Notes

01
Secretly like
Intro


Past

วันนี้ . . เป็นวันสุดท้ายของการเป็นนักเรียนของนักเรียนเกรด 12 และที่โรงเรียนมีการจัดงานที่รุ่นน้องเกรด 11 จัดให้กับรุ่นพี่ สำหรับวันสุดท้ายของการเรียนนั้นงานที่จัดขึ้นจะต้องเป็นครั้งสุดท้ายที่ประทับใจที่สุด เพื่อเป็นความทรงจำของนักเรียนเกรด 12 ว่าครั้งนึงตนนั้นเคยได้มีความทรงในที่แห่งนี้ ได้พบเจอกับเพื่อนๆ รุ่นน้อง ที่มีทั้งดีและไม่ดีต่างกันออกไป เจอกับคุณครูที่ใจดีและใจร้ายต่างกันออกไป และสำหรับวันนี้คงเป็นวันที่รุ่นน้องหลายๆคนที่มีความรู้สึกพิเศษกับรุ่นพี่บางคน จะต้องไปบอกความรู้สึกของตนเองเพื่อให้พี่เขาได้รับรู้

ลานกว้างของโรงเรียนถูกจัดสรรให้เป็นที่สำหรับการจัดกิจกรรมวันนี้ ถูกประดับตกแต่งด้วยซุ้มต่างๆ ซุ้มเล่นเกม ซุ้มขายของ และมีส่วนในการแสดงโชว์ของน้องๆ มีกิจกรรมให้พี่ๆได้ร่วมเล่นสนุกกัน และมีที่สำหรับการถ่ายรูป เรียกว่า memory zone และส่วนที่ดีสุดของงานวันนี้คงจะเป็นช่วงที่มีการอำลาอาจารย์ประจำของแต่ละห้องซึ่งแสดงถึงความรักและความเคารพ

วันนี้คงเป็นวันที่นักเรียนหลายคนได้รับทั้งความสนุกและความเศร้า ความสนุกอาจเกิดกับรุ่นน้องบ้างบางคน หรือรุ่นพี่บางคนที่ตนเองนั้นจะได้จบจากโรงเรียนนี้แล้ว หรือว่าจะเป็นความเศร้าของการที่จะต้องบอกลาเพื่อนๆ อาจารย์ที่อาจจะไม่ได้เจอกันอีก แต่สำหรับรุ่นน้องบางคนที่ต้องผิดหวังเพราะว่ารุ่นพี่ที่ตัวเองแอบชอบนั้นต้องจบออกไปแล้ว


“ ยู วันนี้จะได้เจอพี่แทยงเป็นวันสุดท้ายแล้วอะ ” เสียงใสๆของเด็กชายเกรดสิบที่กำลังนั่งคุยกับเพื่อนที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนข้างสนามบาสของโรงเรียน

เตนล์เด็กนักเรียนเกรดสิบเอ็ดที่แอบชอบรุ่นพี่แทยงตั้งแต่เกรดเจ็ดหรือตั้งแต่ที่เขาได้เข้ามาเรียนโรงเรียนนี้เลย เพราะอะไรที่เตนล์ชอบพี่เขาน่ะเหรอ ไม่รู้สิมันไม่มีเหตุผลอะไรที่เตนล์ชอบพี่เขาหรอก รู้แค่ว่าตั้งแต่แอบชอบพี่เขาก็ไม่เคยมองใครนอกจากพี่เขาได้อีกเลยล่ะ


“ แล้วมึงจะไปบอกพี่เขามั้ย วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะเตนล์ บอกเถอะหรือว่ามึงกลัวคำตอบพี่เขาล่ะ ” เสียงของยูตะเพื่อนที่เป็นเพื่อนสนิทของเตนล์สัญชาติญี่ปุ่นพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตนนั่งเหม่อมองไปที่สนามบาสที่พี่แทยงและรุ่นพี่คนอื่นกำลังยืนอยู่


