Notes

Bugün 17 Mayıs.. Yani senin doğum günün..
Mesaj atmamak için yine kendimi nasıl tuttum bilemezsin. Ben de madem sana atamıyorum yazıyim bari, içimi dökerim belki dedim. Bilmem anlatabildim mi ama cidden zor duruyorum.
Biliyor musun? Doğum gününü öğrendiğimden beri hep aklımda farklı farklı doğum gününü kutlamak için değişik değişik şeyler geçiyordu, düşünüyodum hep ne yapsam Kaan mutlu olur diye.. Ama işte kısmet değilmiş. Büyük ihtimal doğum gününü kutlamıyosundur zaten, ben de sevmem çok ama değer verdiğin birilerinden mesaj almak, seni hatırlıyor oluşu güzel bunlar, seni ne kadar önemsediğini gösterir birazcıkcık da.
Evet iradesizim, iradesizmişim senden önce hiç böyle olduğumu düşünmezdim ama gördüm ki karşımda değer verdiğim, güven verdiğim birileri oldukça dayanamıyorum, kırılacağımı, üzüleceğimi bile bile, tekrar tekrar geliyorum, deniyorum, vazgeçmiyorum.

Vazgeçmek demişken en son vazgeç demiştin son konuşmamızda, o konuşmayı yapmamış sayıyorum, hatırlamıyorum bile, konuşurken saçmalamış olabilirim de çünkü ne yazdığımın bile farkında değildim, tam konuşurken kötü bir yerde anneme yakalanmıştım da o yüzden. Konuşmayı hemen bitirmek istemiştim ki zaten sen de hiç hiç konuşmak istemiyordun.. Hatırlamasam da kendi dediklerimi senin dediklerini gayet net hatırlıyorum, çok kırıldığımdan heralde.. Bir de o sözleri söyleyip ağlıyor musun diye sorman yok mu.., deli ediyor beni..
Ne demiştin? Seni sevmiyorum, seninle konuşmak istemiyorum. Evet tam olarak bunları dedin. Benim tanıdığım, güvendiğim Kaan kuramazdı o cümleleri, onları yazabiliyor oluşuna bile şaşırdım. Belki inanabilirdim de ama konuşmanın başında tam tersini söylemiştin çoktan..Ki vazgeç dediğinde vazgeçmeyeceğimi de söylemiştim sana..

Şimdi gelelim neden o sözlerine inanmadığıma, neden vazgeçmediğime, vazgeçmemek derken tabiki kader meselesi onun önüne hiçkimse geçemez. Benim direnişim umudumuz var olduğu içindi.. Hem kader diyip de bırakmak da olmuyor.. Neydi? " Kader gayrete aşıktır" Güzel söz. Bir de ne vardı.." Her hayale dua, her nasibe çaba gerek" İşte bu cümleler bile yeter benim vazgeçmemem için..
Ama tabiki asıl vazgeçmeyişim, sana, bize olan güvenimden, ya sen bana neler neler dediğini biliyor musun, o sözleri söyleyebilen bir insan vazgeçemez ki, ben mi çok saf kanmışım inanmışım, yoksa sen cidden güzel mi oynadın? Bunu çok düşündüm aslında. Sana her senin söylediğin güzel bir lafı desem, verdiğin sözü hatırlatsam dengesizim diyip sıyrıldın işin içinden.. Ben de evet kabul ediyorum dengesizsin dedim, koyduk noktayı. Kapandı konu.
Sana biraz hatırlatma yapayım mı ? Sadece bir iki tanecik sözün.
En başlarda "onum dedin bana" onumsun dedin, bırakmam dedin, bir teklif de yapmıştın üstüne hatırlıyor musun sadece dünyada değil, ahirette de yanımda olmaya var mısın diye?
Sonra bana " hayatımdaki en değerli iki kadından birisin" dedin. Biri annen, biri ben.