Notes

Bu nasıl dünya ya hu !
Bakın berbat haldeyiz. Herbirimiz tutunacak bir dal arıyoruz fakat zalimler tüm ağaçları kesimişler. Kanıyoruz ya hu görmüyor musunuz ?
Limonata masada duruyor öylece ama ben bir yudum bile almadım. Her şey sürekli tekrar ediyor. Hep aynı tantana. Sürekli bir yerlerden kırılıyoruz.
Değişen tek şey farklı noktalardan olması. Yoruldum. Olan ve olmayan her şeyden yoruldum. Çünkü artık aynı adımlarla hep aynı yere varıyorum.
Bıktım. Anlıyor musunuz ?
"Mutluluk", "Huzur", "Aşk" ya da başka bir kelime. İnsanlar sürekli farklı cümlelerle aynı şeyi istiyorlar. Ama hep kişisel tatminler, kişilsel hazlar.
Bir mutluluk çemberimiz var herbirimizin. Yaşamak istediğimiz her haz, tatmin duyduğumuz her olay, insan ve obje o çemberin içinde var.
Ama dışında kalan her insan ve obje 'öteki' ve 'alakasız'. Çemberlerimizin kesiştiği bazı insanlar var. Onlara ilgi duyuyoruz. Yakınımızda olmalarını istiyoruz. Ama Eğer biz çemberin içindeysek o an hiçbir kesişim göstermeyen, dışarıda kalan birini çembere dahil etmek amacını gütmüyoruz. Sadece çember bizim.

Dünya neden bize yumruk atmayı öğretti ? Neden bu kadar güçsüzüm Ve yumruk atacak kadar güçlü ?
Evet. Güçsüzüm ve bir o kadar da güçlü. Yumruğuma yön verecek akıl ve güce sahibim ama bir insanı çemberime dahil edemeyecek kadar da aciz ve güçsüzüm.
Evet, yapamam ben bunu. Ağlayan bir çocuğun gülmesini sağlayamam. Kanayan yerinizi tamir edemem ben. Ama kanatabilirim bak. İsteyerek de yapmam hemde.