Notes

Bak çocuk,

Hayat acıdır, ama bunu sana tatlandıranlar vardır.Sen dizlerinin üzerine düştüğünde kaldıran biri olmadığı zaman anlarsın hayatın acı olduğunu...Zaman geçer biraz daha büyürsün şimdi sıra kaybetme zamanı önce hayattaki canından değerli en yakınını senin dünyadaki cennetini kaybedersin,sonra sevdiklerin başlar bir bir gitmeye ağlar mahvolursun sonra DOSTLAR başlar bir bir satmaya artar acın daha fazla hep sen mahvolursun ne demişler "Giden unutur,kalan hep yanar." Sende yanarsın...



...zamanlar alışırsın,sonra bir gün biri çıkar karşına aşkı ve nefreti onda öğrendiğin sen severken onun sevmediği gibi olur,sonra tabi o da defolup gider...Aşktan nefret edersin sonra zamanla yine biri çıkar karşına onu da seversin sırf kaybetmemek uğruna çoğu şeyi göze alırsın ona bağlanırsın oksijen gibi...Astım ilacı gibi...Onun kılına zarar gelse sen bitersin,onun canı 1 acısa senin 5 acır hatta canın değil kalbin acır,ağlar yas tutar sonra sende her gün biraz daha ölürsün...








...ve zamanla alışırsın her şeye acınla arkadaş olur yaşarsın öyle gözlerin hep sular seller içinde olur bir al gözünün yaşını sil diyeninin olmaması da en kötüsü ya işte yastığın yapar bu işi sadece o da isteyerek değil ya göz yaşlarını çeker işte içine...Kimileri vardır hayatında su gibi muhtaç olduğun haa işte onlar senin hayatı sevme sebebindir,ama onlar da kırar seni bazen istemeden,bazen isteyerek ama sen "Alıştım " , " olsun " dersin bu iki kelimenin çaresizliğini görüyor musun çocuk?...








...Seni kimse düşünmez en çok,en çokta bu acıtır ya içini herkes düşünür sanarsın ama kimse düşünmez lakin "boşver" dersin ben karşılık için değil sevdiğim için düşünürüm dersin varsın onlar düşünmesin,alıştık biz yalnızlığına dersin farkında mısın çocuk "alıştım" kelimesinin çaresizliğini? "Alıştım,önemli değil,yok sorun değil,takma boşver" bu kelimelerin kırgınlığını hissediyor musun çocuk? Yine boşver çocuk biz susalım bırak onlar konuşadursun biz konuşursak çok kalp kırılır bırak varsın kırmayalım kırılalım,önemli değil bizim kırgınlığımız elimizden tutan olmadığında başladı...Şimdi konumuz şu herkeste olan bi bize uğramayan şeyde;Mutluluktan bahsedelim gerçek değil bence şu mutluluk saçma bir kuruntu yada bize uğramadından bilmiyoruz.Belki de mutluluk bizim için;Yağmurun altında sarılıp omzunda ağladığın birindedir ama yok işte öyle biri daha çok bekle...Şimdi düşünsene öldün cenazen aşırı kalabalık belkide değil ama şu baya kötü değil mi? ; mezar taşında göz yaşları ile toprağını ıslatan,sulayan yok yine yalnızsın ahh çocuk için yalnız dışın yalnız etrafın yalnız anlayacağın için dışın yalnızlık olmuş,etrafın kalabalık görünebilir lakin yine yalnızsındır.Kimi insanların iyi veyahutta kötü sözlerini tınlamazsın çünkü ya yapmacıktır ya da gereksiz bir söz vardı;"Önce söze bakarım söz mü diye sonra söyleyene bakarım adam mı diye" bu sözü uygula ve sus yine yeniden...
...Hayata dönersek;Mutluluk bizim için bir çocuğun ellerinden kayıp giden uçurtmanın geri gelme umudu kadar küçük bişey işte ya acı? ; onun da geçmesi,ölü birinin tekrar yaşaması gibi küçük bir Umut işte...Şu ;"yağmurları seviyorum"diyip yağmurda şemsiye açanlara ne demeli?,sevip ihanet etmek olmuyor mu? Mesela ben çocuk ; yağmur yağarken ne şemsiye açarım ne de şapka takarım,sadece üzerine doğru yürürüm,saatlerce altında beklerim onların her bir damlası dostumdur,bana en yakın olan...