Notes

NOLI ME TANGERE KABANATA 62

KABANATA 62 - Ito ay nagpapatuloy sa kwento ng mga pangunahing tauhan, lalo na si Crisostomo Ibarra at si Elias. Sa kabanatang ito, lumalim ang tensyon at panganib sa kwento.

Sa simula ng kabanata, may pagpapasya si Crisostomo Ibarra na pumunta sa bundok ng Tiani upang hanapin si Elias. Sa pamamagitan ng isang liham, inutusan niya si Elias na dumating doon sa tamang oras. Nang dumating si Elias, nag-usap sila tungkol sa kanilang mga plano at sa mga pangyayari sa bayan.

Sa kabanatang ito, ipinakita rin ni Rizal ang kanyang kritikal na pagtingin sa relihiyon at sa mga taong nag-aabuso sa kapangyarihan nito. Ipinakita rin dito ang pagtanggap ni Ibarra sa mga kaganapan sa lipunan at ang kanyang desisyon na lumaban laban sa mga pang-aabuso.

Sa pamamagitan ng kabanatang ito, patuloy na ipinapakita ni Rizal ang kanyang pagnanais na magkaroon ng pagbabago sa lipunan at ang kanyang pagtutol sa mga mapang-abusong sistema at institusyon.





Ang Pagtatapat ni Padre Damaso
Kinaumagahan, kahit na maraming regalong nakabunton sa itaas ng hapag ay ‘di naman ito pansin ni Maria Clara. Nakapako ang kanyang mga mata sa dyaryong nagbabalita tungkol sa pagkamatay o pagkalunod ni Ibarra. Ngunit hindi naman iyon binasa ng dalaga.

Ilang sandali pa’y dumating na si Padre Damaso na hinilingan kaagad ni Maria na sirain ang kasunduan ng kanyang kasal kay Linares at pangalagaan ang kapakanan ng ama.

Dagdag pa ng dalaga, ngayong patay na si Ibarra ay wala nang simumang lalaki ang kanyang pakakasalan dahil para sa kanya, dalawang bagay na lang ang mahalaga; ang kamatayan o ang kumbento.

Napag-isip-isip ng pari na paninindigan ni Maria Clara ang kanyang sinabi kaya naman humingi ito ng tawad sa kanya. Napaiyak pa ito ng malakas habang binibigyan diin ang walang kapantay na pagtingin niya kay Maria.

Wala namang nagawa ang pari kundi piliing pahintulutan ang dalaga na pumasok sa kumbento kaysa piliin ang kamatayan. Malungkot na umalis si Padre Damaso. Tumingala siya sa langit sabay bulong na totoo nga umanong may Diyos na nagpaparusa.

Hiniling niya sa Diyos na siya na lang daw ang parusahan kaysa ang anak niyang walang malay at nangangailangan ng kanyang kalinga. Ramdam ng pari ang labis na kalungkutan ng kanyang anak na si Maria Clara.