Notes

Ayakta durmakta güçlük çekiyordum. Etrafımı hızlı bir şekilde süzüp kaldırımın kenarına doğru uzandım.
Ellerim bi refleksle yüzüme doğru gitmiş, başım eğik ve manasız manasız bakarken buldum kendimi.
Uzaklara dalmışım yine.. İstemeden! Ya da anlamsız bi istekle.
Öyle yaşıyormuş gibiyim ki hiç kimse inanmıyor öldüğüme.
Adımlarım kısık kısık, yüzüm asık ve anlamsız bakışlar savuruyorum etrafıma. Bu hep oluyor. Kronik bi mutsuzluğun eşiğindeyim ve devamlı nükseden bu yorgunluk hissi yaşamama mani oluyor.
Halbuki pek sağlıklı nefes alıyorum. Fakat bu hislerin eşiğinde alınan nefes yaşıyormuş hissi vermiyor işte..

Bugün uzun bi aradan sonra ilk defa o sokaktan geçtim. Kaldırımlar, sokak lambaları, yokuştaki merdivenler, hiç eskimeyen ayşe teyze ve hüzünlü gülümsemesiyle bakkal raif hep aynı telaşla

yaşıyorlar. Sanki hiçbir şey değişmemiş gibi. Sanki hala sen varmışsın gibi..
Yoksun!
Ama bu yokluğunun ezici gölgesi benim hislerimden başkasını nasılda vurmuyor ve nasılda dünya sensiz hala aynı dönebiliyor ?
Şaşıyorum..

Her neyse..
Bugün o sokaktan uzun bir aradan sonra ilk defa geçtim. Her adımımda anılar tekrar tekrar toplandı hafızamda. Beraber aşındırdığımız o yolları artık yalnız başıma yürüyordum.
Yüzümde yüzyıl öncesi bi hüzünle beraber "merhaba" dedim ayşe teyzeye. Önce bi şaşırır gibi oldu. Sonra gülümsedi.. "Hoş geldin evladım" dedi.
Tüm samimiyetsizliğimle "hoşbulduk" dedim. Halbuki nasıl hoş bulabilirdim. Yoksun işte.. Bu sokak bomboş. Ne ıhlamurların kokusu eskisi gibi ne de güneş aynı vuruyor gökyüzünden.
Bunu kimse anlamıyor ama olsun.. Yokluğun inan tarifsiz hislere tekabul ediyor. Fakat bu hisler diğer başka insanlar için hiçbir anlama gelmiyor.
Ayşe teyze "gel evladım iki laf edelim uzun zamandır göremiyorum seni. Hem çay demlerim. Özlemişsindir.." derken ben sahte bir tebessümle "şimdi kalamam teyzecim. başka zaman inşallah"

diyerek ayrıldım.
Çok kalamazdım. Henüz daha rutubet tutmaya bile tenezzül etmemiş anılar, Bende tarifi henüz mukayyen olmamış hislere takabül ediyordu.
Her şeye rağmen eve uğramadan yapamazdım. Tabiki uğrayacaktım..
O bir zamanlar gülümsemeyle açılan kapı bu sefer zile bastığımda açılmadı. Çok koydu bana kapıyı anahtarla açmak. Bir an duraksadım boğazım düğümlenir gibi oldu. Hani tutmasam kendimi

oracıkta ağlayacaktım. Her ne kadar engel olsamda o gözümden dökülen iki damla yaş sırf sanaydı..
Her şeye rağmen açtım o kapıyı ben. İçeri attığım ilk adımla beraber her şey ama her şey olduğu gibi o güne tekrar götürdü beni. Hani terk etmiştin beni..
O kırdığın bardak, bir kaç tabak ve o masada gidişinin ardına sönen mum olduğu gibi duruyordu. Hiç dokunmadım. Dokunamazdım!
Benim için masaya koyduğun bardak ve tabak hala oradaydı. Yine herzamanki gibi sandalyemi çekip oturdum. Bu sefer karşımda sen yoktun!
Düşündüm biraz içim, içimden gidiyordu. Ama ben o masadan hiç kalmak istemedim. Peki sen nasıl kalkabildin? Nasıl gittin?
Ya sen beni ve senli umutlarımı o masada hiç ardına bakmadan, beni umursamadan, seni benden zorla silerek ve hiç yaşamadığımız günlerimizi yaşanmaz kılarak nasıl kalkabildin?
Sorular. Sorular.. Sorular...
Aklımda doldu taştı herbiri cevapsız kaldı. Bu cevapsızlığın arasında eriyip giden bendim ama pek çok kere hislerimden erimeni isteyende bendim.

O masada nasıl geçtiğini anlamadığım bi kaç saatin ardından artık gitmeliydim. Son bi yatak odamıza uğradım. Mavi puantiyeli elbiseni gördüm. Ki görmez olaydım..
Yine üç noktalar düğümlendi boğazıma. Ben seni ilk gördüğümde vardı ya üzerinde. Hani son gördüğümde yani sen giderken bi hışımla dolaptan sıyırıp atmıştın ya yatağımızın üzerine.
Off işte bak kalbim farklı çarpıyor yine. Senin adını öyle derinlere kazımışım ki silemiyorum bak. Sevmek tüketiyor beni. Sevmek öldürüyor..
Döndüm arkamı çıktım o, odadan. Hiçbir şeye dokunmadan sarıldım yalnızlığıma kapadım kapımı, kapımızı..

Şimdi bi kaldırım kenarında, ellerim yüzümde, başım eğik.. Hiç aklına gelmez miyim soruyorum. soruyorum.. soruyorum...
Cevabını bilmediğim sorularımla beraber kaldırımda uzaklara dalmışım. Uzaklarımın herbiri sensin. Yakınım olmanı istiyorum defalarca bak silmedim, silemiyorum.. silinmiyorsun...