Notes

Amniyotik Evre

Doğum aşamalarından ilki kasılmalardir. En ağrısız fakat en uzun süren evredir. Uygun an gelinceye kadar geçen süreden sonra bebeğin çıkışı baslar. Bu 2. aşamadan sonra da plasentanın ve diğer yapıların ayrılması evresi gerçekleşir.

Bir bebek gözünden de bu aşamalar şöyle sıralanabilir: En güvenli ve rahat konumda aniden başlayan sancılar, aci verici ve dar bir geçitten geçiş, sonrasında gelen yeni bir dünya ve rahatlama.

Broca’nın Beyni kitabında Carl Sagan şu görüşü savunmaktadır : Dinlerin çıkış kaynağı, insanin bu doğum aşamalarıyla paralellik gösterebilir. Yani insanın hafızasından silinen bu anlara duyulan özlem, merak ve o anların beyinde bıraktığı etki ; ölümü de bu aşamalara benzetme fikrinin insanların hoşuna gitmesini sağlayabilir. Doğumdan önceki güven duygusu - dünya hayati; aniden başlayan sancı - ölüm; zorlu doğum ve çıkış süreci - hesap; sonrasında tekrar gelen rahatlama da ahiret kavramlarıyla özdeşlestirilebilir. Bu yüzden de insanların bir dine yatkın olmaları, içlerine koyulmuş birşey olmaktan çok herkesin zaten yaşaması zorunlu olan anlarin bıraktığı etkiden kaynaklandığı fikri savunulabilir. Ayrıca bu fikri sadece yazarın savunmadıgi da açık. Peki bu yorum acaba gerçeklerin içinden cımbızla çekilmiş ve hali hazırda çok büyük çabalarla propagandası yapilan görüşlere hizmet eden kısır bir bakış açısı olabilir mi ?

Sana bir sözlük verilse. İçindeki bütün kelimeler doğru , yalnız sadece 1 kelimenin karşılığı yanlış yazılmış. Bu sözlüğü genel anlamda doğru kabul edebilirsin. Ama eğer yanlışlığı fark etmezsen o da diğer kelimelerin arasında kaynayacaktır. Bu yöntem kasıtlı olarak uygulanırsa öne sürülen 99 doğru yaninda 1 yanlış kolayca kabul ettirilebilir. Dikkat edersen belki buna benzer metodları cevrende de görebilirsin. Simdilik bunu aklında tut. İleride bahsedeceğim.

Madem bebeğin anne karnındaki sürecini insanin ölümden sonraki hayata bakış açısıyla özdeşleştirme gibi bir yola girdik, işin şu yüzü de ele alınmalı:

Ana rahminde bir bebek hayal et. Böyle hayal et dediğimde mümkünse 3-5 saniye gözlerini kapatıp aklında canlandırmaya çalışman etkiyi daha da arttıracaktır. Bu bebeğe dışardan bir ses dese ki “Birkaç saat sonra doğum denen birşey gerçekleşecek ve sen buradan daha farklı bir dünyaya çıkacaksın. Orada seninle beraber oyun oynayacak çocuklar , sabahlara kadar konuşacağın dostlar , seni her türlü tehlikeden koruyacak anne ve baba diyeceğin kişiler, hayatını sana adayacak bir eş , gezip tozacagin bahçeler , apaydınlık bir gökyüzü , tatları tam sana uygun mis kokulu meyveler olacak. “. Bu ses her ne kadar güvenilir birinden ve güvenilir bir ses tonuyla söylenmiş olursa olsun bebek içinde hala bir şüphe kalacaktır. “Acaba doğum gerçek mi ? Doğumdan sonra olacağını söyledikleri gerçek mi?” soruları hala kafasında olacaktır.


Yalniz bebek kendini incelemeye başladığında diyecektir ki : “ Benim gözlerim acaba bu karanlık yer için mi verilmiş ? Burnum acaba burası için mi var ? Ağzım ne ise yarayacak ? Ellerim bacaklarım neden bu daracık yer için oluşmuş ? Kulağım var , bu boğuk sesler için mi verilmiş?”


Neresine bakarsa baksın oraya ait olmadığını görecektir. Çünkü özellikleri oraya uygun değil. Orada kalacak olsa bu kadar özelliği olmazdı ki.

Peki sonra o bebek doğmuş, bizler doğmuşuz. Aynı şekilde kendimize bakalım. Birini sonsuz sevebilirsin, binlerce sene, bu yetenek 60 senelik hayat için mi var ? Bir ilişkiden sonsuza kadar zevk alabilirsin , birkaç saat için mi bu özelliğin var ? Dünyanın yarısı senin olsa diğer yarısını istersin, gerçekleşmesi mümkün olmayan bu kısa hayat için mi bu hırs ? Bütün evreni , yıldızları , bütün insanları sevebilirsin. Sonsuz sevgi, sonsuz hırs , sonsuz zevk, sonsuz istek , sınırlı hayat. Mantıklı olur mu ? Bebegin durumundan ne farkımız var? O da kendine bakarak kendindeki özelliklerin bulunduğu konum için fazla olduğunu gördü ve bu doğumdan sonraki hayatı için onun kanıtı oldu; biz de kendimize bakarak bizdeki özelliklerin bu dünya için fazla olduğunu gördük. Bu da bize ölümden sonraki hayat için kanıt olmalı.


Demek ki doğum ile ölümü ayni paralelde ele almak aslında yanlış değil. Yalniz durumu tam olarak ele almamak , bazı taraflarını cımbızla çekmek ya da 99 doğru arasında 1 yanlışı yutturmaya çalışmak yanlış sonuçlara varılmasına yol açıyor.


Sonuç olarak iş gözlüklerde bitiyor. Güneş gözlüğü takan kişinin dünyayı siyahın tonlarında gördüğü gibi , her şeyde ölüm sonrası hayatı inkari arayanlar da öyle görüyor. Aslında bilim ve gözlem yapılarak elde edilen her veri bizi evrenin asıl sahibine götürecekken , kısır ve yanlı yorumlarla saptıriliyor.


Umarım hepimiz gözlüklerimizi çıkarıp olayların her rengini görmeye çalışırız ve 99 doğrunun yanında o 1 yanlışı da böylelikle fark ederiz.