Notes

YARINLARIMIZ TEMMUZLARDA
Tarih 28 Temmuz 1914. Düşman İtilaf Devletleri … Amaçları: 3 kıtaya hakim egemenliğimizi yerle bir etmek. Silahlar ateşleniyor, toplar atılıyor, garbın afakını saran çelik zırhlı duvara karşı Türk askeri, kınalı Mehmetçikler aç susuz vatan savunması yapıyordu. Ama iman dolu göğüsleri son kale Çanakkale’yi geçirtmedi. Tek dişi kalan canavar emekle yoğrulan topraklarımızı çalamadı. Çünkü bizim serhatlarımız iman dolu göğüslerimizle çizilmişti.

Tarih 15 Temmuz 2016. Bu sefer düşman kılık değiştirmiş, tüm dünyanın unutamayacağı bir şekilde çıkmıştı karşımıza. Bu görünen düşman mıydı yoksa can mı ? Bu görünen hısım mıydı hasım mı ? Mehmetçik’imizin kutsal kıyafetini giymişti şeytan. Bizi bizle yıkmaya çalışıyordu. Ancak vatansever Türk halkı her karışı kanla yoğrulmuş vatanının üzerine oynanan kirli oyunu hemen gördü. Bütün millet sokaklara dökülmüştü. Kimi kolunu, kimi bacağını, kimi anasını, kimi bacısını, kimi ise 16 yaşındaki oğlunu kurban etti o gece bu vatana. Yine de: “Vatan sağ olsun, yine olsa yine gideriz.” Dediler.

1914 Temmuz’unda tüm cihana kafa tutan bu millet 2016 Temmuz’unda kendi hainlerine kafa tuttu. İki tarih arasındaki tek fark düşmana karşı savaşan, canını verenlerin askerlerimiz değil; Türk halkının ta kendisi olmasıdır.


Yurdun her köşesinde selalar okunurken İstanbul’da, Ankara’da yaşanan o görüntüler hiç gitmiyor gözlerimizden. Kimi vatansever tankın üstüne çıkmış kimi ise bir köşede yaralanmış kanlar içinde şehadet şerbeti içiyor.. Bu koca yürekli insanların aileleri geliyor aklımıza. Kendimizi onların yerine koymaya bile korkuyoruz. Bu acıya nasıl dayanıyorlar ? Bu sorunun tek bir cevabı var. O da: Vatan aşkıyla.

Bu hainler bunu nasıl yaptılar ? Anlamıyorum, anlayamıyorum, anlayamayacağım. Ama bildiğim bir gerçek var ki bu hayasızca akınları göğsümüzü siper ederek durduracağız. Hakk’ın bize vadettiği günler yine doğacak. Biz Türk evlatlarının ellerinden; “Yurtta Barış, Dünyada Barış” tüm dünyaya hakim olacak.

*******************************************************************************************************

İSTERSEN BAŞARIRSIN
“Başarı nedir?” diye düşünürdüm hep. Bir gün kendi kendime “Herkes bir şeyleri başarıyor ben niye başarmayayım?” dedim. Ve kendime çabalayıp başaracağım bir şeyler aramaya başladım. Çok şey denedim. İlk önce resim yaptım. Herkes beğenmişti. Ama yaparken eğlenmiyordum. Sonra spor dallarına göz attım. Voleybol ve futbol takımlarına girdim. Voleybol oynarken eğleniyordum ama servis kullanamıyordum. Çok çalıştım, denedim. Ama olmuyordu işte beceremiyordum. Demek ki bana uygun değildi.
Bir gün Türkçe öğretmenimiz sınıfa elinde bir duyuruyla geldi. Merak ettim ve baktım. Bir kompozisyon yarışmasıydı. Katılmak istedim. Kompozisyonu yazıp öğretmenime verdim. Çok beğenmişti. Yarışmaya gönderdi. Bir iki hafta sonra sonuçlar açıklanacaktı.
Bir pazartesi sabahı sıradayken müdürümüz konuşma yapıyordu. Bir şey dikkatimi çekmişti, elinde bir hediye paketi vardı. “Acaba bana mı?” diye düşündüm. Hiç umudum yoktu. Ben böyle düşünürken müdür adımı soyadımı söyledi. Beni yanına çağırmıştı. Evet dereceye girmiştim. İlçede 2. olmuştum yarışmada. O günden sonra ne kadar kompozisyon yarışması olduysa Türkçe öğretmenim ilk önce bana haber verir, sonra okula söylerdi.
İlk yarışmadan sonra bir kere 3., iki kere 1. olmuştum. Bir de belediye başkanından plaket almıştım. Ve şunu öğrenmiştim: Ben de bir konuda başarılıymışım.

*******************************************************************************************************

Gökyüzünde Birçok Sen
Gökyüzündeki bütün yıldızlar kadar güzelsin benim için. Seni hayatımda hiç görmesem de her gece rüyalarıma giriyorsun. Bir yıldız gibi parlıyorsun hemen. Sesin o kadar güzel ki duyduğum gibi hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyorum. Ama üzüntüden değil annem, gerçekte olmasa da sesini duyabildiğim için.

Gündüzleri geçmek bilmiyor anne. Bir an önce akşam olsun da gökyüzündeki yıldızları seyredip aralarında seni bulmak istiyorum. Sabahları arkadaşlarımın hepsini anneleri götürüyor okula. Ben ise yalnız… Arkadaşlarım her beslenme saatlerinde değişik kurabiyeler, pastalar getiriyor. Ben ise her seferinde peynir ekmek… Babama söylesem kızar mı bana anne ? Ya da darılır mı ? Babamı bilmem ama sen olsaydın kızmazdın annem.

“Bir gün olsun beni okula sen götür.” dedim. “Kızım iş..” dedi. “Bana ne.” dedim, ağlamaya başladım. Hemen çantamı alıp evden çıktım. Okul çıkışı yine yanına geliyorum. Ama sadece toprağını öpüp kokluyorum anne. Ne sesini duyabiliyorum, ne de yüzünü okşayabiliyorum.

Birazdan hava kararacak ve ben gökyüzünde her akşam olduğu gibi birçok seni izleyeceğim. Ben uyuyunca da sen geleceksin anne. Seni her gece rüyamda görsem de özlüyorum. Çünkü ben seni hiç görmedim anne, görmedim…