Notes

borderline- „osobowość z pogranicza”
grupa zaburzeń, którą specjaliści od zdrowia psychicznego umieszczają pomiędzy nerwicą a psychozą. Osoba mająca takie rozpoznania najczęściej funkcjonuje lepiej niż pacjent z psychozą, natomiast gorzej niż osoba z nerwicą. Jej życie jest zazwyczaj chaotyczne, nieuporządkowane, pełne ryzykownych zachowań i sytuacji. Nieraz wystarczy drobny szczegół- gest, słowo, aby ich obraz bliskiego zmienił się z ukochanego na najgorszego w świecie. Taka niestałość i skrajność czyni ich życie trudnym do zrozumienia (sami zwykle go nie rozumieją) oraz do znoszenia zarówno przez nich, jak i otoczenie. Boją się panicznie opuszczenia, lecz równocześnie boją się być blisko. Bliskość stanowi zagrożenie. Wyprzedzając fakt, iż mogą zostać sami, wolą pierwsi opuścić lub zerwać relację. Wiąże się to m.in. z trudnościami w ustaleniu indywidualnych, osobistych granic. Obawiając się, iż zatracą siebie, stają się zdystansowani. Dzięki temu także nikt będąc blisko nich nie zrani ich i nie urazi na tyle mocno, że nie będą potrafili w ich przekonaniu tego znieść. Izolacja jednakże nie daje poczucia bezpieczeństwa, troski, nie pozwala na zaspokajanie potrzeb. Stąd dążenie do przeciwległego krańca- nadmiernej bliskości, silnej relacji, aby m.in. nie zostać samemu. Bliskość ta jednak po pewnym czasie „dusi” zarówno osobę z BPD, jak i drugą osobę powodując obopólną frustrację. Frustracja z kolei nasila przeżywane emocje i potrzebę odseparowania się przez np. zniszczenie relacji.
-aby ograniczyć wpływ zewnętrznych czynników wywołujących stres, tzn. chcą zmienić otoczenie, a nie siebie
-stwierdza się takie jej cechy, które są niepodatne na zmianę i utrudniają prawidłowe przystosowanie prowadzi to do znacznego pogorszenia funkcjonowania społecznego, zawodowego lub do subiektywnego złego samopoczucia
-jest niezwykle silne pragnienie bardzo bliskiej, wyłącznej relacji z drugą osobą i jednoczesny lęk dwojakiego rodzaju. Po pierwsze lęk przed „pochłonięciem” przez drugą osobę, a po drugie – lęk przed porzuceniem przez nią. Prowadzi to do stanu silnego napięcia emocjonalnego. Często zdarza się, że w sytuacji takiego napięcia emocjonalnego osoby te podejmują próby samobójcze, okaleczają się, doświadczają przemijających stanów psychotycznych
-zaburzenia nastroju (głównie o charakterze depresyjnym), natręctwa oraz objawy różnych chorób somatycznych
-również wspomnieć o nadużywaniu substancji psychoaktywnych, zaburzeniach odżywiania się oraz perwersjach seksualnych
- trudność w jednoczesnym odbieraniu „dobrych” i „złych” aspektów innych osób. Są one odbierane skrajnie, a postawy wobec nich często się zmieniają – od uwielbienia i idealizacji do nienawiści i dewaluacji
-niejasności dotycząc obrazu własnej osoby, zaburzenia tożsamości – utrwalony i wyraźnie zaburzony, zniekształcony lub niestabilny obraz własnej osoby lub poczucia własnej wartości
-brak precyzyjnych celów i preferencji (również seksualnych)
-angażowanie się w intensywne, niestabilne związki prowadzące do kryzysów emocjonalnych
-próby uniknięcia potencjalnego porzucenia (ucieczki od relacji), podejmowanie rozpaczliwych wysiłków w celu zapobieżenia porzuceniu realnemu lub wyimaginowanemu
-groźby lub działania samobójcze i samouszkadzające, impulsywność w co najmniej dwóch obszarach stanowiących potencjalne zagrożenie dla samego siebie (życie seksualne, wydawanie pieniędzy, używanie substancji psychoaktywnych, ryzykowne prowadzenie samochodu, napadowe objadanie się)
-stałe uczucie pustki wewnętrznej(!!!)
-niestałe ale intensywne związki interpersonalne (krańcowe idealizowanie lub dewaluowanie)
-impulsywność w co najmniej dwóch obszarach stanowiących potencjalne zagrożenie dla samego siebie (życie seksualne, wydawanie pieniędzy, używanie substancji psychoaktywnych, ryzykowne prowadzenie samochodu, napadowe objadanie się)
-nieadekwatny do sytuacji silny gniew
-przemijające, związane ze stresem myśli o charakterze paranoidalnym lub zaznaczone objawy dysocjacyjne
-skłonność tych osób do uzależnienia się od substancji psychoaktywnych, zazwyczaj nie jest wskazane używanie leków uspokajających, zwłaszcza pochodnych benzodiazepiny
-mowa może być normalna i logiczna, zdezorganizowana i dziwaczna, lub też pusta i lakoniczna :’)))

