Notes

Bu sabah farkına varıyorum ki insanın temas ettiği her şey bir gün bitiyor. Oysa bana sonsuz gibi gelirdi. İlk dondurmamı yediğim gün hayatım boyunca dondurma yiyebilirim diye düşünmüştüm. İlk bisikletime bindiğim zaman günlerce bisiklet sürüp duracaktım. Arkadaşlarımla her gün monopoly, saklanbaç oynayacak ip atlayacaktık. Ama bugün anlıyorum ki bir şeyler hayatımızda oluyor ve o an verdiği mutluluk hissini bir daha hiçbir zaman bulamıyorsun. Hayat da sanırım bu yüzden bize acı geliyor. Bir kere güldük ve bitti.
Şimdi yaşadığımız her günde o ilk gülümseyişimizi arıyoruz. Oysa ne çabuk unutuyoruz dünyaya bir insan taslağı olarak doğduğumuz andan itibaren yalnız olduğumuzu. Yalnızız ve gökyüzümüzde yeterince yıldız yok. İnandığımız şeyler var sadece, bir gün mutlu olacağımıza inanıyoruz. Çünkü umut denen bir kelimemiz var. Yani sözlük anlamıyla olması beklenen şeylerimiz var. Mesela pazar günü pikniğe gidecektik havanın güneşli olmasını, iddia oynamıştık en az 3 maç tutar diye, birini seviyorduk gözlerine bakınca hemen anlamasını bekliyorduk. Oysa ne hava güneşliydi ne kupon tuttu ne de gözlerine bakabildik. Ama hayat bee!


Kemal Sunal bir filminde "Hiçbir şey güzel olmayacak ama yaşıyorum ulan ben, bundan daha güzel şey mi var… ?" diyerek gülümsü de çok karanlık. Ağladığında hiçbir şekelemenin susturamayacağı çocuklar ve ne gariptir ki kar yağmasına sevinemeyen insanlar var.
Ki onlar soğuktan donarlar. Biz ise tüm yetinmezliğimizle buradayız ve sürekli umut ediyoruz. Elbette umudumuz olacak, olmalı! Çünkü varamayacağın mesafeye koşmazsın.
Olmasını beklediğin bir şey olmazsa yaşamak tarafı ağır basmaz, en ufak taşa takılıp en ağır şekilde yaralanırsın.
Bu yüzden hayatın boyunca bir soru sorarsın. -Yok mu güneşi bu yolların ?- Ve yok dediğin anda hayatın biter. Ama ne olur bitmesin. Sen hep var de, umut et!
Bak güneş batıyor ama Hayat bee!