Notes

"İnsanlar yaşar ve ölür.. Sen yaşayan taraftasın, sen ölen taraftasın sanırım ben iki tarafa da senden daha yakınım (!)
Beynimi bir virüs gibi bitiren düşüncelerin bastırılması için sonsuzluk kavramıyla tanıştım bugün
mümkün olmadığını söyledi, tedavi için gerekli niteliklere sahip değilmiş ruhum
göremediğim bi varlığın onu kirlettiğini fısıldadı tanrı bana.. Bir çığlık gibi..."

Gökyüzünün insanların ruh halini değiştirdini söylemişti bir doktor bana..
Doktor her şeyin farkındaydı amma velakin gökyüzüne baktığımda gördüğüm silüetlerin hiç birine müdahil değildi.
Kafamda oluşturduğum yüz binlerce silüetin etkisindeyim hala..
Uyuştucu gibi... O silüetlerin varlığı ruhumun tek direği.

İnancımı kaybetmemin fazla bir şeye etki etmeyeceğini düşünmek tamamen aptallıkmış.
Her şey kafamın içinde olup bitiyor.. Hayır, hayır oluyor lakin asla bitmiyor.
Bir çelişkiyi alnın ortasından pyhtonla vurduğumu düşündüğüm de yüzlercesi karşıma dikilip sırıtıyor.
Kahkahalar sürekli beynimde.. Alaycı bir tavırla benimle oynuyorlar.
Sanırım bu durum benim aklımı yitirmeme neden olacak...

Kimse beni anlamıyor...
Doktorlar, insanlar, ruhum, benliğim, kafamda yarattığım silüetler hatta yalnızlığım dahi suratıma karşı tepkisizce susuyor.
Bir tanrının varlığını hissediyorum tüm benliğimde.
Bir yardım eli uzatmasını çok diledim amma velakin aldığım cevaplar karşısında hep kayboldum...
Her bir yardım çığlığımda Tanrının bana susması hayata karşı tüm yaşama sevincimi aldı benden.
Belki de tanrıya karşı daha mütevazi olmalıydım, ondan yardım dilemek yerine sadece susmalıydım...
Belki bir cevap alabilirim, belki ruhumun karanlığın esaretinden kurtulmasına yardım edebilir düşüncesiydi tüm umutlarım.
Bir cam parçasına şiddetle atılan yumruk gibi tuz buz oldu tüm ümidim.

Hala yerimde sayıyorum, hala aynı çelişkilere sahibim.
Sürekli bir savaş içerisindeyim ve kayıplar veriyorum ama asla kazanamıyorum...
Çünkü bu güne kadar bir çok soru olduğu kadar cevap verdiğim sorularda oldu...
Ve bir sorunun cevabını bu gece buldum..
Ben hep kendimle savaş içerisindeydim ve hep kendi silahımla kendiğimi vurduğum için asla kazanamadım, kazanamayacağım...

Aklımda bir soru cevapsız.. Asla cevap bulamadığım, sonsuza dek arayacağım cevapsız bir soru...
Kumarı her zaman oynatan kazanır(!)
Tanrım.. Benimle oynadığın kumarda neden hep kaybediyorsun?

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Belki benliğim bir karanlık şehir keşfeder okyanusun en dibinde.
Belki benliğim tutupta gece yarısında gökyüzüne çıkartır o şehri.. Boğulmaktan kurtarıp karaların üzerine serer, siyah kartal gibi.
O şehrin içinde, Yalnızlığım, sıkıntılarım, dertlerim, düşmanlarım ve düşman görenler, öldürdüklerim hiç öldüremediklerim, öfkem ve kinim her şey o şehirde.
Uzak kalmalıyım. Denemeliyim.. Savaşmalıyım...

Belki benliğim bir aydınlık şehir keşfeder okyanusun en dibinde.
Belki benliğim tutupta gün ışığında gökyüzüne çıkartır o şehri.. Boğulmaktan kurtarıp karaların üzerine serer, beyaz bir güvercin gibi.
O şehrin içinde Ailem, sevdiklerim, dostlarım, ilk ve son aşklarım, kaybettiklerim hiç kazanamadıklarım, umutlarım ve ümitlerim her şey o şehirde..
Ulaşmalıyım. Denemeliyim.. Savaşmalıyım...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Yorgunluk, bitkinlik, halsizlik, uykusuzluk ve ayaklarımın ölü bir beden taşımasına engel miydi sence intiharı düşlemek?
Düşlemekle kalmadı, bu hareketi üçlemek..
Bir, iki, üç.. Üç, iki, bir tik-tak ölümü beklemek...
Sanırım Mert sadece psikolojik koğuşlarda yalnızlık sendromuna yakalanmış aciz bir denek.
Tedavim sabah, öğle, akşam ve gece bir sigara sönemeden yenisini yakıp üflemek..
Odam rutubet ve hep ben oldum küflenen...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Göz bebeklerim sanki bir kafeste sıkışmış boğuluyor gibi hissediyorum.
Sonsuzluğu kapsayan bir hapis gibi hayal etmek görü duygusunu kaybetmeyi...
Beynim kafatasımda sanki müebbete vurulmuş suçsuz bir mahkumu andırıyor bana.
Bir insanın 6 yıl boyunca her gün aralıksız baş ağrısı çekmesinin sebebi bilime göre tümördür bana göre düşünce hastalığı..

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Birazda sosyal ilişkilerden bahsetmek istiyorum beynimin içindeki düşüncelerden ayrılıp.
Dostluk, aşk ve insanlık hepsi tedavisi olmayan birer hastalık..
Herkesin bu hastalığa sahip olması ve hep içinde dolması benim beynimin içindeki düşüncelerden ayrılamayacağım anlamına geliyor.
Yine yalnızım ve düşüncelerimle savaştığım bir güne veda etmek için gidiyorum, tekrar geleceğim..
Mühimmatım sınırlı lakin düşüncelerim sonsuz...