Notes

Uzun zamandır bir şeylerin ters gittiğini hissediyorum. Yaşadığımızı sandığımız bu hayatın gerçekliğinden hep şüphe ettim. Kendimi, anlamlandıramadığım bir oyunun parçası gibi hissediyorum. Kuralları benim yazmadığım fakat sonuçlarına katlandığım bir oyun bu. Bazen hayat akıp giderken durup gökyüzünü seyrediyorum. Oraya ulaşabilseydim şayet sadece bir resimden ibaret olduğunu kanıtlayabilirdim size.

Bu dünya bir simülasyon olabilir miydi? Bu fikirle ilgili birçok psikolog gezdim diyebilirim. Son psikoloğumla bu konuyu aylardır konuşuyorum. Verdiği ilaçlar, söylediği sözler.. Sanırım tek kurtuluş yolum intihar. Dediğine göre doğal ölümlerde kendi isteğinle simülasyonu terk etmediğin için yaratıcılarımız simülasyon dışını görmene izin vermezmiş. Bu fikir git gide bana mantıklı gelmeye başladı. Burayı değil gerçek dünyayı istiyorum.

Ben şimdi gidiyorum; belki asıl gerçekliğe dönüyorum, belki de hiçliğe. Hiçbir şey kesin değil. Tek bildiğim, artık buranın bana tahammül edilemez geldiği. Bu size son sözlerim, lütfen bir anlığına durup düşünün: “Gerçek” dediğimiz her şey gerçekten ne kadar gerçek? Belki de en büyük tuzak, cevapları kendimizde değil, oyunun kurucusunda aramaya çalışmak.

Ben o cevapları bulamadım. Bulmaya çalışırken de kendimi kaybettim. Huzur, umarım gideceğim yerde —eğer öyle bir yer varsa— en azından kendi varlığımı hissetmeme izin verir. Sizin de aklınıza bir gün “Bu sahne gerçekten bana mı ait?” diye bir soru düşerse, umarım benim kadar yalnız hissetmezsiniz.

Hoşça kalın. Simülasyonunuza devam edebilir ya da belki bir yolunu bulup gerçeğin ne olduğunu keşfedebilirsiniz. Ben artık burada olmayacağım.

İmza NPC.