Notes

Ön sağ koltuktayım. Ehliyetim olmadığı için hep sağ koltuk prensesi oldum. Hava beni fena bayıyor araba da simsiyah deli gibi güneşten sıcağı çekiyor içeride erimiş dondurma gibi oluyorum. Gözlerimi kısarak gökyüzüne bakıyorum. Güneş, adeta intikam alırcasına tepede asılı duruyor, gölge namına hiçbir şey bırakmamış. Şoför koltuğunda arkadaşım Burak oturuyor, güneş gözlüklerini takmış aracı kullanmaya hazır. Sıcak yüzünden, arabaya biner binmez klimayı sonuna kadar açıyorum. Ama pek bir faydası olmuyor, aracın içi sanki bir fırın gibi. Koltuklara oturduğumuzda kumaş kaplamanın ısısı bacaklarımı yakıyor, sanki cehennem azabı gibi.

Burak motoru çalıştırıyor. Radyo açılsa da sanki sesler sıcak hava tarafından yutuluyor. Boğaziçi Köprüsü’nü geçerken camdan dışarı bakıyorum, İstanbul’u arkamızda bırakıyoruz.

Trafik, beklediğimiz kadar sıkışık değil ama asfaltın sıcağı havaya yükselip hafif bir titreme oluşturuyor. Araçların kaportalarından yansıyan güneş ışığı, gözlerimizi kamaştırıyor. Gözlerim kamaşınca numaralı gözlüklerimin önüne güneş gözlüğü parçasını takmayı unuttuğumu fark ediyorum. Takmak için gözlük kutusundan güneş gözlüğü parçasını çıkartıyorum. Klimayı biraz daha açıyorum ama nafile, arabanın içi hâlâ bir sauna.

Gebze’yi geçerken Burak araçtaki telefon tutucudaki telefonda navigasyona bakıyor.
"İzmit’e kadar 45 dakika var, sonra Bolu Tüneli’ne doğru devam ederiz."

Başımı sallayıp yola odaklanıyorum. Önümüzde uzun bir yol var.

İzmit’e yaklaştığımızda benzin ibresi yarıyı geçmiş oluyor. Bir mola vermek iyi fikir gibi görünüyor. İzmit Körfezi’nin kenarındaki bir dinlenme tesisine çekiyoruz. Arabadan iner inmez asfaltın sıcaklığı ayakkabılarımı bile ısıtıyor. Gölgede bir masa bulup oturuyoruz.

Burak, soğuk iki şişe suyu alıp kafasından aşağıya döküyor.
"Valla şurada buz kovası olsa düşünmeden içine atlarım." diyor gülerek.

Gözlerimi kapatıp birkaç dakika derin nefes alıyorum. Gölgede bile hava ağır ama en azından rüzgar hafifçe yüzümü okşuyor. Birer şişe su içip dondurmalarımızı yedikten sonra tekrar yola çıkıyoruz.

Saat öğleden sonrayı bulduğunda Bolu Dağı’na doğru tırmanıyoruz. Yolun eğimi arttıkça hava da değişiyor. Sıcak hâlâ etkili, ama rüzgar biraz serinlemiş gibi. Bunu farkedince klimayı kapatıp camları açıyoruz, aracın içi bir anda püfür püfür oluyor. Etrafımızda artık sadece yemyeşil ağaçlar var, şehirlerin boğucu havası yerini dağ esintisine bırakıyor. Bu durum ikimizi de keyiflendiriyor.

Bolu Tüneli’ne yaklaştığımızda Burak iç çekiyor:
"Bak işte, buradan geçmek her zaman farklı hissettiriyor."

Tünelin karanlığına giriyoruz. Aniden sıcak hava kayboluyor, etrafı serin bir gölge kaplıyor. Tünelin içinden geçerken farlarımızın ışıkları duvarlarda yankılanıyor. Birkaç dakika süren bu sessiz, loş yolculuk büyük bir nefes almak gibi geliyor.

Tünelden çıktığımızda hava biraz daha yumuşamış gibi. Ankara’ya yaklaşırken içimiz rahatlıyor.

Ankara tabelasını gördüğümüzde gün batımına yaklaşıyoruz. Güneş hâlâ gökyüzünde ama artık yakıcı değil, turuncuya dönmeye başlamış. Yolculuk boyunca biriken yorgunluk yavaş yavaş hissediliyor.

Ankara’ya girerken Burak yorgunluğun da etkisiyle koltuğa iyice gömülüyor:
"Bir kahve ısmarlarsın artık."

Ben ise rahatça geriye yaslanıyorum. İstanbul’dan çıkarken cehennem gibi olan sıcak, şimdi yerini akşam serinliğine bırakmış. Uzun bir yolculuk oldu ama sonunda varabildik.

Şehir ışıkları önümüzde uzanırken, Burak arabayı park edip motoru kapatıyor. Kapıyı açıp dışarı adımımı attığımda Ankara’nın kuru havası yüzüme çarpıyor. İstanbul’un neminden sonra bu hava garip bir şekilde ferahlatıcı.