Notes

Potem bez wyjątku uczeszczaja comprehensives do wieku 16 lat. Pobieranie szkolnych opłat jest nielegalne tak jak sortowanie uczniów do grup umiejętności za pomocą strumieniowania lub 'ustawień'. Nie ma inspektorów, egzaminów do 18 roku życia, żadnych list ligi szkolnej,(tabeli wyników) nie ma prywatnego sektora czesnego ani szkolnych uniformów. Dzieciaki nazywają nauczycieli po imieniu. Nawet 15-latkowie nie mają więcej niż trzydziestominutowej pracy domowej co noc.

Krajowy program nauczania ogranicza się do ogólnych zarysów.Wszyscy nauczyciele odbywają pięcioletnie kursy (nie ma szybszej drogi) i, jeśli zamierzają pracować w szkołach podstawowych, są całkowicie zanurzoni w teorii wychowania.Uczą tylko czterech lekcji dziennie, a ich autonomia zawodowa jest święta.Tak atrakcyjne (niektórzy mogą powiedzieć, wygodne)jest to życie nauczyciela, że jest 10 kandydatów na każde miejsce na kursie edukacji podstawowej, a tylko 10-15% rezygnuje z kariery nauczycielskiej.

To brzmi jak najgorszy koszmar Michaela Gove'a, kraj , w którym jakaś kombinacja przywódców związków nauczycielskich i modnych naukowców, "doceniając marksizm, odwracając żargon i walcząc o doskonałość" (aby użyć słów sekretarza edukacji) przejęła azyl.

Jednak od 2000 r. Ten sam kraj, Finlandia, konsekwentnie występuje na najwyższych międzynarodowych stołach rankingowych lub w ich pobliżu, jeśli chodzi o wyniki w nauce, niezależnie od tego, czy dzieci są testowane pod kątem umiejętności czytania, liczenia czy nauki. Ponad 60% młodych ludzi zapisuje się na studia wyższe, z grubsza podzielone między uniwersytety i politechniki.

Nawet konsultant ds. Zarządzania McKinsey, który stał na czele globalnego ruchu w zakresie testowania, "rozliczalności" i marketingu, przyznaje, że Finlandia jest najlepsza. Naruszenie tego kraju przez obecne polityczne ortodoksyjności wydaje się wyrządzać niewielkie szkody gospodarcze.

Według Światowego Forum Gospodarczego Finlandia zajmuje trzecie miejsce na świecie pod względem konkurencyjności dzięki sile szkolnictwa, która przezwycięża wady tego kraju, takie jak restrykcyjne regulacje rynku pracy i wysokie stawki podatkowe.

Historia, przynajmniej dla czytelników Guardiana, brzmi zbyt dobrze, by była prawdziwa. Czy jest możliwe wybieranie w nim dziur? Spotkałem Pasiego Sahlberga, raczej posępnego (choć nie, jak mi powiedziano, według fińskich standardów) 53-letniego byłego nauczyciela matematyki i nauczyciela akademickiego podczas jego niedawnej wizyty w Londynie.

Sahlberg, który obecnie kieruje międzynarodowym ośrodkiem w ministerstwie edukacji, był ostatnim głównym inspektorem szkół w Finlandii na początku lat 90., zanim politycy zdecydowali, że można im ufać, że wykonają swoją pracę bez nadzoru w stylu Ofsted. "Sprawdzałem tylko jedną szkołę" - mówi

Teraz pojawił się jako globalny rzecznik fińskiego szkolnictwa. Jego książka, Fińskie lekcje, została przetłumaczona na 15 języków, w tym chiński, rosyjski i arabski, a każdego dnia otrzymuje dwa lub trzy zaproszenia z całej planety, aby wygłaszać wykłady lub wykłady.

Spotkałem go dzień po tym, jak Gove ogłosił, że zamierza zmienić GCSE, przywracając tradycyjne trzygodzinne egzaminy do ich dawnej świetności. Nigdy nie poznał Govego, ale co by mu powiedział, gdyby to zrobił? "Powiedziałbym:" Obawiam się, panie sekretarzu, że dowody są jasne: jeśli polegasz na przepisywaniu na receptę, testowaniu i zewnętrznej kontroli nad szkołami, prawdopodobnie nie poprawią się, a propozycje GCSE są krokiem wstecz ".