“ ก็กลัว มึงก็คิดดูสิแบบถ้าไปบอกแล้วกูอาจถูกปฏิเสธมาก็ได้นะ ” เตนล์ตอบกลับยูตะไป เตนล์รู้ รู้มาตลอดว่าพี่แทยงเขาไม่ได้ชอบผู้ชายและพี่เขาเป็นคนเงียบๆถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร คงจะมีก็แต่เพื่อนสนิทคนเดียวของพี่เขานั่นแหละที่พี่เขาคุยด้วยอยู่บ้าง


“ แล้วช็อคโกแลตที่มึงทำมาวันนี้ล่ะ จะให้มันเป็นหมันเหรอ ” เอ่ยถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่ติดจะหงุดหงิดไอเพื่อนแว่นจอมบื้อเล็กน้อย


“ ไม่หรอก กูว่าเดี๋ยวตอนเย็นก่อนกลับบ้านอะจะไปบอกพี่เขา ” เตนล์พูดพร้อมกับขยับแว่นตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองที่สนามบาสอีกรอบ


“ เออก็ดีนะ ว่าแต่ตอนมึงไปหาพี่เขาอะ ลองถอดแว่นดูสิเผื่อพี่เขาอาจจะเปลี่ยนใจลองชอบผู้ชายดู ” ในสายตาของยูตะเขาคิดว่าเตนล์เนี่ยมันน่ารักนะคือไม่น่าจะต้องใส่แว่นกรอบโตๆแบบนี้ บางทีถ้าถอดมันอาจจะทำให้พี่เขาชอบความน่ารักของมันก็ได้


“ ไม่มีทาง ยูมึงก็รู้ถ้ากูถอดแว่นแล้วมันเป็นยังไง ” ด้วยความที่เตนล์มีหน้าตาที่ติดออกจะหน้าหวานและน่ารักมันเลยทำให้ต้องใส่แว่นอยู่อย่างนี้ เพราะถ้าถอดเเว่นเเล้วรับรองว่าเขาโดนคนตามตอเเยเเน่ๆ


“ งั้นก็แล้วแต่เตนล์แล้วกันนะครับ ” ยูตะล่ะยอมไอเพื่อนคนนี้จริงๆไม่คิดจะทำอะไรนอกจากนั่งมองพี่เขาแล้วรึไง






ตอนเย็น


“ ไปละนะยูเดี๋ยวเจอกัน มึงจะรออยู่ตรงไหน ” หลังเลิกเรียนก่อนเเยกกัน เตนล์เอ่ยถามเพื่อนก่อนที่จะต้องไปทำภารกิจหัวใจ


“ เดี๋ยวกูไปเล่นบอลรอละกันนะ สู้ๆนะ ขอให้สมหวังล่ะ ”


“ โอเค สู้! ” เตนล์เรียกกำลังใจตัวเองกับยูตะก่อนที่จะเดินไปที่ที่พี่แทยงอยู่ ก็คือสนามบาส





“ พี่แทยง ครับ ” เตนล์ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนตั้งสติและเรียกพี่เขาซึ่งกำลังจัดกระเป๋าและง่วนอยู่กับของขวัญมากมายที่ได้รับจากรุ่นน้องบ้างเพื่อนบ้าง


“ ……. ” พี่เขาหันมาและเงียบ เงียบใส่ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น


“ อะ..เอ่อ คะ..คือ ” เตนล์สติสิ ทั้งๆที่ก็มองพี่เขาทุกวันเห็นหน้าก็บ่อย แต่พอมองใกล้ๆแบบนี้พี่เขาหล่อมากๆเลย ให้ตายเถอะ น้องเตนล์จะเป็นลม


“ มีอะไร ว่ามาสิ ” คราวนี้คือพี่เขาจ้อง จ้องด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก


“ พี่ครับ คือว่าผมชอบพี่แทยงครับ ” ปิดตาบอกพร้อมกับยื่นเจ้ากล่องช็อคโกแลตนั่นไปให้


“ ...... ” เงียบ มีแต่ความเงียบเท่านั้น


“ ......... ” พี่เขาเงียบ เตนล์ก็เงียบด้วยเอาสิ


“ นายไม่รู้เหรอว่าฉันไม่ชอบ.. ”


“ ครับผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย ”


“ แล้วทำไมถึงยัง เอ่อ ทั้งๆที่น่าจะรู้คำตอบ ”


“ ก็ผมชอบพี่ตั้งแต่เกรดเจ็ดอะตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยก็ว่าได้ แล้ววันนี้มันเป็นสุดท้ายที่ได้เจอกับพี่แล้ว ผมก็อยากมาแค่ให้พี่ได้รู้แล้วก็เอาของมาให้ คำตอบเป็นยังไง ผมรู้อยู่แล้วครับ ” เตนล์คิดว่าคงต้องทำใจลืมพี่เขาสินะ อย่างน้อยก็ได้บอกไปแล้ว


“ งั้นพี่จะรับไว้แล้วกันนะ ขอบคุณ ” พี่แทยงรับช็อคโกแลตของเตนล์ไว้ แล้วพี่เขายิ้มให้


“ …….. ” เตนล์เงียบและกำลังจะเดินออกไปเพื่อที่จะกลับไปหายูตะและกลับบ้านกัน แต่เตนล์ก็ต้องหยุด เมื่อพี่แทยงเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง


“ คือว่าพี่จะบอกว่าที่ปฏิเสธเพราะว่าพี่ไม่อยากให้ความหวังกับใคร เพราะพี่ไม่ได้ชอบจริงๆแล้วก็อย่าเสียใจล่ะอย่างนายน่ะหน้าตาดีนะคงได้แฟนน่ารัก อีกอย่างถ้าทำให้นายต้องเสียใจกับคำตอบที่ให้ ก็ขอโทษด้วยนะ ” นี่คงเป็นประวัติศาสตร์ล่ะมั้งที่พี่แทยงพูดยาวขนาดนี้ พี่เขายิ้มให้แล้วเดินกลับไป


“ ผมจะพยายามไม่เสียใจละกันนะครับ ” เตนล์พูดเบาๆกับตัวเอง


ผมจะพยายามลืมพี่ละกันนะครับ ขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลยถ้าเจอกันอีกผมคงต้องชอบพี่อีกครั้งแน่ๆ



“ ยู!! ป่ะกลับบ้านกันเถอะ ” เตนล์ตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดังเพราะยูตะกำลังเล่นบอลอยู่ในสนาม


“ เป็นไงมั่ง ” ยูตะวิ่งกับมาที่นั่งข้างสนามจัดการเก็บของพลางถามเตนล์ถึงเรื่องนั้นไปด้วย


“ ก็ตามนั้น แน่นอนพี่เขาปฏิเสธ ” เตนล์พูดพร้อมเบะปากเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ


“ มึงโอเคป่ะ ” ยูตะเอ่ยถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงพลางเอาเเขนคล้องคอเตนล์เเล้วโยกไปมาเบาๆ


“ โอเค มั้ง กลับบ้านเถอะ หิวแล้ว ” ความจริงเตนล์อยากกลับไปร้องไห้ให้มันจบๆไปต่างหาก อยากจบกับอารมณ์แบบนี้แล้วมันเศร้าเกินไป ไม่เข้ากับเตนล์เลยอะ


“ เออๆไปกลับ ”

ยูตะกับเตนล์เป็นนักเรียนต่างชาติ ย้ายมาเรียนที่นี่เลยต้องอยู่หอพักเรียน ซึ่งเตนล์เเละยูตะเป็นรูมเมทกัน




“ ฮืออออ ยูตะ พี่แทยงเขาไม่ชอบเตนล์อะ ฟืดดด ” เตนล์หยิบทิชชู่สั่งน้ำมูกแล้วก็พูดไปพร้อมกัน เฮ้ออ ไหนมึงบอกโอเคไง


“ เอ้าเมื่อกี้มึงบอกโอเค ” ตอนเเรกบอกโอเคพอกลับมาห้องมึงก็ร้องไห้หนักมากเลยนะ


“ ใช่ก็เมื่อกูยังโอเคแต่ตอนนี้กูขอร้องก่อน ฮือออออ ฟืดด พี่แทยงเขาไม่ชอบกู ไม่ใช่สิพี่เขาไม่ได้ชอบผู้ชาย ฟืดด ” เตนล์ยังคงฟูมฟายร้องไห้ต่อไป


