Notes

Ay ışığının altında bir gece, hayallerin şehri Beyaz Şehir' de, sayılı kişinin bildiği, Hırsızlar Loncası adında gizli bir organizasyon vardı. Bu şehrin labirent gibi sokaklarında ve karanlığın hakim olduğu ara sokaklarında hikayemiz, Crain adında genç bir çocuğun, çöpleri karıştırmasıyla başlar. Crain bu şehirde doğduğundan beri sokaklarda hayatta kalmaya çalışan bir çocuktu.

''Hey Crain bir şeyler çıktı mı?'' diye sordu arkasından gelen küçük bir kız. Bu küçük kızın ismi Alanis idi. Crain daha cevap veremeden bir çocuk daha dahil oldu. ''Bilin bakalım abiniz ash ne buldu'' dedi koyu tenli küçük erkek bir çocuk. Elinde yarısı yenmiş bir tavuk sallıyor gibi gözüküyordu. Akşam yemeklerini bulduktan sonra toplanıp oturdular. Bu küçük grup 3 kişiden oluşuyordu; koyu tenli bir elf olan Crain, kar tanesi gibi beyaz tenli, saçları kısa olan yarı elf Alanis ve beyaz tenli grubun en büyüğü Ash. Crain ve Alanis 10 yaşlarındaydı ve Ash ise 15 civarındaydı. Grup yemeklerini bitirmişti ve hepsi yatmak için bir yerlerde korunmaya geçmişti. Crain yarın ne yiyebilirler diye düşünürken, gece geç bir saatte uykuya daldı.

Crain POV

'Hmm, günlerdir uyuyor gibi hissediyorum, soğukmu çarptı acaba?' diye düşünürken gözlerini açan Crain' in gördüğü tek şey karanlıktı. 'Nerdeyim ben?' Crain yavaşça ayağa kalkıp etrafına bakındı fakat, etrafta hiç bir şey göremiyordu. Bir tarafa doğru yürümeye başladı ve elleri bir duvara dokundu. 'Islak, bunlar.. Yosun?' kafasını etrafa çevirdikten sonra ''Alanis! Ash! Nerdesiniz?'' diye bağırındı. Fakat hiç bir cevap almadı. Bir süre sonra dört duvar arasında olduğunu fark etti, ve bir tür kapı vardı. Bir tür hücreye mi atılmıştı acaba diye düşünürken kapının alt taraflarından küçük bir bölme açıldı. Crain' in gözleri artık karanlığa yavaş yavaş alışmaya başlamıştı ve biraz da olsa görebiliyordu. Bu bölmeden ona yemek veriyor gibi gözüküyorlardı. Crain bunu gördüğünde ''Siz kimsiniz, ben nerdeyim!'' diye bağırdı fakat hiçbir cevap alamadı. Yemeğe baktığında ise bazı şeyler fark etti. İçinde arta kalmış bozulmuş balık, kemiklerin üzerinde kalmış biraz et, çay yaprakları.. 'Bu kalanlar.. Birden fazla kişi olmaları gerek.' diye düşündükten sonra Crain tabaktaki her şeyi yedi.

.....

'Buraya kapatıldığımdan beri yaklaşık 4 ay geçti. Elimden geldiğince bu zaman boyu dışarıyla iletişim kurmaya çalıştım. yemek bölmesinin yakınında bekleyip elimi dışarı çıkarmaya bile çalıştım fakat nafile. Yemek artıklarını sadece günde bir kez veriyorlar. Önceden yaşadığım hayattan çok farklı olmadığı için bu çok büyük bir problem değil ama Ash ve Alanis' in nasıl olduğunu merak etmiyor değilim. Eğer burdan çıkmayı başarırsam orospu çocuklarının kökünü kazıyacağım ne olursa olsun.' Crain bu dört ay boyunca dört duvar arasında yapıcak hiç bir şey olmadığı için genelde bazı hareketler yapıyordu. Şınav çekmek, mekik çekmek gibi farklı şekillerde zamanını geçirdi. Karanlıkta görmekte fena olmayan Crain' in bu özelliği daha da gelişti. Sanki hiç karanlık değilmiş gibi etrafı görebilmeye başladı. Bir süre sonra yerde bir titreşim hissetti. Kapıya baktığında ise kapının açıldığını gördü. Crain hızlı bir şekilde odasından çıktığında kendini bir koridorda buldu. Bu koridorda kendi kapısı gibi olan bir kaç tane daha kapı görebiliyordu. Bu odalara yaklaşıp içlerine baktığında görüntüye ve kokuya dayanamayıp kusmaya başladı. Her odada kendi yaşlarında gözüken çocuklar vardı. Koridorun sonunda iki kapılı büyük bir geçiş var gibi gözüküyordu.

Kapıyı açtığımda ise benim yaşlarımda bir kız ve bir erkek gördüm. Görünüşe göre yalnız değildim. ''Kimsin sen? Biz burdaki tek hayatta kalanlarız.'' dedi şaşkın bir şekilde benim olduğum tarafa bakarak. Beni göremediklerini tek bakışta anladım, gözlerime doğru bakmıyorlardı. Gözleri karanlığa yeterince alışmamış, ya da bu bana özel olan bir şey. ''İsmim Crain, buraya bitişik olan bir sektördeydim.'' Kız yüksek bir sesle ''Burası gibi başka yerlerde mi var?!''

Daha sonrasında konuşmayı uzatmadan isimlerini sordum. Kız olanın ismi Elara, erkek olanın ismi ise Victormuş. Daha sonra ben önde olucak şekilde yürümeye devam ettik. Bunun gibi bir çok grup bulduk ve yolda artık 30 kişilik bir grup olmuştuk. Fakat yolda bir şey fark ettim. Ölenlerin çoğu açlıktan değil, intihar eder ölmüştü. Ayrıca bazı hücrelerdeki yemekler bana verilenden daha fazla gibiydi. Bir tür ayrımcılık mı vardı burada? En son grubun en önünde büyükçe bir kapıyı açtığımda hepimiz anlık kör olur gibi olduk. Herkes gözlerine götürdü ellerini ve geri çekildi. Bir kaç tane meşale vardı burada, uzun zamandır gözlerimiz karanlığa alıştığı için anlık olarak sıkıntı çektik heralde. Daha fazla ilerlediğimizde ise bir kaç tane ev bulduk. Evlerin iç dizaynları nedense çok kıytırık duruyordu. Bizi hapseden insanlar burada kalırmış gibi durmuyordu.