Notes

Sabah kalktın. Aynaya bakma gereksinimi duymadın. Ama yüzünü yıkaman gerekti. Lavaboda zoraki bir bakışla kendine denk geldin. Sen oradaydın, ayna camının yüzeyinde sana ait çizgiler belirmişti. Bir kaç saniye algısız bakışlarını savurdun durdun kendi kendine.. Yorucuydu yaşamak, evet. Ama yine de bu sabah kalktın. Lavaboya gittin. Aynaya baktın! Oysa aynaya bakma gereksinimi duymamıştın. Sadece bir an için kendinle denk geldin. Sararmış tenin ve uykusuzluğunun şahidi gözlerinle sen oradaydın. Günün neler getireceğini bilmeden kalktın.
Umudun yoktu. Umudun olsa her seferinde aynanın orada olduğunu bilerek aynaya yönelir, kendini görür ve birazdan her şey değişebileceğine inancın olurdu. Ama inancın yoktu, haliyle umudun da.. Merdivenlerden hızlıca indin. Minibüs beklediğin süre zarfında gelmedi. Geç kalacaktın. Yüzmetre ilerideki Taksi durağına yöneldin. Aklında hiçbir şey yoktu. Günün ne getireceğini bilmiyordun. Günün bir şey getirmesi için beklentinde yoktu. Sadece yaşadığını söylüyordun, nefes alıyordun, sabahları kahve içiyor, büfeden bir paket sigaranı alıp merhaba dememek için gazete satan çocuğa her sabah hiç okumadığın gazeteler alıp duruyordun. Taksiye bindin. Gideceğin yeri naif bir ses tonuyla tarif ettin. Taksici lafı açmak için "Günaydın, umarım iyi bir gün olur." Diyerek başladı. Sense tüm isteksizliğinle alelade bir "Günaydın" diyerek güzergah boyunca yoldan bir an olsun gözünü ayırmadın ve konuşmadın. Peki neden bu kadar suskundun ?

Ofise geldiğinde o gün için incelemen gereken tüm dosyalar çoktan masanın üzerine bırakılmıştı. Son derece hissiz halinle herkese selam verdin. Onlarda sana aynı hissizlikle karşılık verdi. Bir kişi hariç. Asistanın selin hanım önce gerçekten bir gülümsedi. Sonra "Merhaba Burak bey. Bugün de çok bitkinsiniz. Keşke kendinize biraz dikkat etseniz." diye ekledi.
Tüm bu konuşulanları duyduğun halde ağzından çıkan tek kelime "Kahve" oldu. Masaya oturduğunda ilk dosyayı henüz incelemeden kahve gelmişti. Çok yoğun bir gün olacağını o an anladın. Yuvarlak çerçeveli gözlüğünü gözünden çıkartıp kafanı sıvazlamaya başladın. Ne olduğunu bilmediğin bir keder akıyordu ruhundan. İçindeki bu sıkıntı, bu tatminsizlik duygusu, bu insanlara karşı olan isteksiz ve samimiyetsizlik nereden geliyordu. Hiçbir fikrin yoktu ama önemsemiyordun da.. Sadece mutsuzluğundan dem vurup duruyordun. O masada o kadar dosya olmamalıydı mesela. Sonra Seher öyle birden çekip gitmemeliydi. Sahi Seher öyle birden bire mi gitmişti ? BilmiSyordun.
Neyin nasıl olduğunu anlayamamıştın hâlâ. Sadece akşamları bir kaç kadeh rakı içmeye başlamış, çok sevdiğin mavi'yi, denizi, şiirleri, Tarık Tufan kitaplarını unutmuştun artık. Sana ne olmuştu, Sen kendine ne yapmıştın böyle ? Bilmiyordun..

Saat sekiz olduğunda inceyeceğin son beş dosya kalmıştı. Ofisteki diğer çalışanların çoktan mesaisi bitmiş. Fakat senin işin biraz uzamıştı. İşini seviyordun. Tüm gün boyunca önünde biriken CV'leri son derece titiz bir şekilde inceledin. İşi hakedene vermeliydin. Çünkü dünyada şüphesiz adalete inanıyordun. Ama hayat pek adil değildi. İnsanlarla adil dövüşmüyordu. Kimin neresine vuracağı hiç belli olmuyor ve şüphesiz vurduğunu tek hamlede devirip duruyordu. Sen de devrilmenin eşiğindeydin..