Notes

Blaszana bańka była pusta, chociaż żadne zwierze się do niej nie dobrało - wieko było starannie zakęcone, chociaż w środku zostało trochę zestałego masła z okrasy i zapach pierogów z owocami. Nie dość, że królowa dożynek była dziwna, to jeszcze dziwniejsze śmieci zostawiała w lesie.

~*~*~

Nieco za mocno trzasnęła drzwi szafy, żegnając się z ludowym strojem. Jedyną zaletą szlabanu była pewność, że Agata nigdzie jej nie pośle, a tym bardziej w takim ubraniu. Dużo bliżej było jej do Na tym jednak plusy się kończyły.
Na stoliku przy łóżku już leżał zielnik wykonany przez "prababcię" Pelagię, przyszywaną krewną mistrzyni Agaty. Ciężka, poźółkła książka w twardej, okutej na krawędziach i nadgryzionej zębem czasu oprawie nie zachęcała w najmniejszym nawet stopniu, by chociaż zerknąć do środka. Szczególnie, że nie dało się tego czytać na leżąco, nie ryzykując uszkodzenia zawartości. Ola niechętnie wyciągnęła notes z szuflady i otworzyła na chybił-trafił opasłe tomiszcze.
- "... ażeli extrakt z witek młodych uzyskać w pełni mocy soków, zaweź sierm miedziany i czyniąc co piędźć karby..." Ugh.... - Ola ciężko westchnęła, patrząc na pochyłe pismo wijące się starannymi brzuszkami i zawijasami po stronie. Ciężko było jej się zdecydować, czy bardziej drażni ją język Pelagii, czy forma, w jaką został opakowany. A Agata jeszcze groziła, że będzie jej to na komputer przepisywać jak coś więcej przeskrobie.
Wmusiła w siebie całą stronę. Jedną. Chociaż czuła sie, jakby już minął cały tydzień kary. Poszła do kuchni zrobić sobie herbaty i ukraść jagodziankę. Żując drożdżówkę, czekała, aż woda się zagotuje. Zapowiadała sie długa noc

~*~*~

Trop zawiódł - a jakże - na skraj wsi. No, może nie sam skraj, ale pusta łąka za nim wychodziła już prosto do lasu, więc się mogło liczyć. W otwartej, trochę przechylonej stodole stał przykurzony i podrdzewiały samochód, w sadzie obok domu można było sie zabić o rozciągnięty hamak i leżącą obok drabinę, a w niewielkim, jednopiętrowym domu, paliło się światło w aż dwóch oknach - na piętrze w oknie wychodzącym na podwórze i na dole, trochę za wysoko, by normalnie zajrzeć... Ale na palcach stając - czemu by nie?