Notes

Bitwa o Narwik-Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich​

9 IV 1940 wojska III Rzeszy rozpoczęły operacje zmierzającą do zdobycia Danii i Norwegii. Jednym z etapów tej operacji było zdobycie portu w Narwiku. W 1940 r. port ten miał kluczowe znaczenie zarówno dla Niemców, jak i dla aliantów ze względu na linię kolejową, którą przewożono rudę żelaza, niezbędną w przemyśle zbrojeniowym.​
Samodzielną Brygadę Strzelców Podhalańskich sformowano z zamiarem użycia w składzie wojsk interwencyjnych w Finlandii. Rząd polski postanowił 24 I 1940 r. wysłać brygadę polską do Finlandii pod warunkiem, że wejdzie ona w skład wojsk sojuszniczych. W ślad za tym 9 II ukazał się rozkaz o utworzeniu brygady. Nazwa Brygady Strzelców Podhalańskich miała nawiązywać do tradycji pułków podhalańskich przedwojennej armii polskiej.​


Bitwa O Anglię - Dywizjon 303​

Kiedy Adolf Hitler zdobył 22 czerwca 1940 roku Francję zaproponował Wielkiej Brytanii ofertę pokojową. Licząc na to, że Zjednoczone Królestwo się zgodzi i da mu wolną rękę w działaniach w Europie spotkał się z odmową rządu. Churchill stwierdził wtedy: „Nie mam nic do zaoferowania, tylko krew, trud, łzy i pot".​
Polski Dywizjon 303 zaliczany jest do najlepszych jednostek myśliwskich II wojny światowej. W czasie Bitwy o Wielką Brytanię w 1940 roku przypisywano mu 126 pewnych zestrzeleń zaliczonych oficjalnie podczas wojny, co stawiało go na pierwszym miejscu wśród dywizjonów myśliwskich biorących udział w bitwie. ​


Bitwa o Tobruk - Brygada Strzelców Karpackich​

Bitwa pod Tobrukiem została stoczona w dniach 11 IV - 10 XII 1941r., między wojskami alianckimi a armią hitlerowską, z udziałem polskiej Brygady Strzelców Karpackich (od 19 VIII 1941r.) pod dowództwem gen. S. Kopańskiego. W końcowej fazie bitwy brygada polska wypadem 2 i 3 batalionu w nocy z 9 na 10 XII zdobyła wzgórze Medauar, a uderzeniem 1 batalionu - wzgórze "White Knoll", a następnie oddział wydzielony zdobył Acromę. Po trzech tygodniach ciężkich zmagań pod Tobrukiem twierdza została wyzwolona. Obrona Tobruku na tyłach frontu trwała osiem miesięcy, Polacy walczyli w niej prawie cztery miesiące. Utrzymanie twierdzy przez taki długi okres uniemożliwiło państwom osi prowadzenie dalszej ofensywy i zajęcie Egiptu w 1941r.​


Bitwa pod Lenino – 1 Dywizja Piechoty​
​
Głównym celem natarcia 1 Dywizji było przełamać obronę niemiecką, rozwijać powodzenie w kierunku zachodnim i opanować rubież rzeki Pniewkana, a następnie nacierać w kierunku Łosiewa i Czuriłowa. W powstałą lukę miały wejść główne siły radzieckie, w celu dotarcia do linii Dniepru. Niemcy mieli jednak przewagę liczebna i groziło to okrążeniem polskiego oddziału, dlatego tez jego dowódca zdecydował się na wycofanie o kilkadziesiąt metrów gdzie część batalionu zdążyła już się okopać. Miał on tam pozostać i poczekać do rozpoczęcia właściwego natarcia. Przygotowanie artyleryjskie rozpoczęło się o 9:20 i było przesunięte o godzinę względem planowanego z powodu gęstej mgły. Po godzinie padł rozkaz do ataku dla piechoty.​


Bitwa o Monte Cassino – 2. Korpus Polski​

W lipcu 21943 roku we Włoszech wybuchło antyfaszystowskie powstanie, a Mussolini został aresztowany. Niemcy stawiali jednak opór na linii umocnień broniącej dostępu do Rzymu, zwanej linią Gustawa. Jednym z jej najważniejszych punktów był ufortyfikowany klasztor benedyktynów na wzgórzu Monte Cassino. Po licznych bezskutecznych szturmach brytyjskich twierdzę zdobyli dopiero żołnierze 2. Korpusu Polskiego pod dowództwem generała Władysława Andersa w maju 1944 roku, otwierając aliantom drogę na Rzym. Bitwa ta uznawana jest za jedną z najbardziej zaciętych w czasie II wojny światowej.​


Operacja D-Day – Polska 1. Dywizja Pancerna​

Największa pod względem użytych sił i środków operacja desantowa w historii wojen. Miała na celu otwarcie w zachodniej Europie tzw. drugiego frontu w europejskim teatrze działań II wojny światowej. W Normandii 6 czerwca 1944 roku rozpoczęła się operacja "D-Day" - zmasowany desant wojsk alianckich. Składał się on z dwóch faz: desantu powietrznego blisko 24 tysięcy spadochroniarzy i piechoty szybowcowej oraz desantu morskiego około 133 tysięcy żołnierzy piechoty i sił specjalnych. Mimo ogromnych strat udało się zająć i utrzymać przyczółki. Dalej zamierzano rozpocząć stamtąd ofensywę. W bitwach pod Caen i Falaise do zwycięstwa sprzymierzonych walnie przyczyniła się polska 1. Dywizja Pancerna generała Stanisława Maczka.​

http://historia.na6.pl/polacy_na_frontach_ii_wojny_swiatowej
http://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/1263709,Polacy-na-frontach-II-wojny-swiatowej
http://www.projektiia.republika.pl/Bibliografia.htm