Notes

نزدیک به ۱۵ دقیقه می‌شد که از اون انتظارات تخمی می‌کشیدم، واسه این‌که منتظر تاکسی بودم و این مسیر کثیفِ شهرک شهریار رو باید طی می‌کردم تا به فلکه مدرس برسم. یه ماشین شخصی گیرم اومد. همون لحظه‌ی اول که سوار ماشین شدم استایل همسرِ راننده‌هه (می‌شد تشخیص داد که زنُ شوهرن) اصلاً به مزاقم خوش نیومد. چهره‌ی راننده رو هم اصلاً نمی‌تونستم تشخیص بدم. شاید آخر این چفنگیاتم بفهمید که چرا نمی‌تونستم قیافه‌ها رو خوب آنالایز کنم. فقط می‌دونستم که ماشین بوی خاصی میده که بیشتر منُ یاد باغ رضوان می‌ندازه. سردرد داشتم از احساسات و خیالاتی که تو ماشین بهم دست می‌داد. زن‌ از آینه‌ی جلویی بهم نگاه می‌کرد و این باعث می‌شد که بیشتر به استرس‌م افزوده بشه. داشتم به فلکه مدرس نزدیک می‌شدیم که به راننده گفتم حساب‌مون چند می‌شه آغا! گفت: ۲۰۰ تومن پسرم. همون لحظه دیدم که زن‌ش یه سُقُلمه‌ بهش زد و گفت که ازش ۵۰۰ تومن بگیر، تاکسی گیرش نمی‌اومد. باز مَرده گفت ۲۰۰ تومن. همه‌ی پولی که تو جیب‌م بود ۳۰۰ تومن می‌شد، بهش دادم و موقع پیاده شدن از طریق تلپاتی به مَرده یه بوس فرستادم که این باعث شد تو دل‌ش جا بگیرم. :) اشک از چشماش سرازیر شد. ماشین حرکت کرد. شیشه‌ی ماشینُ پائین زد و سه تا ۱۰۰ تومنی که بهش داده بودم، مچاله کرد از ماشین‌ش بیرون انداخت. یکی داشت به سمت همون ۳۰۰ تومنیِ مچاله‌شده سینه‌خیز می‌رفت. جهت باد پولُ به سمت من کشوند. خم شدم پولُ بردارم که یارو سینه‌خیزه بهم گفت چرا راننده‌هه چنین کرد؟ نخواستم بهش بگم که همه‌ی این عن‌بازی‌ها به خاطر چشمک و بوسه‌ای بود که طریق تلپاتی صورت گرفت! :) همون لحظه از خواب پریدم و دونستم که چرا نمی‌تونستم قیافه‌ها رو تشخیص بدم.