Notes

Sabahattin Ali'nin 1928'de yazdığı bir öyküden bir mektup, aynı zamanda kelimelere dökemediğim hislerim:
"Yavrucuğum!
Cevap vermediğini,vermeyeceğini bildiğim halde yine sana yazıyorum.Bilemezsin kızım, kafan dökülecek tek kimseyi bile aşkla ararken bütün etrafındakileri boş,manasız görmek ne müthiş azaptır.
Değil burada,hatta hayatta tesadüf ettiğim kimseler arasında bile sen ön safı işgal edenlerdensin.Dökülmek, boşanmak ihtiyacını hissettiğim zamanlarda hep aklıma sen geliyorsun.Bana soğuk davrandığın halde... Hakiki samimiyetin ne olduğunu senden öğrendim yavrum. Bunun için bilhassa sana karşı aktör olmak saflığında bulunmayacağım. Bilirim ki seni aldatmak imkansızdır. Seni hayal edemeyeceğin kadar çok sevdim kızım.
Ben hayatta herkese karşı lakaydımdır.Bu bende sevmek hissinin yokluğundan değil çok fazla oluşundandır. Ben sevdiklerimi köpek gibi severim yavrum. Zelilâne severim. Muhabbetimi kendilerine verdiğim kimseler onu yüzüme fırlatsalar bile severim. Bunun için, bu seviyeye düşmemek için kalbimi belli dereceye kadar herkese açmış, fakat içeri girmek isteyenlere kapılarını kapatmışımdır. Ama bazen çok kuvvetli veya çok kurnaz kimseler ya zorla, yahut da ben farkında olmadan oraya girmiş, yerleşmiş bulunuyorlar. Onları çıkarmak benim gibi bir zayıfın yapamayacağı şeydir.Bu şekilde sevdiklerim hayatta üç dört kişiden ibarettir. Hazin bir itiraf ama içlerinde hiçbirinden de vefa görmedim.
Son zamanlarda bunların arasına yegâne kadın olarak sen katıldın inanır mısın? Hepsinin önüne geçtin. Seni çok kızdırdım, çok hayal kırıklığına uğrattım, beni de herkes gibi gördün. Bütün kabahatlerin yalnız bende olduğunu itiraf ederim. Münasebetimizin istikametini değiştirmek istedim. O zaman... O zaman seni kaybettim.
Senin yokluğunun ne müthiş olduğunu seni kaybedince anladım kızım. Anladım ama!
Hayatta fikirler çok büyük, kafalar çok küçük. İnsanların kafaları bizim içimizi dolduran şeyleri içine alamayacak kadar mini mini. Ben seni derin, muğlak gördüm. Beni anlayacak kadar derin. Ama... Kendim o kadar basitleştim ki sen bile şaşırdın bana: – Sen de herkes gibisin! dedin.Değilim... Değilim yavrum. Ben herkes gibi değilim. Ben herkes gibi olsaydım... Bu vaziyette sana mektup yazabilir miydim? Sen herkes gibi olsaydın benim mektubumu okur muydun?
Mantıksal çıkarımlar yaparak sonunda kendimi koruma sonucuna varacağımı tahmin ediyorsun değil mi?
Ah... Halbuki öyle değil. Ben sana diyorum ki: Ne sen, ne ben diğerleri kadar düz düşünecek insanlar değiliz. Ne sen, ne ben herkes gibi olamayız.
Sensizliğin benim için ne berbat, ne tahammül edilemez olduğunu feci surette hissediyorum.
Yarım saat kadar beraber olmak, içimin bütün coşkunluklarıydı sana dökmek için en büyük çılgınlıkları da yapabileceğim.
Birbirlerine bu kadar yakın kimselerin buluşması enderdir. Biz tesadüfün bu lütfunu tekmelemeyecek kadar zekâ gösterelim. Ne dersin?
Hayatımızı normal insanlarınki gibi intizam ve kayıtlara tâbi kılmayı ne kadar istesek mutlu olamayız. Ne kadar uğraşsak da -birinin dediği gibi- su akar... değirmen döner...
Sana yalvarıyorum yavrum. Ve açıkça, terbiyesizce söylüyorum. Ben senden vücutlarımızın değil kafalarımızın birleşmesini istiyorum. Ötekini arzu etmek münasebetsizdir. Çünkü ne sen bana sadık kalırsın, ne ben sana. Hayat... ki yegâne zevki değişikliktedir, bir kişiye bağlanmak ancak aptalların işidir ve ben, beni aldatmayacak kadar alelade bir kadına tahammül edemem. Aldatmasına da cemiyetin henüz kıramadığımız kayıtları ile hayvani içgüdülerimiz müsaade etmez. Şu halde aşk, zamanımızda biraz kafasını kullananların yapamayacakları şeydir.
Ben bunları ancak şimdi söyleyebiliyorum. Senden başkasına da söyleyemem, bilirim ki başkaları orijinalite göstermek için garabet ve ahlaksızlık yapıyor diyeceklerdir. Sen böyle düşünmezsin değil mi?
Yine tekrar ediyorum: Kafalarımızı birleştirelim, bu şekilde kâinatla daha güzel alay edeceğiz.
Çünkü dünya... alay etmekten başka bir şeye yaramaz.
Boğuluyorum... Ah, boğuluyorum. Allah aşkına bana yazmak imkânını ver. Güzel ve afacan gözlerinden öperim cicim."