Notes

Bugün 17 Mayıs.. Yani senin doğum günün..
Mesaj atmamak için yine kendimi nasıl tuttum bilemezsin. Ben de madem sana atamıyorum yazıyim bari, içimi dökerim belki dedim. Bilmem anlatabildim mi ama cidden zor duruyorum.
Biliyor musun? Doğum gününü öğrendiğimden beri hep aklımda farklı farklı doğum gününü kutlamak için değişik değişik şeyler geçiyordu, düşünüyodum hep ne yapsam Kaan mutlu olur diye.. Ama işte kısmet değilmiş. Büyük ihtimal doğum gününü kutlamıyosundur zaten, ben de sevmem çok ama değer verdiğin birilerinden mesaj almak, seni hatırlıyor oluşu güzel bunlar, seni ne kadar önemsediğini gösterir birazcıkcık da.
Evet iradesizim, iradesizmişim senden önce hiç böyle olduğumu düşünmezdim ama gördüm ki karşımda değer verdiğim, güven verdiğim birileri oldukça dayanamıyorum, kırılacağımı, üzüleceğimi bile bile, tekrar tekrar geliyorum, deniyorum, vazgeçmiyorum.

Vazgeçmek demişken en son vazgeç demiştin son konuşmamızda, o konuşmayı yapmamış sayıyorum, hatırlamıyorum bile, konuşurken saçmalamış olabilirim de çünkü ne yazdığımın bile farkında değildim, tam konuşurken kötü bir yerde anneme yakalanmıştım da o yüzden. Konuşmayı hemen bitirmek istemiştim ki zaten sen de hiç hiç konuşmak istemiyordun.. Hatırlamasam da kendi dediklerimi senin dediklerini gayet net hatırlıyorum, çok kırıldığımdan heralde.. Bir de o sözleri söyleyip ağlıyor musun diye sorman yok mu.., deli ediyor beni..
Ne demiştin? Seni sevmiyorum, seninle konuşmak istemiyorum. Evet tam olarak bunları dedin. Benim tanıdığım, güvendiğim Kaan kuramazdı o cümleleri, onları yazabiliyor oluşuna bile şaşırdım. Belki inanabilirdim de ama konuşmanın başında tam tersini söylemiştin çoktan..Ki vazgeç dediğinde vazgeçmeyeceğimi de söylemiştim sana..

Şimdi gelelim neden o sözlerine inanmadığıma, neden vazgeçmediğime, vazgeçmemek derken tabiki kader meselesi onun önüne hiçkimse geçemez. Benim direnişim umudumuz var olduğu içindi.. Hem kader diyip de bırakmak da olmuyor.. Neydi? " Kader gayrete aşıktır" Güzel söz. Bir de ne vardı.." Her hayale dua, her nasibe çaba gerek" İşte bu cümleler bile yeter benim vazgeçmemem için..
Ama tabiki asıl vazgeçmeyişim, sana, bize olan güvenimden, ya sen bana neler neler dediğini biliyor musun, o sözleri söyleyebilen bir insan vazgeçemez ki, ben mi çok saf kanmışım inanmışım, yoksa sen cidden güzel mi oynadın? Bunu çok düşündüm aslında. Sana her senin söylediğin güzel bir lafı desem, verdiğin sözü hatırlatsam dengesizim diyip sıyrıldın işin içinden.. Ben de evet kabul ediyorum dengesizsin dedim, koyduk noktayı. Kapandı konu.
Sana biraz hatırlatma yapayım mı ? Sadece bir iki tanecik sözün.
En başlarda "onum dedin bana" onumsun dedin, bırakmam dedin, bir teklif de yapmıştın üstüne hatırlıyor musun sadece dünyada değil, ahirette de yanımda olmaya var mısın diye?
Sonra bana " hayatımdaki en değerli iki kadından birisin" dedin. Biri annen, biri ben. Ben de itiraz etmiştim önce Nisa var diye.. Bunu senden duyunca neler hissettim bir fikrin var mı? Yok. Olsaydı ya şu an böyle olamazdık ya da sen o sözü söyleyemezdin. Bir keresinde babamdan laf açılınca kayınbabam demiştin, çok gülmüştüm. Daha neler neler var sen de benim kadar iyi biliyosun söylediklerini.. Ama sadece şu saydıklarım için bile değmez miymiş?

Ben bir kere cidden gerçekten vazgeçmiştim bizden. Ama sonra ne oldu? Dönen sen oldun. Hatırlıyor musun? Özür dilemiştin aramızdan iki-üç hafta geçmesine rağmen..Sonra tekrar başladık konuşmaya.. Çünkü sen bana geldiğinde hep affediyodum, ama ben sana geldiğimde hep kırılarak ayrılıyormuşum..
Sonuç olarak son konuşmamızdaki sözlerine hala inanmıyorum. İnanmak istemiyorum belki.
Belki şu an aklının ucundan bile geçmiyorum, çoktan unuttun, belki başka "birileriyle" konuşuyorsun. Neyse geçeyim burayı.