ETIOLOGIA(szczęka mi dosłownie opadła, czytałam z otwartą buzią): Uważa się, że istotnym czynnikiem etiologicznym jest zaniedbanie ze strony opiekunów, zarówno przez matkę, jak i przez ojca. Osoby z tym rozpoznaniem często postrzegają matkę jako zdystansowaną, niezaangażowaną lub konfliktową. Zwykle towarzyszy temu fizyczna(!) lub psychologiczna nieobecność ojca w rodzinie pochodzenia tych pacjentów, a sama sytuacja tej rodzinie jest najczęściej chaotyczna i niespójna.
Osoby te często doświadczały w przeszłości rozłąki i utraty bliskich, przemocy fizycznej oraz były molestowane seksualnie. Te przeżycia bardzo negatywnie wpływają na więź dziecka z opiekunem. Powstaje wówczas tzw. „nieufny wzorzec przywiązania”, a to prowadzi do upośledzenia zdolności do mentalizacji, czyli zdolności do zrozumienia psychiki najpierw opiekuna, a potem innych osób. Jest to umiejętność refleksji, zrozumienia tego, co się wydarza, która umożliwia przepracowanie doznanych urazów psychicznych i rozwiązanie ich. Pacjenci z osobowością z pogranicza zwykle nie są zdolni do refleksji nad treścią umysłu własnego i innych; co w konsekwencji znacznie upośledza ich zdolność do radzenie sobie z trudnymi doświadczeniami.

Osoby z borderline, które są zaburzone na głębszym poziomie mogą mieć okresy podobne do psychozy. Wiąże się to z możliwością wypowiadania urojeń, czy słyszenia głosów(!!!!!!! PATRZ DÓŁ), lecz jest to stan krótkotrwały a ich intensywność jest mniejsza niż u osób np. chorujących na schizofrenię. Są także częściowo krytyczni wobec tego, co widzą, czy słyszą (bądź myślą) i dopuszczają możliwość, iż jest to nierealne w przeciwieństwie do osób z psychozą. Zdarza się tu także poczucie niebycia w swoim ciele, stania obok, poczucia rozmycia czasu(derealizacja!!!!!!!)

OMAMY SŁUCHOWE - podobnie jak wzrokowe, mogą być elementarne (trzaski, pukanie, szmery), lub są typu spostrzeżeń(patrz niżej) - chory słyszy głosy, śpiew, dzwony kościelne bądź bliżej nie określone dźwięki, wśród których pojawiają się pojedyńcze słowa. W przekonaniu chorego głosy docierają doń z sąsiedniego pokoju, ze ściany, z innego miasta lub z miejsca, którego nie określa. Omamowe doznania słuchowe bywają różnej intensywności - od cichych, ledwo słyszalnych do głośnych i wyraźnych. Do grupy halucynacji należą także pseudohalucynacje – są spostrzeżeniami, które powstają bez udziału bodźców zewnętrznych, chory odbiera te spostrzeżenia patologiczne jako rzeczywiste, lecz odbierane są przez niego jako dochodzące spoza miejsc dostępnych percepcji właściwych dla danego zmysłu, np. omamy rzekome słuchowe dochodzą z wnętrza ciała, albo z Księżyca
spostrzeżenia urojeniowe????
W przypadku omamów rzekomych nie ma żadnego bodźca wywołującego dane doznanie, pomimo czego doznanie to jest odczuwane.W ich obrębie zalicza się je do zaburzeń spostrzegania bez adekwatnego bodźca, tak jak halucynacje i parahalucynacje.
Chory spostrzeżenia te umiejscawia w otaczającej go rzeczywistości. Towarzyszy im poczucie realności, „żywości”. Są niezależne od woli.
Omamy rzekome spotyka się w schizofrenii- w sumie albo w borderku skoro balansuje między psychozą a nerwicą, w których również można mieć omamy
głosy omamowe komentujące lub dyskutujące o pacjencie(raz)