Notes

Słuchała tego wszystkiego z obojętnym wyrazem twarzy. Ktoś próbuje ją ewidentnie wkopać, być może komuś zalazła za skórę tak mocno że ten zdecydował się działać? Ale w tak bezsensowny sposób ?! Oczywistym było że Yerby wszystko zwali na nią, od pierwszej klasy miała z nią niezidentyfikowany problem... Ale żeby też Yvonne?
-Nie rozumiem czemu ta nagonka na mnie. Moje zainteresowanie elektroniką jest na poziomie fascynacji odcedzania makaronu. Zerowe. Lubię słuchać muzyki z radia, obejrzeć jakiś film i używam komputera tylko po to by ogarniać zadania domowe. To wszystko. Yerby... Znaczy, Pani Yerby ma ze mną problem od zawsze. A czemu dzieje się to akurat przy mnie? Chciałabym sama wiedzieć - wyjasnila wzruszając ramionami.

Rush zignorował batalię, która zresztą rozegrała się dosłownie za jego plecami. Wysłuchał wyjaśnień. Zdecydowanie go nie przekonały, ale nic nie powiedział, tylko zacisnął usta i niczym mim wykrzywił je w wyrazie smutku.
- Yvonne, Yvonne, dlaczego nie jesteś ze mną szczera? Myślisz, że agenci federalni nie mają nic do roboty, tylko wypominać kłamstewka uczennicom liceum?
Oho, czyli Garnitur faktycznie pracował dla rządu. A już była szansa, że to po prostu wyjątkowo upierdliwy serwisant z tej strasznie hałaśliwej firemki z Kaliforni. Jak im tam było? Pear? Peach? Logogram na monitorze komputera. Pasiaste jabłko. No jasne, Apple.
- Yvonne? Jesteś ze mną? - Spytał urzędas, stojąc tuż obok - Więcej skupienia, mniej odpływania w obłoki. Mogłabyś przytrzymać?
I bez dalszych wyjaśnień wepchnął w dłoń jakiś kabelek. Czerwony wężyk wił się od dłoni, w powietrzu, na blacie biurka, wreszcie prowadząc do wnętrza rozłożonej na nim aktówki, w której coś właśnie piszczało i furczało. Nastolatką nie przejmował się teraz ani trochę. Bardziej skupiony był odwijaniem coraz dłuższego paska papieru, przypominającego trochę ten z kasy w sklepie. W zasadzie to całkiem wyglądał jak paragon. W końcu piszczenie i furczenie ustało, a Garnitur najwyraźniej nie był specjalnie zachwycony tym, co wyczytał na swoim wydruku. Papier starannie oderwał, złożył i schował do swojej własnej teczki.
- Nie bolało, prawda? - Spytał, uśmiechając się przy tym jak pielęgniarz do małego dziecka podczas pobierania krwi - Chciałbym, żebyś mi jeszcze odpowiedziała na jedno pytanie.
Odwrócił teczkę tak, by było widać jej wnętrze. W środku, poza kilkoma tekturowymi teczkami z geometrycznym logo nakładających się prostokątów, czymś, co wyglądało jak przenośna kasa sklepowa oraz dwoma długopisami leżało jeszcze malutkie, tranzystorowe radio. Rush podkręcił głośność, tak, że szum braku sygnału wypełnił pomieszczenie.
- Dlaczego mały Jimbo nie łapie sygnału?
Poklepał palcem tranzystor tak, by było widać napis z nazwą modelu. Jimbo. Stary hipis na usługach rządu, nazywający swoje radio po imieniu. Co jeszcze dziś się przytrafi? Garnitur przesunął palcem po gałce skali, powoli zmieniając częstotliwość. Nic, tylko szum. Nawet tam, gdzie już dawno powinny złapać wszystkie znane stacje.
- To działa zawsze, czy tylko wtedy, gdy jesteś zdenerwowana?
Wypalił prosto z mostu, a jasne, niebieskie oczy zaczęły nagle niezwykle natarczywie się wpatrywać, jakby chcąc empirycznie sprawdzić, czy większa presja na dziewczynie zwiększy natężenie zakłóceń radia.