Notes

Hüzünlü gömlekler ütüledim hergün kendime. Sırf sen yüzünü benden ayrı döndün diye..
Ne neşem kaldı ne de sevincim. Varım belki biraz ama senden sonra artık buna yarım kalmak bile denemez.. Ben varlığımla hiç oldum. Ama sen hala her şeysin..

Bugün gidişinin ardından geçen -geçmek mi? geçemeyen ve hatta tükenmek bilmeyen- 178. gün.
Ufak ufak azalıyorsun artık içimde demeyi ne çok isterdim. Ama olmuyor hergünümde yeni bi özlemle yine yeniden doğuyorsun içime.
Ben senin gibi olamıyorum. Silemiyorum bi çırpıda. Düremiyorum defterini. Kapatamıyorum kapılarımı sana. Bak hala açıklar ve şimdi gelsen onca acının ardına kabulümsün..

Anlıyorum ki dün o evden çıkarken hatıraları bi kat daha yüklenmişim sırtıma. Uyanmak istemediğim bi sabaha uyandım sırf bu yüzden. Ve sırf bu yüzden bi kat daha eskidim. Biraz daha

eksildim.. Tanrım ne çok acı var bu dünyada. Yaşamak yüreklere zarar. Hislerim hep kötü hadiselere temas etmekte. Sevgim belki sonsuz belki limitsizim bu konuda. Fakat bu acı, bu

yalnızlık.. Tanrım beni onsuz bırakma!

Uyandığımda kendime gelip bu düşüncelerden sıyrılmak bi 10-15 dakikayı buldu. Sonra o yalnız, kimsesiz tek başıma ve tüm hiçliğimle beraber yattığım o yataktan kalktım.
Lavaboya doğru yönlendirdim adımlarımı. Usulca kapıyı açtım. Karşıma çıkan aynaya bi tebessüm atmak isterdim tabi olmuyor. Aynayı kırasım geldi..
Gözlerimin altı hafif morarır gibi olmuş. Yüzüm sapsarı. Rengim atmış. Kahretsin ve ben yine sensizim.
Yüzümü yıkadım. Kurulamak için havluya doğru uzandım bi kaç hamlede kurulandım. Ayakta duracak halim yok. Acaba yine mi yatsam? derken ayaklarım mutfağa götürüyor beni.
Ellerim kahveye uzanıyor. Aklım sana.. Haliyle uyumaktan vazgeçip seni sevmeye devam ediyorum.
Kahvenin yanına bi yumurta kırasım var. Fakat ben o yumurtayı senin gibi kıramıyorum ya.. Yumurtanı bile özledim lannn!

Kahvaltının ardından içime çöken o derin öküz oturuşunu "bi yürüşe çıkayım temiz hava iyi gelir" fikriyle yenmeye çalışıyorum. Hızla üzerimdekileri değiştirip yola koyuluyorum.
Etraf sakin. Saat 10:18. Daha baharın ilk günleri haliyle hava öyle güzelki şeftali ağaçları pembe çiçek açmış aklıma pembe fuların geliyor. Boynunda. Tiril tiril..
Sen gülümsüyorsun tıpkı şuan yüzüme vuran güneş gibi. Ama güneş yakıyor tenimi oysa sen ömür katıyordun..
Yürüyorum. yürüyorum..
Biraz iyi geliyor. Dinç hissetmeye başladım. Neşeliyim gülücüğümü yüzüme takınamasamda bugün iyi hissediyorum.

Depoladığım temiz havanın ardına zoraki adımlarla eve dönüyorum. Kapıyı açar açmaz yine o öküz içime oturuyor.
Yorgunum. Ben yatıyorum..
Kalktığımda saat 18:00 olmuş. İyi hissetmiyorum.
Elime bi telaşla aldım yine kalemi sensizliğime mektuplar yazıyorum..

"Sen hiç güneşi olmayan bir sabaha uyandın mı?
Ben uyandım.
Tüm hislerimin kemikleri kırılmıştı. Yitirilmişti tüm umutlarım.
Şu hayatta sadece biraz vardım. Zateh hayat dediğin sözlükte "canlı olmak" demekti.
Ben sahiden de "canlı"ydım.
O son gülümseyiş hatırımdaydı fakat tüm bilincim, bilinçsizce yatıyordu önümde.
Tozlu raflardan indirdiğim geçmişim hala geçememişti.
Tüketemiyordum içimdeki seni. Tükenemiyordu sana olan sevgim, özlemim..
Geceydi gündüzdü hep karanlıktı.
Çünkü içim siyahtı benim. Oysa ben seninle hep maviyi dilemiştim..

Bazı şeyler kabak tadı veremiyor artık.
Pencereden yüzüme vuran güneş içimi ısıtıyor.
Fakat umudun zerresini andırmıyor suratım.
Biraz boşluktayım. Biraz mı? Aslında tüm parçalarım eksik.
Her şeyimi sana adadım ve her şeyimle beraber gittin..
İşte.. Yaşamak böyle bi şeymiş.
Biraz geç intihar edince insan bedeni, "yaşadı" diyordu birileri.
Oysa bazı insanlar yürüyen enkazdı. Ben sahici bi enkazdım.
Kuşlar öyle gerçekçi uçmuyordu, uçan hayallerimin yanında.
Ben şu hayatta sadece "bir" den ibarettim.
Benden hep "bir" almak istedikler. O "bir" bendim.
Yani hep kendimden verdim..

Sonra,
Gözlerimin önünde bir değil beş değil
Tam onbeş mantar tabancası patlattılar.
Öyle demeyin benim hiç mantar tabancam olmamıştı.
Zaten bazı şeyler olmadı.
Ama sonradan aldım bi tane kendime.
Sense hiç olmamıştın..
"