Notes

Soğuk bir sonbahar günüydü. Yağmurla karışık rüzgar, taş binada bulduğu her türlü açıklıktan içeri girmeye çalışıyor, bu sırada da garip bir uğultu çıkarıyordu. Şöminede yanan odunlardan gelen çıtırtılarla birlikte rahatsız edici bir hava yaratıyordu.

Rüya görüyor olmalıyım...

Alhedras bir yatakta oturduğunu farketti. Etrafına bakınca mekan tanıdık geldi. Ceradhin kalesinde kendi odasında, kendi yatağındaydı.

Ayağa kalktı. Üzerinde kraliyet armasının -şaha kalkmış bir unicorn- işlenmiş olduğu sade bir tünik vardı. Kumaş iç gıcıklayıcı bir şekilde yumuşaktı. Rüyada bu denli gerçekçi hissetmek normal miydi?

Acaba öldüm mü? Ölünce böyle mi oluyor?

Diğer göçmüş savaşçılarla birlikte savaş anılarını anlatıp sonsuz ziyefetler çekeceğini ummuştu hep.

Kapıyı açıp koridora çıktı. Sadece birkaç meşale ile aydınlatıldığından koridor yer yer karanlıktı. Bazı seslerin yankıları duyuluyordu.

"İmparator'un emrinde savaştım ben! Asi ordularını yendim, haydut sığınaklarını yerle bir ettim!"

Bu sesi tanıyordu! Ve bu konuşmayı da hatırlıyordu! Ses devam etti.

"Koskoca orduları yönettim! Küçük bir krallığı neden yönetemeyecekmişim?"

İçinde bir sıkıntı baş gösterdi. Konuşmanın nereye varacağını biliyordu. Koridorda koşmaya başladı.

Ağabeyi Alhambro yıllarca imparator'un emrinde savaştıktan sonra evine dönmüştü. Ancak krallığın durumu hiç de iyi değildi. Alhambro durumdan kralı yani babasını sorumlu tutuyordu. İlk başta küçük tartışmalar oluyordu. Bazı konularda basit fikir ayrılıkları.

Daha sonra ise durum ciddileşti. Alhambro babasının artık tahttan inmesini istiyordu. Kendisi tahta geçecek ve Ceradhin'i tekrar eski günlerine döndürecekti.

Herşey o akşam olmuştu. O son tartışmada, Alhambro ile babasının arasında geçen ve Alhedras'ın hiçbir zaman ne konuşulduğunu öğrenemediği o gecede söylenecekler söylenmişti. Artık konuşmaların yersiz olduğunu anlayan Alhambro tartışmanın ardından krallığı terketmişti.

Alhedras'ın anıları hala canlıydı. Geçmişte de şimdi bu rüyada veya her ne ise onda olduğu gibi tartışmayı odasından duyup çıkmıştı. Ancak aşağı, salona indiğinde Alhambro çoktan gitmişti. Veda bile etmeden...

Adımlarını hızlandırdı. Merdivenleri atlaya atlaya indi. Bu kez Alhambro'ya yetişecekti. Bu kez babasının ne söylediğini duyacak, Alhambro'nun niye gittiğini öğrenecekti. Bu kez...

ALHEDRAS!

Alhedras gözlerini açtı, Nizar'ın yüzünü gördü. Üzerine eğilmiş adını sesleniyordu. Nerede ve hangi zamanda olduğunu anlamaya çalıştı. Başını henüz çevirecek kadar kendisinde değildi. Sadece gözlerini oynatarak etrafına baktı. Hemen yanında Culmarr'ın ölü bedeni vardı.

Culmarr!

Nerede olduğunu hatırlaması ile birlikte ne durumda olduğunu da anlayıverdi. Zira tüm vücudu gönderebileceği her çeşit ağrıyı beynine gönderiyordu. Nizar kendisini kaldırmaya çalışırken tekrar bayıldı.

*****

Ertesi sabah uyandığında kendisini daha iyi hissediyordu. Ancak hala nefes alırken göğsü ağrıyordu. Kaburgalarından bir veya birkaçının kırılıp kırılmadığını merak etti. Ancak göğsünü yokladığında sargı olmadığını gördü.

Büyükçe bir odada, geniş bir yatakta yatıyordu. Culmarr'ın odası olsa gerekti. Yatakta doğrulmaya çalıştı.

"Yavaş ol çocuk."

O sırada içeri giren Katrin'di. "Oldukça hırpalanmışsın, neyseki kırık çatlak filan yok. Birkaç gün dinlen hiçbirşeyin kalmaz." Alhedras'ın yanına gelip ayağa kalkmasına yardım etti.

"Herkes iyi mi?" diye sordu Alhedras. "Nasıl bitti? yani kuşatmayı diyorum..."

"Detayları Lezalit'ten alabilirsin." diye cevapladı Katrin. "Ayağa kalkabildiğine göre seninle görüşebilir. Sadece şunu söyleyeyim, kuşatmadan daha ciddi sorunlarımız var."

"Nedir?" diye sordu Alhedras ancak Katrin cevaplamadı.

"Kendi gözlerinle görsen daha iyi olur. Bana yaslan, surlara çıkmamız gerekiyor."

İç kaleden çıkıp avluyu geçerek surlara çıkan kuleyi tırmandılar. Yol boyunca askerler ve şövelyeler ile karşılaştırlar. Kimi selam verdi -daha eğitimli ve düzenli olan şövalyelerdi bunlar- kimi de - henüz acemi olanlar- tezahurat yaptı. Ancak dostlarından hiçbirini görememişti henüz. Başlarına birşey gelip gelmediğini merak etti.

Surlara çıktıklarında Lezalit ve Artimenner'in orada olduğunu gördüler. Dostlarını kanlı canlı görünce Alhedras biraz olsun rahatladı.

"İyi olduğuna sevindim dostum" dedi Lezalit, Alhedras'a sarılırken. "Ancak bir sonraki sefere böyle çılgınca bir plana izin vermeyeceğim."

Alhedras gülerek "Bu benim değil Artimenner'in planıydı" diye cevapladı. "Girişi bulan oydu."

"Senin de gireceğini bilseydim açmazdım o deliği" diye homurdandı Artimenner. "Ben Nord'ları gönderirsin sanmıştım. Sonuçta hepimizin neredeyse bir yıllık maaşlarını aldılar. Dinarları haketmeleri lazım."

"Nizar nerede?" diye sordu Alhedras. "Sanırım ona bir borcum var."

"Ahh Nizar'ı bilirsin" diye arkadan cevapladı Katrin. "Muhtemelen birkaç kıza seni nasıl kurtardığını bire bin katarak anlatıyordur şimdi. Birkaç güne kadar öfkeli bir baba veya ağabey tarafından kovalanınca ortaya çıkar merak etme."

"Peki ya diğerleri?" diye tekrar sordu Alhedras. "Herkes iyi mi? Sizden başka kimseyi göremedim."

"Merak etme herkes iyi" dedi Lezalit. "Ancak ciddi bir problemle karşı karşıyayız. Gel," dedi surlara yaklaşarak "aşağı baksan iyi olur."

Alhedras surlara yanaşarak yüksek duvardan aşağıya baktı. Aşağıda büyük beyaz bir çadır vardı ve hemen arkasında da büyük bir ordugah kurulmuştu!

Çadırda Svadya sancağı dalgalanıyordu...