Notes

Bazı geceler vardı, önceden sık sık korkardım. Her zaman tam karşımda duran menteşeleri yağlanmamış kapımdan içeri 'öcü' girecek sanırdım. Odam o zamanlar epey karanlıktı. Güya beni küçükken korkuturlardı. Bağırırdım. Fakat ben masum bir şekilde annemin yanımda olmasını dilerken bir 'öcü' gelirdi ve elinde tuttuğu, kıpkızıl kömüre benzettiğim ince uzun acı bir biberi ağzıma bastırırdı. Küçük ve masum bir çocuktum ben. Belki de en büyük günahım karşılıksız sevmekti gülen insanları, en çokta annemi. Fakat ben o küçük yaşta acı biberleri yer nefret kusar pisletirdim etrafları. Küçük gözlerimden iri iri yaşlar süzülürdü. Ve her birinde bir başka sevgi'm akıp gider toprakta kaybolurdu. Henüz küçük bir çocuktum ben, masum ve sevgi dolu. Fakat 'öcü'ler vardı dört bir yanımda, kaçamadım uğursuz bakışlarından ve en çokta karanlık pençelerinden. Ağzım yara bere içindeydi, kızaran gözlerimde öylesine... belki de mor halkalar vardı, 'öcü'lerin yaptığı ince resimlerde. Artık acımıyordu... Hayır, acımıyordu. Fakat ben yine de acı çekmekten korkuyordum. Yine peşime siyah gölgeler takılıp 'öcü' dediğim, korktuğum yaratıkların gelip beni yemesinden korkuyordum. Ama! Ama onları alt etmek için savaşacaktım. İlk kez belki de aptal bir düşüncenin yan etkilerini hissederken deli cesaretim vücudumun bilmediğim bir yerinde hayat buluyordu. Yeşerip filizlenmiş bir cesareti her geçen dakika zihnimde düşünerek büyütüyor en özel suyu kullanıyordum. Yemek yemiyor onu büyütüyordum. Uyku uyumuyor onu büyütüyordum. Bir zaman sonra yaptığım her işte onu düşünüyor onu büyütüyordum... artık yeterince büyüdüğünü söylediğindeyse, dalları ve bir birinden renkli yüzlerce yaprağı ağzımdan, burnumdan ve parmak uçlarımdan hatta başımın içinden, gözlerim hariç bir çok yerimden fışkırıyordu. Savaşmak için gücüm vardı. Fakat kaybedecek tek şeyimin bundan sonra ruhumun saf ve temiz olmayacağıydı... Saatin kaç olduğunu bilmediğim bir gecede 'öcü'lerin uğultularıyla doluydu koridor. Beynimin içindediyler ve sıçanlar gibi hareket ediyorlardı. Aç oldukları bir zamandaysa beynimin yumuşak tabakasını kemirip keyif çatıyorlardı. Onlar benim korkularımdı ve O' gece de hepsini alt ettiğim, zamanın zembereğini yerinden oynattığım hiç var olmamış ruhlarına korku saldığım bir vakitte, Kanlı Meleği'mle savaştım. Yatağımın bitkin ve neredeyse ölü bedenini ayın ilahi ışığı altında görünce çok önceleri kurumuş göz yaşlarım aktı, ama bu sefer kirli ve kırmızıydı. Onlarla karşılaşmadan önce dolabımın kapağını araladım. Tam karşımda duran, dilimin varamadığı bir kavrama hayat verdim, 'en sevdiğim' dediğim kıyafetlerimi alıp üzerimde ki yıpranmış kıyafetim ve anılarımla beraber değiştirdim. Artık bu odayı ve en çokta beni korumasız bırakan, kulak tırmalayan sesiyle öylece varlığından bi' haberdar eden kapımı terkedeceğim. Belki de hiç adım atmadığım bir odaya girecek orada gaz lambası bulup içimi ısıtacağını düşündüğüm burayı yakacağım. Sanmıyorum. Burayı yaksam da... her bir taşını küle çevirsem de... yine de içimi ısıtmayacak biliyorum. İşte bu yüzden Kanlı Meleği'mi alt edip buradan gidiyorum. İçimi ısıtacağını düşündüğüm yeşil bir tepe de yıldızları izlemek istiyorum. Yanan bir ateşin etrafında dans etmek ve unuttuğum her güzel şeyi bana hatırlatacak bir kıvılcımın gözlerimin önünde çakmasını istiyorum. Ve başımı yumuşak bir şeyin üzerine koyup yeşil bir tepede hep gece olmasını dileyerek uyumak istiyorum. 'Öcü' değil de... İyi olan her şeyden soyutlanmamış bir varlık istiyorum!