene neden oldum, veya benle çok güzel şeyler yaşama hakkın varken, sen dışında diğer insanlar benimle eğlenebiliyorken (can, şevval) senin en çok hak etmene rağmen senin eğlenememene, hep üzülmene ve hep benim depresif kötü yanlarımı, karanlık yanlarımı, kaybolduğum anlarımı görmene neden oldum. En çok senin hakkın varken en çok sen mahrum kaldın. Ve ssdece benden mahrum kalmadın. Seni senden de mahrum bıraktım. Seni kendinle de birbirinize düşürdüm, kendinle de kavga etmene neden oldum. Bunları açıklıyorum çünkü ne hale geldiğimi, nasıl değiştiğimi bilme hakkın olduğunu düşünüyorum. O kadar emeğin var üstümde, hiçbiri boşa gitmedi. Beni olduğum gibi kabul etmeni isterken -ki, bütün garipliklerimi hep olduğu gibi sevip bana annemmiş gibi hissettirdin- geçirmem gereken bu değişimi, senin hak ettiğin şeyi ysşatabilmem için sana, değişmem gereken yanlarım, düşüncelerim, karakterim, sen benden vazgeçtikten sonra değişebildi. Sen artık pes ettikten sonra, senin kalbini paramparça ettikten sonra değişebildi. Çok geç kaldım yine. Ama yine de bütün emeklerinin, hiçbirinin boşuna gitmediğini bilmeni istedim. Beni değiştirdin, bana ulaştın, beni özlediğini söylediğin gün bana ulaştın, beni buldun. O gün kafam güzeldi müzeldi ama bana seslendin yani. Kalbims dokundun o gün, saf ruhuma ulaştın. Duydum. Çağrını aldım. Fakat yetişemedim felaketten önce. Yetişemedim gidişine. Ama yine de bilmeni istiyorum. Her şey için teşekkür ederim. Benim için çok emek verdin. Keşke sana güzel şeyler yaşatabilseydim. O kadar üzücü bir hikaye ki, asıl şimdi beraber olmalıydık. Asıl şimdi tanışmalıydık, asıl şimdi sevgili olmalıydık. "Hoşgeldiniz, buralarda yeni misiniz?" Gibi bar metaforu muhabbetlerine çok fazla girmek istemememden anlıyorum ki, gerçekten bitti. Çünkü gerçekten bittiğini hissediyorum. Gerçekten bittiğini biliyorum, ve bu acı veriyor. Çünkü her şey yeni başlamışken, neden böyle oldu? Ben söyleyeyim ne olduğunu. Benim ilişkiye başlamam için çok erkendi. Evet daha önce çok kez söylemiştin, atlatmam gereken bazı şeyler vardı bizim senle ilişkiye başlamadan veya tanışmamızdan önce. Fakat yanlış düşündüğün yer ise şu, unutmam gereken bir ilişki, bir kişi yoktu aklımda. Bize engel olan, ben senleyken aklımda başkası yoktu. Bu konuda yalan söylemedim sana. Depresyon vardı. Benim depresyondan kurtulmam lazımdı. Senin bu ilişkide mağduriyete uğramaman, hak ettiğini alman, hak ettiğin sevgili ikilisi olabilmemiz için, benim depresyondan ve bağımlılıklarımdan kurtulmam lazımdı. Bunlar beni soyutladı her şeyden, senden. Depresyondan tam kurtulmadıysam da kurtulabileceğim gerçek bir yol buldum artık, bu yolu senin elini tutarak hızlandırılmış bir şekilde koşmak ve bitişine senle beraber ulaşmak isterdim, o son dokunuşu bir tek senin desteğinle yapabilirim fakat burada olmayacağını biliyorum. Bunları yazmam 2-3 saatimi alıyor, gözyaşlarımı silmekten sürekli yazım yanlışlarını düzeltmeye çalışıyorum okuyabilmen için. Düşünmek, gerçek hislerimi, düşüncelerimi, çekirdek gürkanı dökebilmek için. Sana yapamadığım en büyük şeylerden biri buydu, depresyonumla ilgili gerçek hislerimi sana dökememek. Şimdi ise bedenimi zorluyorum bunu yapabilmek için. "Neyin var sevgilim? Gerçekten, neyin var?" Bunca zamandır hep burdaydım, dış kabuğumdan izleyebildim sadece, beni çok uzun zamandır göremedin, içimde nasıl ağladığımı göremedin, sadece bazılarına denk geldin veya bazılarını dökebildim sana sorunlarımın. Uzun zamandır bana değil dışımdaki kabuğa bakıyorsun, seni özledim lütfen duy beni derken de kabuğuma karşı konuşuyordun, fakat duydum seni. Bunca zamandır kabuğun arkasından izliyordum, her bir şeye, her duruma şahit oldum. Ve özür dilerim. Sen varken başarmam gerekirken, sen benden vazgeçtikten sonra başarabildiğim için. Yine çok geç kaldığım için. Terk edilmiş bir çocuk büyütülememiş bir adam olduktan sonra, tekrar onu çocuğa dönüştürüp bu sefer kendin büyüttükten sonra, karşında o adamı göremediğin için. O adama ulaşamadan, bırakıp gitmek istemene neden olduğum için. Bunların hepsini sana yaşattığım için. En çok senin hakkındı yetiştirdiğin adamı görmek, ama emeklerinin karşılığını almaktan vazgeçirdim, yıldırdım seni. Çekip gitmene neden oldum. Vicdan azabımla sana açıklamak istedim, emeklerin boşa gitmedi, benimleler. Güvendeler. Söz veriyorum. Bana ebeveynlik yapmak zorunda bırakıp gençliğinin en güzel zamanında koşulsuz, gerçek, saf bir aşkı en güzel anında yaşatamadığım için, böyle yok ettiğim için özür dilerim.

