Notes

Yine uyanmak zor oldu bugün. Yatağımdan ayrılamadım bir süre. Hatta okula gelmemeyi bile düşündüm bir süre. Ama tüm bu düşünceleri bir anda sildim attım kafamdan. SEN !
Sen okuldayken benim uyumam olur mu ? Tabi ki olmazdı. Canlı canlı görmek varken o cennet gibi gülüşü, seni rüyalarıma hapsetmek büyük aptallık olurdu. Hemen kalktım ve okula geldim. Gözlerim seni aradı önce. Gördüm. Seni gördüm ve o saniyeden sonra her gün olduğu gibi kendimi diğerlerinden soyutladım. Diğerlerinden kastım sadece diğer insanlar değil. Sen hariç her şeyden. Hatta acıkmak, susamak, yorulmak gibi insani faaliyetlerde dahil. Seni görünce tüm hislerimi kaybediyorum ben. Sadece kalbimi hissediyorum. Dünya benim için böyle işte. Sen ve diğer her şey. İlk ders elektrikti ama kim takar. Fazla ders işleyen olmuyor artık. İşlense de ben ders yerine seni işliyorum. Gözlerini, gülüşünü her gün tekrar tekrar işliyorum kalbime, beynime. Görev edindim kendime bunları yazmayı. Eksik hissederim yazmazsam. Ha unutmadan bugünkü seminerde o gülüşün yok muydu yine beni benden aldı. Öğle arasında yine bulamadım kendimde o cesareti gelemedim yanına uzaktan izleyebildim sadece. Öğlenden sonra yine bir bahane buldum kendime seni görmek için derhal atölyeye geldim. Sen varsan eğer ( yanımda olmasan da aklımda ve kalbimde ) başka kimseye ihtiyacım yok ki. Yine teşekkürler bugünde yalnız bırakmadığın için, en azından hiç ayrılmadığın için sol yanımdan. Yarın yine sana uyanmak dileğiyle hoşçakal...