Notes

Dostlar öncelikle selamlar.

Aranızda bir çoğunuzun bildiği üzere ben organik materyaller tüketmeye özen gösteren, mantar yetiştiren ve mantarlar ile tanıştığı günden bu yana kendimi gerçekleştirebilmek, geliştirebilmek ve farkındalık değerlerimi ileriye taşıyabilmek adına yalnızca mantarlardan faydalanan biriyim. Bir çoğumuzun ortak noktası olan psychedelic maddelerin yeri hepimizde nasıl ayrı ise, bu maddeler arasında mantarın da yeri benim için bu denli ayrı ve vazgeçilmezdir. Fakat bazı dönemlerde, karşılaştığım aksilikler ya da mantar triplerinde yaşadığım deneyimler sonucu farklı referans noktalarına ihtiyaç duyabiliyorum. Sonuç olarak böyle bir talep doğrultusunda, kıymetli bir dostum yakın zamanda yurt dışından getirme şansı yakaladığı Dr. Seuss LSD'lerinden bir kaç tanesini bana hediye etti. Kendisine sizlerin huzurunda bir kez daha teşekkür ederim. Bu bağlamda yer yer mantar ile LSD kıyaslaması yaparsam eğer, her fırsatta ikisinin aynı şey olmadığını bas bas bağırıyor olmama rağmen bunu yapmış olmamı mazur görün. Çünkü bu, benim için heroic bir deneyimdi.

Bu deneyimimden bahsetmek, çıkarımlarımı paylaşmaktaki yegane amacım; belki okuyacak olan başkalarının yaşadığı tripleri anlamlandırmasını ya da yaşayacakları triplerde kontrollü olabilmesini sağlamaktır. Bilmenizi isterim ki bazı noktalarda bunları paylaşabilmek benim için de oldukça zor.


Her zaman birlikte yolculuk etme fırsatı bulduğum arkadaşım ile gece saat 01:15 civarında 2'şer adet 125ug LSD tükettik. İkimiz de bu kadar hızlı etki etmesini asla beklemiyorduk. 15 dakika içerisinde hissettirmeye başladı ve 30 dakika içerisinde etkisi altındaydık. Öncelerinden yaşadığımız LSD deneyimlerinden yola çıkarak, evde yeteri kadar etkisini hissedip tarttıktan sonra ormana doğru yola çıkmayı planlıyorduk. Fakat etkisi altına girdiğimiz 30. dakikada ikimiz de dışarıya çıkmanın, ormana gitmenin bir hayal olacağını anladık. O kadar beklemediğimiz hızlı bir şekilde yakaladı ki bizi, henüz kendimizi kötü hissetmemiz ihtimaline karşı, o tripten çıkmak için kullanacağımız arka kapılar oluşturma çabasındaki sohbetimizin daha ortasında bile değildik. Bu güne dek yaşadığım triplerden yola çıkarak bu etki altına alış şeklini sizlere şöyle özetleyebilirim; Genelde madde önce sizi yoklar, merhaba der kaçar, yavaş yavaş selamlaşır ve iletişim başlar. Bu kez ise 2 yıldır kirasını vermediğimiz ev sahibi gibi balyozu kapıya vurup içeri girdi. İkimiz de deneyimli olduğumuz için yaptığımız ilk şey etkisi aldığına girdiğimiz bu trip ile t*şak geçmek oldu. Triplerinizi baskılayabilirseniz, kontrol edebilirsiniz. Bu teslim olmanın, telkin olmanın çok dışında, panik butonuna yakın bir noktada bir mevzu dostlarım. Örneğin arkadaşım o sırada dışarıdan geçen polis ışıklarından tedirgin olup bana gösterdiğinde, "Keşke gelip bizi kurtarsa halimize bak mk hahahahah" şeklinde tepki vermemle kahkahaya boğuldu. Burası karşılıklı okey olunduğu, kapıyı kıran ev sahibine, "Sakin ol abi haklısın, al bi bardak su iç, geç otur sohbet edelim"dediğimiz noktadır.


Etki altına alma şeklinden de anlaşılacağı üzere bugüne kadar yaşadığım deneyimlere kıyasla çok net ve keskin farklılıklar içeren bir trip olacağı her halinden belliydi. Tripler, insan aklının hayal edemeyeceği kadar büyük bir fabrikanın müthiş seri üretimleri gibiydi. Yetişmenin mümkün olmayacağı kadar hızlı, anda kalamayacağınız kadar kaotik ve reddedemeyeceğiniz kadar kusursuz... Sizler ise bu fabrikanın üretim paletinin en ucunda, ağzı açık, kolları bağlı şekilde hapsedilmişsiniz. Paletten çıkan ürünü talep etme, değerlendirme, değiştirme, gözlemleme gibi fırsatlarınız asla ama kati suretle yok. Bu mümkün değil. O paletten çıkan her şeyi tüketmek zorundasınız. Buraya kadar olan kısım, tribin başlangıç seviyesi olarak kabul ettiğim bölgeydi. Fabrika üretiyor, ben ise hayır diyemeden tüketiyordum. Konuşan yalnızca tripti. Sizi dinlemiyor, sizi değerlendirmiyor, soru sormanıza izin vermiyor ve asla primitif kökleriniz gibi değerlerinizi s*kine bile takmıyordu. Bu kimisi için korkunç, kimisi için ise müthiş bir deneyim olarak adlandırılabilir. Fakat naçizane tavsiyem, kendinizi bu iki tarafa da konumlandırmamanızdır. Çünkü kendinizi konumlandırmak, yön veremediğiniz ve beklentilerinizin aksi yönünde ilerleyen bir trip sizin için cehennemdir. Çünkü kendinizi konumlandırmak, beklentiniz yönünde yaşadığınız tribe karşı koşullu olmaktır. Verim almak, her koşul ve şartta fedakar olabilmek, uyum sağlayabilmek ve teslim olabilmekten geçer.

