Notes

İnsan, İstanbul gibidir yedi kat surlarla çevrili. Surların çevrilmesinin nedeni ise her yediği darbeden sonra şehrin kalbini yani kendi kalbini artık kimse görmesin diye surlar yapmaya başlar. Her darbede şehrin kalbi biraz daha gizlenir. Terkedilir, biraz daha. Sever ama sevilmez, biraz daha. Ailesi onu anlamaz biraz daha gizlenir. Kardeşime gidiyim o beni anlar dersin, gider anlatırsın derdini “Boş ver” der “Boş verebilsem sana mı gelirdim!” der ve üstüne bir kat daha sur çeker. Şehrin kalbi biraz daha izlenir. Kendini artık tanıyamazsın çünkü aldığı gönül yaraları ona kaçak savaşmayı öğretir ve asla ama asla kendi olmamayı öğretir çünkü eğer kendi olursa şehrin kalbini açarsa yine bir insafsız şeytanın gönlüne açacağı yaraları hatırlatır ve insan karar verir bir daha gönlünü kimseye açmayacaktır. Yorulmuştur, nefes nefese kalmıştır. Buraya kadar bizden buraya kadar der ve onun için hiçbir umut kalmamıştır ve o her ne kadar İstanbul da olsa ölüm onun için beklenen tek şey olmuştur, beklenecek onca şeyin arasında. Ama eğer o, bir olan Allah’a inanıyorsa, eğer bir ahiret gününe inanıyorsa Allah ümitsizliği büyük günahlardan saymıştır ve demiştir ki “ Ey nefislerin aleyhinde aşırı giden kullarım! Allah rahmetinden ümit kesmeyin, doğrusu Allah bağışlayan ve sonsuz çare sahibidir.”