Peki neden şu an bunları söylüyorsun ve bu nasıl oldu veya bunları neden umursamamı bekliyorsun diye soracaksan, gittikten sonra arkana bakacağında ne göreceğini, eğer reddedip önüne doğru gideceksen neyden vazgeçeceğini veya neyi kabul edeceğini (öyle olmasını beklediğimden değil, çünkü bekliyor olsaydım veya döneceğini bilseydim bunları düşünemez, farkına varamazdım) bilmeni istiyorum. Emeklerinin boşa gitmediğini, başardığını, senin üzerine düşen her şeyi yaptığını, hatta fazlasıyla yaptığını söyleyebilmek için. Başarısız olan sen değildin, en başından beri bendim. Başarısız bir şekilde terk etmiyorsun beni, benim başarısızlığımdan ötürü beni terk ediyorsun. O yüzden lütfen üzülme. Her şey benim suçumdu. Çok yavaşım, çok zorlanıyorum, ve her seferinde bu sefer oldu dedikçe tekrar yaşanmasına neden oluyorum. Ama her şey geçti artık, ne yaparsam yapayım emeklerini asla karşılayamam. Gerçekten, sana bütün hislerimle teşekkür ederim. Burnumun ucundaki seninle sahip olmayı hayal ettiğim hayatımı, kendi ellerimle elimden kaydırdığımı fark ettim. En başından beri elimdeyken, fark etmeyip, sahip olmayı hayal ettiğim için.

https://youtu.be/Mj58_sadV6s?si=t9ViaXf9w-7D_yqP

https://youtu.be/XVjH7waQ2J8?si=QILvC9hcas2nSpCm

https://youtu.be/3So0pEyArXY?si=33giFdNKG_3QirSY

Bu 3 video düşüncelerimi çok etkiledi senle aramızda olan şeylerin üzerine. Başıma gelen olaylar, yaşadığım duygular hepsi aynı ana denk geldi. İlk video uzun, zaten yazı da uzun, ya okumayacak ya da izlemeyeceksin. Bu yüzden yapabilirsen lütfen beni anlayabilmek adına 2. Ve 3. Videoyu izle. Daha iyi açıklayamıyorum, anlatamıyorum. İçinde bulunduğum durumu işaret etmeye çalışıyorum. Sadece. Tabii, önemsersen, veya bu satıra kadar okuduysan. Artık önemseyeceğini, zamanını ve enerjini benim için harcayacağını düşünmüyorum. Bunları yazıp karşına çıktığım için özür dilerim. Benden uzak durmamı istemiştin.