Notes

Yanından geçen insanların duyamayacağı bir sesle “Büyük bir savaş olacak” dedi yaşlı kadın sonra bağırmaya başladı, kulaklarımdaki cümlenin sesi kısılmadan;
“büyük bir savaş olacak, kolsuz insanları ekmek yemeye çalışırken göreceksiniz, ard arda gelen panzerlerin altında kalmamak için koşmaya çalışan insanları da göreceksiniz. Çocuklar ağlayacak, kanayan çocuklar, çocukların kanamasına aldırmadan geçeceksiniz yanlarından, insanların gözyaşlarını görmeden geçeceksiniz, kan göllerinde bulayarak parlak ayakkabılarınızı.”
- Bu yaşlı kadının haykırdıkları gerçek olursa; kırmızının en parlak tonunu görmekten nefret edecektim, çocuklar Noel baba görmekten nefret edecekti, belki bir daha kırmızıyı seven insanlar doğmayacak, belki de bu savaşın çocukları resimlerinde kırmızı boya kullanmayacaktı. yaşlı kadının beynime açtığı küçük bir iğne deliğinden doluşmaya başladı bütün bu düşünceler, o kararmış, varlığını çoktan unuttuğum, kuyuya.
Kırık bir pencereden süzülürken kesilmiş çam kokusu gibi geliyordu aklıma Guernica‘yı andıran o karmaşa, kadın bir utanç tablosu yaratıyordu, her yeni cümlesinde karmaşık parçalar birleşiyor Guernica yeniden doğuyordu sanki.
-“En iyi hangi masal canavarı yaratır bu kabusu” diye soracak olursa bir gün bir çocuk, “tanımıyorum seni bu kadar kanatan masal canavarını” diyecektim.
Bilge ilkbaharı yedi kere görmüş bir ölüye şöyle diyordu çünkü; “bir ölünün gözlerindeki tuzlu suyu soracak olursan eğer çocuk, bir ölünün neden ağladığını anlatamam ama ellerinin daha güzel yarınları yaratmaman için kesildiğini söyleyebilirim sana.”
Yanından geçerken ayakları kanayan bir mezar görüyorum, kara bir karga konuyor ayaklarına, başı kanıyor mezarın bu kez, yine geliyor karga. Mezar durmadan kanıyor, havanın kararmasını fırsat bilerek kusuyor bütün hastalığını sanki, bu kez bir köpeği görüyorum, karanlığın içinden kanayan mezar için geldiğini anlıyorum, açlığından başka hiçbir şeyi görmediğini de, çaresizce kenara çekilip birisinin onu engellemesini bekliyorum. Köpek mezara yaklaştıkça küçülüyorum çaresizlikten, o sırada tanıdık bir ses kanayan mezarın yaralarını sarıyor.
“Patika yolların yanında mezarlar vardı anne” diye bağırıp ağlamak istiyorum,
“korkuyorum anne” diye ağlayıp göğsünden koparabildiğim kadar kopartıp serpmek istiyorum dünyaya şefkatinden.
Kanamasın artık mezarlar, yeter!
Aynı renkte ağlıyor bütün insanlar, kanayan mezarlar için, onları duymayan her yerde kırmızı kanıyor, ressamlar görmüyor kanayan boyaları, aynalar kör olmuş kadınlar kırmızı rujlu dudaklarının kanadığını görmüyor. Kırmızı kaplı kitaplar kanıyor, kırmızı kapılar, kırmızı kelimeler, kırmızı mendiller kanıyor, yaşlı bir kadın haykırıyor tek tek kanayan insanları, kimse duymuyor kırmızının da kanadığını.