Notes

Pijamaları veya gecelik entarileri içinde çalışıyorlardı.

Oysa ben durduğum yerde donmakta olduğumu farkettim.

Jem beni sıcak tutmaya çabalıyordu ama kolu yeterince uzun değildi.

Kolundan kurtulup omuzlarımı tuttum.

Biraz dans edersem ayaklarımı hissedebiliyordum...

Bir başka itfaiye arabası belirdi ve Bayan Stephanie’nin önünde durdu.

Başka bir hortum için su kanalı olmadığından el söndürücülerini kullandılar.

Bayan Maudie’nin tavanı alevlere gömüldü ve ev korkunç bir gürültüyle çöktü.

Her yere ateşler fırladı.

Yan evdekiler sıçrayan korları ve yanan tahta parçalarını battaniyelerle söndürmeye uğraştılar.

İnsanlar önce birer birer sonra da gruplar halinde uzaklaşmaya başladıklarında gün ağarıyordu.

Maycomb itfaiye arabasını ite ite kasabaya geri götürdüler.

Abbottsville’in arabası ayrıldı.

Üçüncü araba gitmedi.

Ertesi gün onun 60 mil ötedeki Clark’s Ferry’den geldiğini öğrendik.

Jem'le ben sokağı geçtik.

Bayan Maudie bahçesindeki tüten kara deliğe bakıyordu.

Atticus konuşmak istemediğini anlatmak için başını salladı.

Bizi omuzlarımızdan tuttu, buz kaplı sokaktan geçirip eve götürdü.

Bayan Maudie’nin şimdilik Bayan Stephanie’de kalacağını söyledi.

«Kim sıcak kakao ister?»

Atticus kuzineyi yakarken titriyordum.

Kakaomuzu içerken Atticus’un üzerimdeki bakışları önceleri meraka sonra da kızgınlığa
dönüşmüştü.

«Jem’le sana yerinizden kıpırdamayın dediğimi sanıyorum.»

«Kıpırdamadık ki. Tam...»

«Peki, o arkandaki battaniye kimin?»

«Battaniye mi?»
«Evet küçük hanım, battaniye! Bizim değil?»

Üzerimde kahverengi yünlü bir battaniye olduğunu o an gördüm.

Kızılderililer gibi örtünüp sarınmıştım.

«Atticus, bilmiyorum... ben..»

Cevap ararcasına Jem’e baktım ama Jem benden bile daha şaşkındı.

Nereden geldiğini o da bilmiyordu. Atticus’un dediğini yapmış, herkesten uzakta, Radley’lerin önünde durmuştuk.

Şuradan şuraya bir adım bile...

Jem sustu.

«Bay Nathan yangın yerindeydi,» dedi;

«Onu gördüm, gördüm onu, bir yatağı çekiştiriyordu. Atticus,
yemin ederim...»

«Peki oğlum, tamam.»

Atticus yavaşça gülümsedi.

Galiba bu gece Maycomb’daki herkes şöyle veya böyle dışardaydı.

«Jem, kilerde paket kâğıdı olacaktı, gidip getiriver.»

«Atticus, hayır efendim!»

Jem aklını yitirmiş gibiydi.

Bütün sırlarımızı doğru yanlış demeden bir ağızda ortaya döktü.

Ne benim ne de kendinin başına gelecekleri düşünüyordu.

Hepsi döküldü ortaya, budak deliği, pantolon, hepsi, hepsi...

«... Bay Nathan o ağaca çimento tıkadı. Atticus biz bulmayalım onları diye -belki dedikleri gibi

delidir- ama Atticus, yemin ederim ki bize hiçbir şey yapmadı. Hiç kötülük etmedi. O gece boğazımı

boydan boya kesebilirdi ama onun yerine pantolonumun söküğünü dikti... bize hiç zarar vermedi

Atticus...»

«Yavaş ol oğlum» dedi Atticus.

Bunu öyle bir yumuşaklıkla söylemişti ki yüreklendim.

Jem’in söylediklerinin herhalde tek sözcüğünü bile anlamamış olacak ki yalnızca

«Haklısın. Bu bilgileri ve battaniyeyi kendimize saklamalıyız.

Bir gün gelir, Scout ona teşekkür eder,» dedi.

«Kime?»

«Boo Radley’e... yangına öyle dalmışsın ki seni battaniyeye sardığını farketmemişsin.»

Elim ayağım kesildi.

Neredeyse kusacaktım.

Jem battaniye elinde yavaşça arkamdan dolaştı.

«Evden yavaşça çıktı... köşeyi döndü... böyle yavaşça arkana süzüldü ve böyle yaptı!»

Atticus sertçe, «Bu seni yeni serüvenlere sürüklemesin,» dedi.

Jem, «Ona bir şey yapmayacağım,» diye homurdandı. Gözlerindeki serüven parıltısının sönüşünü gördüm.

«Düşün Scout... arkana dönseydin onu görecektin.»

Calpurnia bizi uyandırdığında öğlen olmuştu.

Atticus okula gitmemiz gerekmediğini söylemişti.

Uykusuz olunca bir şey öğrenemezmişiz.

Calpurnia da ön bahçeyi temizlememizi öğütledi.

Bayan Maudie’nin hasır şapkası ince bir buz tabakasına yapışmıştı.

Çim makasını bulmamız için toprağı kazmamız gerekti.

Bayan Maudie’yi arka bahçede bulduk.

Yani açelyalarını seyrediyordu.

«Eşyalarınızı geri getirdik. Olanlar için çok üzgünüz,» dediğimizde dönüp bize baktı.

Eski gülüşünün bir gölgesi dolandı yüzünde. «Hep küçük bir ev isterdim Jem Finch. Bahçem daha büyük olur.

Düşün bir kez. Şimdi açelyalarıma daha geniş yer açılmış oldu.»


«Üzülmüyor musunuz?» dedim şaşırarak; Atticus varının yoğunun o ev olduğunu söylemişti.

«Üzülmek mi çocuğum? Yok canım!

O eski ahırdan nefret ederdim. Şimdiye dek yüz kez ben yakardım ya işin ucunda hapse girmek vardı.»

«Ama...»

«Benim için üzülme Jean Louise Finch.

Olayları çözümlemek için senin bilemeyeceğin yöntemler de vardır. Kendime küçük bir ev yapar, biriki
pansiyoner alırım.

Alabama’nın en güzel bahçesi benimki olur.

Ben kollarımı sıvayınca şu küpeçiçekleri ot gibi kalacak.»

Jem’le ben bakıştık.

«Nasıl çıktı?»dedi Jem.

«Bilmem ki, Jem. Herhalde mutfakdandır.

Gece saksı çiçeklerim donmasın diye ateş