Podobnie lekceważy entuzjazm Govego dla akademii i szkół wolnych, w dużej mierze wzorowany na modelach u sąsiadów Finlandii, Szwecji. "W Szwecji" - mówi Sahlberg - "wszyscy teraz zgadzają się, że bezpłatne szkoły były błędem, jakość nie uległa poprawie, a sprawiedliwość zniknęła, a jeśli tego będzie chciał Gove, to właśnie to dostanie".

Finlandia nie zawsze była supergwiazdą edukacyjną. Przed 1970, mniej niż 10% kontynuowało naukę do 18 roku życia. Szkoły były podobne do tych w Anglii w 1950 roku, tylko gorsze. Po zdaniu testów w wieku 11 lat dzieci, których wyniki znalazły się w górnej 25%, przeważnie trafiły do prywatnych gimnazjów - jeśli ich rodzice mogli sobie pozwolić na opłaty. Sam Sahlberg, początkowo wykształcony w małej wiosce w północnej Finlandii, gdzie oboje jego rodzice byli nauczycielami, był jednym z ostatnich, którzy przeszli przez ten system.

Zanim skończył szkołę w połowie lat siedemdziesiątych, rozpoczął się ruch w kierunku peruskoulu (lub obszerności/wszechstronności?), pod mocnym wpływem brytyjskiego myślenia. Nauczanie o różnych umiejętnościach, reformy kształcenia nauczycieli, zniesienie krajowego programu nauczania (po 700 stronach) i przeniesienie nauki do władz lokalnych, które za nim podążyły

Podczas gdy Anglia zaczęła osłabiać swój kompleksowy system niemal natychmiast po jego ustanowieniu - na początku lat 80. XX w. Torysi wprowadzili "wybór rodzicielski" i oferowali subsydiowane miejsca w elitarnych szkołach prywatnych - Finlandia dalej rozszerzała swój ideał pospolitej szkoły.

Podobnie jak Anglia, miała głośne lobby, domagając się powrotu do selekcji, a także szwedzkich szkół wolnych. Liderzy biznesu i prawicowi politycy utrzymywali, że państwowe szkoły powstrzymują uzdolnionych i utalentowanych oraz narażają na szwank/zagrażają ekonomicznej przyszłośći kraju.

Ale krytycy ucichli na początku tego wieku, kiedy pojawiły się pierwsze wyniki Programu Międzynarodowej Oceny Uczniów (Pisa). Nagle politycy i nauczyciele zaczęli przybywać/gromadzić się do Finlandii setkami, szukając tajemnicy sukcesu. Fińska edukacja stała się prawie tak dużą globalną marką jak Nokia. "Pisa zatrzymała argumenty za prywatyzacją i testami krajowymi", mówi Sahlberg. "Wielu twierdzi, że uratowało to fiński system szkolnictwa."

Sahlberg niechętnie przypisuje szkołom sukces ekonomiczny Finlandii. "Niektórzy twierdzą, że jest odwrotnie: odnieśliśmy sukces edukacyjny, ponieważ osiągnęliśmy sukces gospodarczy". Dla niego i innych Finów sprawiedliwość jest największym osiągnięciem szkoły: różnica między osobami osiągającymi wysokie i niskie wyniki jest najmniejsza na świecie i nikt nie mówi o szkołach, które zawodzą, ponieważ nie ma tak wielkiej różnicy między wynikami szkół.

Sahlberg nalega: "Pisa nie jest tym, o co nam chodzi, tabele ligowe nie są dobrym wskaźnikiem systemu szkolnego, nigdy nie staraliśmy się być najlepsi w edukacji, tylko po to, by mieć dobre szkoły dla wszystkich." Sprawiedliwość pojawiła się przed mentalnością "wyścigu na szczyt"