Biz nasıl başladık? İlk adımı atan sen. Bambaşka amaçlarla konuşmaya başlayan biz. Arkadaş olarak sana çok çok güvenen ve seven ben, sonra duygularımızı fark edişimiz.. Hıh duygular demişken, senin hissettiklerin sadece nefsine yenildiğin için miydi bunu da düşündüm, payı çok olsa da tamamen nefsinle ilgili olmadığını düşünüyorum. Nefsine yenileceğin dışarda o kadar kız varken, benle konuşman, benim isteklerimi yapmam, eğer gerçek hissettiklerinse sevgin sadece nefsinin oyunu olamaz. Belki bir-iki hafta hadi diyelim ama 6-7 ay çok uzun, olamaz. Sen de vazgeçmek için, unutmak için böyle bir kılıf bulmuş olabilirsin kendine. Kendimden biliyorum çok şey denedim.

Bir de tabi asıl en önemli olan kısım var ki, İslam. Ne zaman konuşmak istemesen bana islamla ilgili bir nedenle geldin. Çünkü biliyordun ki konumuz din olunca, elim kolum bağlanıyor. Sana karşı gelemiyorum, savunamıyorum.Hep böyle oldu. Bana tesettürü bahane ettin, tesettür olmadan olmaz dedin, ben bunu düşünerek kaç gece kendimi yedim. Düşündüm, üzüldüm, ağladım. İlerde büyük ihtimal olsa da bilemem dedim, Kaanı kandıramam, bekletemem dedim.Yine bi yazı yazmıştım sana kısa. Sonra bitti konuşma. Peki sonra noldu? Yine geldin, tesettür değildi aslında sorun dedin. Ben ne yaptım affettim tabiki hem de vazgeçmişken çünkü beni ne kadar sevdiğinden ve unutamadığından bahsetmiştin.

Bunları bizim kısaca, çok kısaca, özetimiz.. Daha hafızamda neler neler var. Yarıyıl tatili, güzel sözlerimiz, şiiriler, hayaller... Anlatsam kitap yazarım heralde.

Geldim şimdi bana, bana demiştin ki kendimden soğutmak için bazen bişeyler diyorum sana, sanki bilmiyodun ne dersen de öyle bişey olmayacağını.. Ama ben de bir ara denemiştim o soğutma kısmını ama anladım ki saçmaymış, akışına bırakmak lazımmış..
Bana hep diyodun bana engel olmuyosun, ama fark etmesen de çok kısıtlamıştım konuşmalarımızı hayalleri engelleyen ben, sen şiirler, güzel güzel hitaplar kullandıkça ortamı bozan ben, konularımızı daraltan ben. Biliyorum sen de kendinle çok savaş halindeydina ama inan ben de öyleydim. Sorguluyordum sürekli ben ne yapıyorum, bu sözlere nasıl izin veriyorum, bu hayallere nasıl izin veriyorum, alışık olmadığım şeylerdi biliyosun.
Sonuçta ilk defa duygularında samimi olduğunu düşündüğüm biri vardı karşımda ve ben ona çok güveniyor, çok çok değer veriyordum.
Ben kendime bir erkek arkadaş aramıyodum ki, öyle olsa tekliflerden birini kabul ederdim, ki zaten öyle bir fikre karşı olduğumu biliyordun. Zaten sıkıntılı zamanlar geçiyordum. Bir yandan kan değerlerimdeki bozukluklar, bir yandan sınav, bir yandan arkadaşlar, bir yandan aklımdaki sorgulamalar.. Ama çok şükür varmışlar.. Ve diğer yandan sen. Çok iyi geliyordun, insanın kendini tanımayan birine her şeyiyle anlatabilmesi, hem de sorunlarına çözüm getiriyor olabilmesi.. Sonra bir baktık birbirini hiç tanımayan biz, birbirini çok çok iyi anlayan, tüm sıkıntılarını paylaşabilecek, konuşabilecek, düşüncelerini bile okuyabilecek "biz" haline gelmiş.
Bunları herkes yaşayamaz Kaan. Ben hiçbir zaman bu da tesadüf demedim. Rabbim bizi bir vesileyle tanıştırdıysa bir anlamı olmalı diye düşündüm hep. Çünkü hiçbir zaman kötü bişey yaptığımızı düşünmedim. Tam tersine birbirimizi düşünüyoduk çok hem de..

Peki bunları neden anlattım ? Çünkü mesajı attığımda bana sevgimi karıştırdığıma dair bir şey söyledin. O zaman çok kırıldım, azcık bile mi inanmamış bize, sevgimi karıştırdığımı düşündürecek ne yaptım diye düşündüm. Soruyorum sana, gerçekten sevmeyen bir kız şu yaptıklarımı yapar mı? Uğraşır mı bu kadar? Ben inanmadığım şey uğruna savaş vermem. Kendimden emin olmadan da adım atmam. Heleki karşımda beni kıracağını, üzecek şeyler söyleyeceğini bildiğim biri için hiç hiç yapmam. Umarım anlatabilmişimdir verdiğim değerin gerçekliğini.

Yine söylüyorum ki vazgeçmeyi denedim ben, senin için.Mesajı atana kadar. Mesajı gerçekten de rüyamda gördüğüm için atmıştım. İyi olup olmadığını merak ettiğimden. Çünkü tam aklıma daha az geliyorken birde rüyamda görmeye başlamam biraz korkuttu beni, ki daha önce hiç görmediğim için tuhaf geldi tabi. Bir de kötüydü, uyumak istemiyordum gerçekten. Ama mesaj attıktan sonda bir daha görmedim. Sanırım merak ettiğim içindi.