Notes

11.2023
(bu geniş zamanlı mektuptan dolayı gelecekteki biricik karım, sevgili eşime özürlerle.. sende ona teşekkür edeceksin.)

selam! bunca zaman sonra sana selam vermek bi garibime gitmedi değil. hoş, sana hiç selam dediğimi de hatırlamıyorum. gerçi çoğu şeyi hatırlayamıyorum artık. selam, bu işin önemsiz kısmı. artık hatırlayamadığım ve anımsamakta güçlük çektiğim birçok şey var. notun yazılma amacı bu. unutmamak! ne yaşadığımı ve yaşattığımı.

geçmiş ve gelecek arasında gitmek istiyorum. yazdığım düşünceler çarpık ve alakasız olabilir.

son doğum gününde mutlu etmekten mutlu olduğumu dolu dolu hissettiğim başka bir zaman olmamıştı. bu benim için o kadar enterasan bi duyguydu ki bunu yerimde olmadan anlayamazsın. zira hasta olan benim sen değil. insanlara değer vermek, sevgi göstermek, sevildiğini hissettirmek benim için hep çok zordu. hala zor ama artık bilmediğimden istemediğimden değil. sağlıklı ilişkiler kuramıyorum, derin duyguları deneyimleyemiyorum. bana yardımcı olmaya çalışan etrafımda bir kız arkadaşım, doktorum ve arkadaşlarım var. içimdeki dissosiyatif narsist her zaman benimle olacak. bunu kontrol etmeyi öğrenmek tamamen benim sorumluluğumda. kendimi de suçlayamıyorum. evet hala. her şeyi doğru yaptım diyemediğim gibi yüzde yüz suçluyum da diyemiyorum. benim sorunum bambaşka. istemsizce ''bu kişi ya da olay benim için ne ifade eder?'' takıntısı. bu takıntının tehlikeliği benliğimin içime gömülmesinden kaynaklanıyor. ifade edeceği şeyleri kendi adıma olumlu kılmak için söylemeyeceğim yalan, yapmayacağım şey yok. benliğimin bu kendime gömülmesi benliğimin gereksinimlerinin tatminini engellediği gibi amacıma ulaşma ya da bir başkasıyla ilişki kurma noktasında ağzımdan hep ''aslında istediğim bu değildi'' lafını çıkartıyor. (fun fact vereyim, ilişkimizin ikinci haftasında senden ayrılacaktım istediğim bu değildi diye. dershanedeki arkadaşım durdurdu:d) hem benliğimin gereksinimlerine tam olarak gömülüyorum hem de gereksinimlerimin tam olarak doyurulmasını engellemiş oluyorum. bunları yazarken rahatsız oldum biraz kendimi ifşa etmişim gibi ama ilerleme kaydetmenin tek yolu bu. bunun ne kadar beni yıprattığını benimle aynı şeyleri yaşayan bir insandan başkası anlayamaz.

''keşke daha fazla hissedebilseydim, gerçekten hissedebilseydim, o zaman seninle ya da başkalarıyla sağlıklı bir ilişki kurabilir, gerçek ilişkilere girebilirdim. maalesef ki hiçbir ama hiçbir karşılaşma anında ya da olay anında yeterince bir şeyler hissetmiyorum'' bu hissedememezlik empati yeteneğimi engelliyor. sonuçlarını düşünmeden adımlar atmamı sağlıyor.
bir yeterince hissedebilsem.. empati yeteneğimi engellemesi senin ya da başkalarının ne düşündüğünü anlamamı engellemiyor. seni his olarak anladığımı sana hissettirdiğim pek çok an olmuştur. işte onların hepsi gerçekten kendi içimde hissettiğimden değil, yalnızca beyinsel olarak hisleri anlayabiliyor ve yorumlayabiliyorum. ve evet, anladıklarımı ve yorumladıklarımı da gerçekten umursayamıyorum. gerçekten hissettiğimi bildiğim 2 adet duygu var. korku ve öfke. birincisi (bunu tamamen olduğu gibi yazmak zor) güzel yüzüme, sağlıklı uzuvlarıma ve kusursuz işleyen dolaşım ve sindirim sistemime bir zarar gelme ihtimali tetikliyor. ikincisi ise başımı döndürecek cinsten güçlü. ikisi arasında kıyas yaptığımda saçmasapan kavgalarımdan dolayı öfkenin korkuma ağır bastığını biliyorum. bazen sırf insanlara dilediğimi düşündürtebilmek için o an gerçekten hissetmediğim duyguları gerçekmişcesine oynayabiliyor ve inandırabiliyorum. bunların başında sevgi geliyor(du). (Bu kesin olmamakla birlikte halen tam olarak çözülme yaşamadığımdan dolayı belki hala oynuyorumdur anlayamıyorum. bunun tarifini yapamıyorum allah kahretsin ya. doğruları söylemek benim için gerçekten çok zor.) sonrasında ise sırf gerçekten değmeyeceğini düşündüğüm için korktuğumu söylüyor ve korkmuş gibi yapıyor olmam. içten içe halen kimsenin bana zarar veremeyeceğini düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum. gerçek korkum yalnızca aileme bir şey olacak korkusu. ama ilk yazdığım şeyde tetikliyor dediğim gibi ve tek tetikleme sebebi bu.