Fakat bunca zaman sonra deneyimlerimden ortak paydadaki çıkarımım, bu deneyimin böyle gitmesinin benim için kötü sonuçlanabileceğini hissettirdi. Sazı elime alabilmeli, bir şeyler talep edebilmeli, karşılıklı iletişim kurabildiğim dengeli bir trip haline geçiş yapabilmeliydim. Bu noktada içinde bulunduğum tribin bana kayıtsız kalmadığını yavaş yavaş fark etmeye başladım. Yalnızca benim, onun iletişim dilini anlayabilmem gerekiyordu. Bu düşünce beni tribi zorlamaya itti. Bu fabrikadan çıkan her şeyin, benim bu tribi yaşıyor olma sebebim ile çeliştiğini zorla da olsa ifade edebildim. Yalnız bizim deli oğlanın asla bir ortası da yoktu ve bir orta bulmaya da niyetli değildi. Bunu kendime telkin etmemin hemen ardından aynı fabrika büyüklüğünde bir katalizör bir anda içimde var oldu ve tüketmeye zorlandığım tüm pisliği içimden müthiş bir basınç ile tükürmeye başladı. Artık talep edeceğim her şeyin bilmem kaç katı ile geri döneceğinin farkındaydım. Henüz başları olduğunu tahmin ettiğim bu tripte, adım atacağım yerlere dikkat etmem gerekiyordu. Bunu büyük bir ustalıkla yapabilirdim. Artık triplerimi yönetebilme konusunda hastalıklı şekilde başarılıydım. Bu telkin her zaman işe yarar... Ama gelin görün ki, derdi kendisi ile, derdi varolmak ile, derdi cevap bulmak ile olan insanların sorularını kontrol edebilmesi gibi bir ihtimal maalesef yok. Ve sonunda pek tabi sorularımı kontrol etmekten çok uzakta, tıpkı trip kadar kaotik ve tıpkı trip kadar acımasızca sorular sormaya başladım. Visual etkilerin bu kadar müthiş seviyelerde olduğu başka bir trip deneyimlemedim şimdiye kadar. Bilinç altım evin penceresinden baktığımda güneşin hangi açıdan nereden doğduğunu, saat kaçta hangi açıda olacağına kadar milimetrik hesaplamaları ben hiç çaba sarf etmeden ezberlemiş olmalıydı ki, dışarıya baktığımda zaman ve güneş senkronize şekilde onlarca kez tekrar doğdu ve tekrar battı. Ve hatta benliğimin farkında olmadığı o kadar çok şeyin farkında olacak ki, o an orada varolmadığına emin olduğum güneş ışığı gözlerime vurduğu için rahatsız olup gözlerimi kaçırıyor, burnumun kenarından geçen güneş ışığını saniyenin onda birinde yakalayabiliyor, akışını tüm derinliklerimde hissettiğim ışığın kenarında bir toz tanesine dönüşebiliyor, ne kadar küçük olduğumu düşündüğümde ise gezegenin tümü haline gelebiliyordum.

Artık tamamdı. İşte uğruna, aklıma geldiğinde bile gözlerimi yaşartan o sonsuz, ucu bucağı olmayan, "sonsuz" tanımının bile yetersiz kalacağı yerdeydim. Deli oğlan ile birbirimize teslim olabilmeyi başarmış, ortak bir dil üretebilmiştik. Saniyenin onda birinde bir gezegen yaratabiliyordum, ve ondan çok daha kısa bir sürede ise yok edebiliyordum. Trip sonrasında bir yaratmanın ve yok etmenin niceliğini, netliğini, duygusunu ve hüznünü nasıl bu kadar derinden bilebiliyor olduğumu sorguladım. Ve fark ettim ki bugün ve şuanda bile yazdıklarımla zihninizde bir şeyler yaratabiliyor ya da bir kaç delete tuşu ile yok edebiliyorum. Aynı zamanda günlük yaşantımızda hepimiz birbirimizin yarattığı ve yok ettiği şeylere şahit olabiliyorduk. YARATMAK & YOK ETMEK kavramını içinde yaşadığımız toplum nedeniyle kutsallaştırmış ve tıpkı düşündüğümüzde ufkumuzu açabilmesi mümkün diğer bir çok şey gibi bunu da; Yapma yanarsın kategorisine koymuşuz. Her neyse, trip diyorduk...