“ เออๆร้องไห้ไปจะได้ลืมๆละจบๆไปซะ ” ยูตะที่พูดกับเพื่อนจอมบื้อแล้วหันกลับไปให้ความสนใจกับคอมพิวเตอร์ตรงหน้าต่อ




Facebook :

Lee Taeyong กำลังคบหากับ Kang Seulgi




“ เอ่อ..เตนล์มึงเห็นแล้วใช่ป่ะ ” ยูตะเอ่ยขึ้นถามเพื่อนในความเงียบหลังจากที่กำลังเลื่อนๆอยู่ในหน้าแรกของเฟสบุ๊คแล้วก็ต้องหยุดการเลื่อนต่อกับสถานะที่โผล่ขึ้นมาของใครบางคน ซึ่งคือพี่เเทยงที่เพื่อนของเขาชอบ


“ อือ เห็นแล้ว ” เตนล์เองก็กำลังเลื่อนจอโทรศัพท์อยู่เช่นกัน ทั้งๆที่ไม่ได้เข้ามาเล่นหลายวันแล้ว เพราะอะไรกันนะที่เขาเข้ามา แล้วก็เจอแจ็คพอตซะด้วยสิคงอยากให้เลิกชอบจริงๆสินะ ได้


“ โอเคนะ ” เตนล์เลิกร้องไห้สักพักแล้ว มันจะร้องอีกมั้ยล่ะเนี่ย


“ ยู มึงใช้ลำโพงมั้ย ขอยืมหน่อยสิกูอยากเปิดเพลงดังๆ ” เตนล์ที่ทำใจได้แล้ว(มั้ง) เอ่ยขอลำโพงกับเพื่อนเพื่อที่จะฟังเพลง เขาบอกว่าการเปิดเพลงเสียงดังๆทำให้ลืมเรื่องเครียดได้


“ ไม่ใช้ อ๊ะ เอาไป อย่าเปิดดังมากล่ะ ” ยูตะยื่นลำโพงให้กับเตนล์ก่อนที่จะหันกลับไปที่หน้าจอต่อ


ขอให้ความรักมีแต่ความสุขใจ ไม่ว่าสิ่งไหน เข้ากันหมดทุกอย่าง ~~~
ขอให้ความรักเขาและเธอไม่มีจืดจาง มีเขาเคียงข้างไม่มีความทุกข์ใด
ขอให้ความรักดียิ่งกว่าที่ฝัน ไม่มีเปลี่ยนผัน รักกันหมดหัวใจ~~~
ขอให้เธอนั้นได้คู่เคียงกันตลอดไป ถึงแม้ฉันยังไม่เปลี่ยนใจ
และรักได้เพียงแต่เธออยู่เหมือนเดิม ......
เลือกที่จะฟังเพลงนี้เพื่อ? ไม่ฟังใจนักเลงด้วยก็ดีแค่ไหนละ เตนล์ไม่ทำแค่ฟังนะ ร้องด้วย


“ ฟังเพลงไรวะ ” ยูตะที่ฟังๆไปรู้สึกไม่คุ้นสำเนียงเพลงสักเท่าไหร่


“ เพลงไทยน่ะ มึงไม่ต้องสนใจหรอก ”


“ มึงโอเคแล้วแน่นะ ” ทำไมมันดูเหมือนยังไม่โอเควะ ก็ดูสิเล่นร้องเพลงไปด้วยทำหน้าเศร้าไปด้วย อะไรของมัน


“ อืม โอเคแล้ว ” โอเคแล้วจริงๆนะ แต่ก็ขอฟังเพลงก่อนละกันนะ


~~~ ให้เธอได้กับเขาแล้วจงโชคดี ~~~


คืนนั้นเตนล์ยังคงเปิดเพลงและร้องด้วยเสียงแปดหลอดต่อไป