Notes

yaşım 30. bu zamana kadar pek çok farklı insanla haşır neşir oldum. bunlardan çok sevdiklerim de oldu hiç sevemediklerim de. önce sevdiğim, sonra gözümden düşenler de oldu. bu insan tipleri arasında en sevmediklerim: ikiyüzlü olanlar; çıkarcılar, menfaatine göre konum alanlar.

ikiyüzlülük (veya riyakarlık) bir tür samimiyetsizlik. bu, bir şeye inanmayıp inanmış gibi görünmekle de ilgili. bir şeyi olmuş gibi kabul edip ona göre tavır almakla da ilgili. bu tip insanlarla, yani riyakar ve samimiyetsiz olan kişilerle ilişkiler hep aynı hikaye ile başlar. insana değer verirsin. hatalarını, kusurlarını sineye çekersin. bu, insan olmakla alakalı bir şeydir. karşı taraf ise seni seviyormuş gibi yapar önce. hep buradan vurur. önce seviyormuş gibi yaparlar ve sen gerçekten inanırsın; içten pazarlıksız, masumane ve samimi bir şekilde. fakat zamanla gerçek yüzleri ortaya çıkar bu kişilerin ve çirkefliklerine şahit olursun. bu kadarla da bitmez olay. sen vefa gösterir, değer verdiğini her defasında ortaya koyarsın. karşındaki ise kalkar gider başkalarına sevgi gösterisinde bulunur. sana güya değer veriyordur ama sana yalanlar söyler. senden bazı şeyleri saklar. esasında ise hiç güvenmiyordur. sorun, sana sevgi gösterisinde bulunulmaması değildir. sen bunca anlayış ve tolere ikliminde iyi niyetli hareket ederken, karşı taraf tam bir nankörlük abidesidir gerçekte.

hal böyle iken, sen de kırılıp kendince tedbir alırsın. mesela kişiyle olan ilişkini en alt seviyeye çekersin. bu, o kişiyle olan temasını sonlandırmanın ilk adımıdır. ben böyle yapıyorum mesela. kırıldığım, vefasız gördüğüm ve dahası bence ikiyüzlü olan kişilere karşı bu şekilde tavır sergiliyorum.

ben, kimsenin beni sevmesini istemiyorum. sadece bana karşı samimi olunmasını istiyorum. bunların arasında gerçekten beni seven insanlar elbette var. bu dediklerim onlar için değil. ama biri beni sevmiyorsa karşımda oynamasın. gerek yok böyle şeylere. benle konuşmasın ve hiçbir şekilde muhatab olmasın. böylelerine hakkım geçmişse de helal etmiyorum. ki genel ilkemdir; kimseden helallik almaz kimseye de helallik vermem; çok sevmiş bile olsam. bu kadar zamandır yaşadıklarım ve gördüklerim, bu kuralı ilke edinmeme neden oldu.

ha, bir de belki hata sendedir diyenler muhakkak çıkar şimdi. onlara da bir çift lafım var: evet, hata bende! herkesi insan sanmak, herkesi islam'a uygun düşünür ve hareket eder diye hüsnü zanla karşılamak gibi bir huyum var. neyse. bu davada kimin haklı olduğu elbet ortaya çıkacak ve bu konuyla ilgili son sözüm: ben tükürdüğümü asla yalamam. anladıysanız bunu, ne mutlu size...

gürkan özsoy - 29/06/2014