Yine görsel etkiler sırasında zamanın akışı ile oynayabildiğimi fark ettim. Bu kısım benim için çok eğlenceliydi. Hepimiz psychedelic maddeler tüketimimiz sonucunda zaman ve mekan algımızın yok olduğuna şahit olmuştur. İşte tam olarak bunun zirvesinde olduğum bir anda, sanki slow motion akışı hissedebilecek kadar bu kavramın köküne inebiliyor, bunu gözlemleyebiliyordum. Tüm bu sorularım, cevap arayışlarım ve karmaşanın arasında arkadaşım ile onlarca ortak tribi aynı anda yaşayabildiğimize ve yaşadığımız tripler sonucunda hiçbir açıklama gereği duymadan birlikte gülebildiğimize, birlikte üzülebildiğimize ve birlikte korkabildiğimize şahit olmak müthiş bir keyifti. Günlük hayatımızda tükettiğimiz şeylerin bizi ne denli etkilediğine şahit olmak çok korkutucuydu. Tribin bir yerinde ben Ukrayna askeri arkadaşım ise Rus askeriydi ve ben ölümümü bekliyordum. Kendime geldiğimde bunu yaşamama sebep olacak bir şeyler tüketmeye beni zorlayan bu sisteme de keşke bir katalizör takabilsek diye düşündüm içimden.

Bir süre daha bu şekilde etkiler devam ettikten sonra her şeyi kazma, her şeyi eşeleme ve daha derine inmeye olan merakımdan karşıma çıkan "Lütfen dikkatli davranın"isimli kapıyı açıverdim. Şimdi anlatacaklarım çok hoş şeyler olmayabilir, fakat şuan tripte olsam yine o kapıyı açardım. Ahlak, etik, doğru, yanlış ya da kişinin kendini konumlandırmaya çabalama, sorgulama gibi kavramlarını bir elma şeklinde hayal edebilmek mümkün mü? Elbette değil. Kavramlar somut şeyler değillerdir ve elle tutulup gözle görülemezler. Fakat size yemin ederim ki bu saydığım tüm olgular, o kapıdan geçtiğim anda elle tutulabilir, gözle görülebilir hale geldi. Kapının arkasına geçtiğim anda ıslak bir vajina içerisine düşmüş, su kesemin içerisinden çıkmaya çalışan bir çocuk gibi hapsoldum. Her yerim sırılsıklam olmuştu. Islak bir tat içerisinde boğulacak gibiydim. Kendimi fiziksel olarak kastığımı hissettim. Müthiş bir titreme ile ürpermeye başladım. Ve o an, sanki kendimi doğrumuş gibiydim. Dünyaya gözünü açan her birey gibi, elma şeklinde hayal edilemeyecek bu olguların tam ortasında kalmıştım. Pornografik görüntüler gözümün önünde oradan oraya geçerken, ben bunlara neden maruz kaldığımı anlamlandırmaya çalışıyordum. Trip beni id - ego arasında bir yere salt haliyle ve tüm çıplaklığımla, üstelik hiç hazır değilken fırlatıp atmıştı. id gerçek bir hayvan gibi yalnızca talep ettiği görüntülerin arasında gezmek istiyor, süperegom ise müthiş bir eleştiri yağmuruna tutarak "Bu musun sen? Bunu derhal çöz, hemen çözmelisin. Sen bu olamazsın" gibi dengeleyici fakat yıpratıcı telkinlerde bulunuyordu. Bir yandan bu görüntüleri yok etmeye çalışıyor, bir yandan yok olan gerçeklik içerisinde taleplerim, trip ve ben arasında bir denge kurmaya çalışıyordum. Bu dengelemeleri sağlamaya çalışarak trip yavaş yavaş etkisini yitirmeye başladı. Sabah saat 9 civarında daha sohbet edebilir, gülüp eğlenebilir bir konumdaydık. 9-12 arası yalnızca sigara içtik ve sadece kahkaha attık. Öğlen 12'den akşam 21'e kadar etkiler devam etti ve akşam saatlerinde gerçekten bu etkiden kurtulmak için neler yapabileceğimi didiklemeye başlamıştım. Soğuk bir portakal suyu, biraz çikolata, biraz bilgisayar oyunu derken uykumu ilk kez hissettim ve uyudum. Ertesi gün Freud'un Bilinçaltı ve Ego ve Id isimli kitaplarını sipariş verdim.

Son zamanlarda yaşadığım triplerde, id - ego - superego gibi kavramların sınırlarında gezdiğimin farkında olduğumdan, önce bu kavramların ne olduğunu çok daha iyi anlamaya karar verdim. Ve bu tribin bana en müthiş katkısı da sanırım budur.

Sevgili dostlar. Zamanınızı ayırıp okuduğunuz için teşekkür ederim.