Notes

Kardeşim Samet,

Bu mektuba gecenin bir saati başlamış durumdayım. Nereden başlasam, neyden bahsetsem bilmiyorum. Bildiğim tek şey aklımda uzun zamandan beri var olan sana bir mektup yazma isteği olduğudur. Herhalde ilk defa bir arkadaşından mektup alacaksın. Arkadaşın diyorum ya, takılma arkadaşın lafına, kardeşimsin sen benim. Bir kız kardeşim var, ama kendimden küçük bir erkek kardeşim olsun isterdim hep. Ben ona ağabeylik yapayım, oyun filan oynatayım, derslerine çalıştırayım, beraber takılalım filan. Artık oyun oynatılacak bir yaşta değilsin sen, ama bunlara ne gerek var ki kardeşim olman için… Ne diyordum? Mektup! Aslında kendimi kaptırırsam uzun bir şey olacak, umarım okursun, normalde erinirsin ama kardeşinden gelen mektubu okumayacak değilsin ya ibne herif! Şimdiye kadar hep öğretmenlerime mektup yazdım. Hayır, hoca fantezim olduğumdan değil, onlar beni daha iyi anladığı için onlara yazdım. İlk defa kardeşime mektup yazıyorum. Hani sürç-i lisan ederim filan, siktir et gitsin yani, takma kafana. Sana güzel bir mektup yazmak için dolmakalem aldım ama el yazım çok kötü, muhtemelen okuyamayacaktın, o yüzden PC ile yazıyorum mektubu. Şekilim ya!

Şu ana kadar dışarıdan sana nasıl gözüktüm bilmiyorum. Açıkçası çok umursadığını zannetmiyorum bunu. :) Gözüktüğüm kadar masum/iyi/sakin bir insan değilim aslında. Herkesin bir karanlık tarafı var. Lise hayatımın başından beri manik-depresif bir haldeyim. Bir zaman iyi oluyorum, bir zaman karamsar oluyorum. Psikolojik olarak bu havayı kaldırmak, sıkıntılarımı içime kitlemek beni çok yoruyor. Bir ara hap içerek intihara kalkıştım. Ne yazık ki hastaneye yetiştirildim. Bir kere köyde ikinci kattan atlayıp bahçeler doğru bağırarak koştum ta ki düşene kadar. Bildiğin deli sikmiş gibi bağırıp koşuyordum. Tiyatro hocam benim için “Pamuk ipliğine bağlı yaşıyorsun” demişti, sanırım doğru. Öl deseler ölecek gibiyim. Son günlerde de yine bu sıkkınlıktayım.

Herhalde çocukken yaşadığım sorunların da bunda etkisi var. Babam annemi aldattı. Aslında o kadınla aralarında cinsel bir şey oldu mu bilmiyorum ama aldattığı kadının bizim eve girmiş olması, annemle, benle muhabbet etmiş olması, “aile dostu” olması, evlerinde kalmamız… Annemle babamın kavgalarını duydum/seyrettim uzun süre. Yatak odasından gelen ağlamalar, bağırışlar (keşke o türden bağırışlar olsaymış :D) Babam anneme devamlı “yok öyle şey, nereden aklına geliyor bunlar” vs. diyordu. Beni arabaya çekip “anneni sakinleştir, babam öyle şey yapmaz filan de” ve “Ben annenin üzülmesini ister miyim” demeleri… Bir gün annemle babam tartışırken dayanamadım, babama tokat attım. “Oğlum bana tokat attı.” dedi ve cebinde silah olan mantosunu alıp evden çıktı babam. “Vurucam kendimi” filan demiş amcama. İnsanların bana kızması, diğer amcamın eve gelip bana nutuk atmaya çalışması, kafamı iyice yastığa gömmem, ağlamalar, gecenin bir vakti sakaryadan teyzemin, dayımın gelmesi. Uyanıktım, uyuyor numarası yapıyordum, teyzem yanıma geldi, öptü, kokladı beni. Masum yavrum dedi, göğsüne bastı. Hepsi hatıralarımda canlı, kardeşim. Şu an ağlıyorum aslında. Yalnız hissediyorum, hep yalnız hissettim zaten. Tüm bir yıl bunu çektim Samet. Biliyor musun, insana en çok ne koyuyor? O adamın başka kadına telefonda “Aşkım” diye seslendiğini annemle birlikte duymak, annemin omzumda ağlayıp babandan nefret etme demesi, annemin birlikte aşacağız bunu, sen bana destek olmazsan ben ne yaparım demesi…

Yazamıyorum,

O zamanlarda böyle camı açıp dışarı bakardım, arabaları seyrederdim, güzel sakinleştiriyor.. güya senin abin olacağım. ama sen benden daha güçlüsün kardeşim. en azından dışarıdan öylesin, seni tanıdığım kadarıyla öylesin. zayıf bünyeli biriyim. güldüğüm nadir gözükür. aslında seviyorum hayatı, sizi seviyorum, kedileri seviyorum! ama saimin laneti kadar beter olmasın, bir lanet var üzerimde. tüm mutluluğum balon gibi patlıyor hep.

Sen hep güleç yüzlüsün be çocuk. İyi ki de öylesin ha! Benim gibi somurtkan bi ibne olsan hiç çekilmezdin. Sen çok yaşa, sen hep gül, sen başarılı ol, ol ki ben de “şu ibnenin gülüşüne kurban” diyip yaşama sevinci bulayım. Yaşama sevinci bir insana bağlanır mı? Aslında bağlanmaz herhalde. Ne bileyim, kafa yoracak durumda değilim.
Babanın vefatı hepimizi üzdü. Ama sen güçlü durmayı becerdin. Ne Furkan ne ben senin kadar güçlü olabildik. Belki içimden “together, we stand strong” diye spamlemesem daha fena olacaktım. Tabi bir de içimi rahatlatan şey babana “emaneti teslim aldık” diyebilmekti. Yukarıda ağladım, güçsüzüm filan dedim ama o kadar da ölmedik! Söz konusu sen olunca “iman power” aktif oluyor. Bir de feto burst’lerse, tutmayın beni yani.

Herkesin kişisel sorunları var aslında. Ne Oğuz’un babasının şehit olduğunu, ne Berke’nin babasının “evde olmadığını” bilmiyordum.

Daha söyleyecek, yazacak çok şey vardır aslında. Ama biraz da laflamaya kalsın bazı şeyler.

Senden “abin” olarak istediğim şey seneye öyle ya da böyle derslerine çalışman. Ben çok çalışmadım, okul puanı, genel kültür vs. götürdüm. Kendin için en iyi olanı sen bilirsin ama istiyorum ki kardeşim ileride sıkıntı çekmesin. Belki benden daha iyi koşullarda çalışacak, daha çok maaşın olacak ya da tam tersi olacak. Fakat ben şu an bunu söylemezsem, sana çalış demezsem, ben kötü hissederim.

Sana ne kadar bağırsam da, kızsam da, tartışsak da, küfrü bassam da kardeşim olacaksın. Abi değil miyim, döverim de söverim de severim de amk.

İstediğim gibi bir mektup olmadı bu. Bazı yerlerde koyverdim gitti. Saat 03:30. Umarım iyi rüyalar görüyorsundur kardeşim. Zülali her gece alnından öpüyorum, öpülecek yaşta değilsin ya, öptüğümü farz et. :)