Notes

En son 2 hafta önce iş çıkışında Metrobüste ağladım. İnan kendimi tutamadım. O kadar utandım ki, zaten kalabalıktı ve sadece bir kız gördü beni, yanıma geldi konuşmaya çalıştı otobüsten inmeye yakın. Ben de “Klima çarpar beni genelde, gözlerim yaşarır bu nedenle. Ağlamıyorum yani. Hem kusura bakmayın ama sizene? ” diye ilgisini üzerimden çekmeye çalıştım. Biliyorum sert ve gereksizdi belki de bu tepkim. Ama insanları kendi derdimle dertlendirmek istemem.

Gelelim ağlamamın nedenine. Bu aşk sevgi değil tamamen. Tabi onun da etkisi var ama onu anlatmak istemem fazla. Ağlamamın etkisinin bir takım nedenleri şunlar;

Abim eşinden ayrılıyordu ve ortada küçük bir çocuk kalacaktı, çok sevdiğm kardeşim yanımdan gidiyordu iş için uzaklara, annem evi terk ettim diye her gün ağlıyordu, babam büyük bir ameliyat geçirmişti ve perişan haldeydi, işim yüzünden onun yanına uğrayamıyordum, işten atılacağımı söylemişti patron da, cebimde bir kuruş para kalmamıştı, kaldığım evde kimseler yoktu benden başka, her zaman anahtarla giriyordum eve, insan bir kere de zili çalmak ister tabi ki. Hele o ev eskiden sıcak bir aile ortamına şahit olmuş odalarla doluysa …

Bir diğeri ise, bir dostumun etkisiydi; İzmir’den gelmişti İstanbul’a çalışmak için. Evden atacaklardı onu yanına kiracı olarak kalacak bir arkadaş bulamazsa. Onu da düşünüyordum ister istemez. Onun bana ihtiyacı vardı, benimle eve çıkmak istiyordu ama cebimde bir kuruş para yoktu. Maaşım yetmezdi beraber eve çıksak. Bu durumumdan dolayı onu reddetmek zorunda kaldım. Ama hep aklımda kaldı, onu bu şekilde bırakmak zorunda olmam.

En yakın dostum telefonumu çalmıştı bundan yıllar önce, mahkemesi hala bitmemişti, bunu da düşünüyordum. Açtım, açıktaydım, tütünsüz, uykusuz kaldım. Ve bunlar olurken sizler benden habersizdiniz. Ben size bunları yazmak istemedim. Sizleri de düşündürmek istemedim. Olursa yeniden eğer, yine yazmam. Gerek yok. Allah kimseye taşıyamayacağı yükü yüklemiyor. Herkesin sınavı ayrı ayrı. Herkesin kendince bir yükü var. Ayrıca tekrar söylüyorum, bir insanı üzmek, kendi dertlerinle onu dertlendirmek kolay. Önemli olan insanların yüzünü güldürebilmek. Mutlu olmalarına ortak olmak. Ben bunu isterim en çok. Umarım anlatabilmişimdir.