aramızdaki sorunun kaynağı buydu. tuhaf kısmı bizi bir araya getiren de buydu. benim kimseyi umursamaz, dünya bir yana ben bir yana tavırlarım. sek erkek di mi. ayıran da buydu. ağlarsan ağla banane, ağlaman bitince gel dediğimi anımsar gibiyim. dıştan çok acımasız vicdansız görünüyor farkındayım ama hiçbir zaman tam anlamıyla bir şeyler hissedemedim ki. cami yanındaki parkta yanımda dakikalarca ağladığını ve donuk suratla sana baktığımı hatırlıyorum. sizleri anlıyor ama hissedemiyorum. artık birçok şeyin iç yüzünü psikoterapiler sayesinde biliyorum. sana kötü davranışlarımın kötü sözlerimin seninle bir alakası yok. senin bir şeyleri gerçekten dolu dolu hissedebildiğini görmek beni öfkelendirip kıskandırıyordu. bu yalnızca ağlamana geçerli değil, yanımda çocuklar gibi mutlu olup şımarınca yine sana donuklaştığımı ve pasifleştiğimi, yanlış olmasın dur artık dediğimi hatırlıyorum. çünkü sen her ne hissediyorsan gerçekti. kıskançmışım ben evet, hislerini bile kıskanmışım.
aklıma gelmişken kimileri ben ve benim gibileri ''şeytandan gelme, insan olmayan, itlaf edilmesi gerekenler'' gibi sıfatlar yüklüyorlar. buna herhangi bir tepkim yok. onlar hissizlikle sınanmadı. hissettiler ve öğrendiler. travmatik bir şekilde aile bağı geçirmediler belki benim gibi. sana anlatsam yuh artık zannettiğim çoğu şeyde yanılmışım diyebileceğin pek çok şey yaşadım ve hiçbirinden bahsetmedim. ama yalan söylemedim. düşünmeni istediğim şekilde düşüncelerinle oynadım. elim varmıyor yazmaya:D çünkü benim narsisistik bir savunma mekanizması ve kişiliği oluşturan şeyleri birilerinin deşmesi ya da öğrenmesi en son isteyeceğim şey. eskiden bu yaşadıklarımdan dolayı utandığımı ve o yüzden söylemediğimi ve insanları bu yüzden dilediğim şekilde düşünmeye yönlendirdiğimi düşünürdüm. hayır, orası benim çocukluk travmalarım ve benim kusursuz olduğunu düşündüğüm hayatıma ket vuran kısımlar. yok saydım, bastırdım. utanma hissi bile yok bende. sokağın ortasında alelade işedim. Nisan 2021. canım sıkıldıkça da işemeye devam ederdim 3 ay öncesine kadar.

son süreçte kendimi kaybetmişim gibi davranışlarımın sebebi gerçek hisleri bir başkası yoluylada olsa deneyimleyemeyecek olmaktı. yokluğun demek, duygu akışının durması demek. bu yüzden her ne kadar söylemesi rahatsız etsede, benim için saatlerce ağlaman, sinirlenmen, öfkelenmen dahi hoşuma gidiyordu. sen duygu demektin. son zamanlarımda ''annesinin sütünden zorla alıkonulan sübyandan farksızca delirmişliğin sebebi bu.'' Şimdi şöyle ki, elbette sana değer veriyordum en başından beri. ama bu değer iyi birisi olduğun için mi yoksa gerçekten sevdiğim için hala anlayamıyorum ve geçmiş zamandaki hislerim konusunda kesin çıkarımlar yapamıyorum. gerçi şuanda da yapabildiğim pek söylenemez ama eskisinden farkı bunun üzerine artık düşünüyor olmam. gerçekten düşüncelerimle, sadece manipüle etmek için yaptığım ve dediğim şeyler arasındaki keskin farkı anlamak üzerine düşünce. bu yazıyı Bilge hoca da okuyacağı için yalan söyleyemiyorum sadece zor oluyor:D emin olduğum tek şey geçmişte gerçekten değer verdiğim ve özünde gerçekten ama gerçekten zarar vermek istemeyişim. safi blöf.

''DSM-5-TR NPD''

özünde tek isteğim hissetmek. ah bir hissedebilsem. senin gibi gülüp ağlayıp aşık olabilsem. gördüğüm ve tanıdığım en iyi aşıksın. hak edene doya doya ver. karşılığını sana noksansız verecek kişi eşin olacak. ne mutlu adına. olmayı dilerdim. eğer hissedebilseydim..

bense senden sonra doğmamış ve doğmayacak olanı mevcut şartlarda mümkün mertebe en iyi şekilde koruyabilmek adına Kara Harp Okulunu hayal ettim. sözlü ve fiziki mülakatlarına girdim. Sporda grubumun ikincisi oldum görsen gurur duyardın. Kara Harp Okulu asil beşyüzyetmişbeşinci olarak kazandım. Nizamiyeye teslim ol çağrım yapıldı.

Onun içindi. Tıpkı konuştuğumuz gibi:) Babasının onun için aylarca koştuğunu, 400 metre derecesi aldığını ve Harp Okulu spor salonunda onu düşündüğünü kimse bilmezse o biliyor. Olmasaydı ikinci olamazdım.. sözünde durdu baban. göremeyeceğin güneşe, kokusunu alamayacağın denize ağladım. dinleyemeyeceğin müziklere, edinemeyeceğin erkek arkadaşlara.

hissetmek güzel şey. kıymetini bilmek lazım.

sana gelirsek,
bilmiyorum nerdesin ne yapıyorsun ya da nasılsın. tüm bu satırlar bir yana sana demek istediğim tek bir şey var.
iyileştirmek için çaba sarfettiğin için, gözümü açtığın için, bana öğrettiğin için, öğretmeye devam ettiğin için, hayatımın bir parçasında var olduğun için ve sana yaptığım, dediğim tüm kötü şeyler için

teşekkür ederim ve özür dilerim.










(bu mesajı o okuyormuşcasına olanları yazmam istendi.)

Bilge Çetin hocama teşekürler..